De Engherkaderoute is niet van eng, wel van gras

Voorbeeld ener ligkoede niet zwart

Ener terras

Lange tijd zag het ernaar uit dat de HH weer eens zouden gaan wandelen. Om die reden was een vrijdag afgesproken. Maar niet eerder dan dat HF nog was boodschapjes wezen doen en te maken had gekregen met zaken der vooruitgang. Het bleek ineens dat hij dingen wilde kopen waarvan de computer says no op van toepassing was. Hulde. HH had een zekere A van Veen op visite maar had vooraf en ook tijdens aangegeven dat 11 uur een mooie tijd was om te vertrekken. Dus toen HF om 11 uur richting HH ging, onder het genot van de laatste regenbui, werd genoemde heer vriendelijk maar daadkrachtig naar andere oorden verwezen zodat HH klaar stond als HF.

Lijkt heen maar was terug

Spoedig was het moment aangebroken dat HF als een oude bekende zich aandiende en HH met gespeelde verrassing deed alsof. Niettemin was de weerzienbaarheid hartelijk en gespeend van elk namaak emotie.

Richting Oudewater zou het gaan, maar dan Montfoort meer precies. Dus de A20 en A12 boden richting en hulp en zo kon het gebeuren dat bij Woerden de snelweg werd verlaten en Frans op zwierwijze de auto parkeerde.

U raadt het al. Eerst schoenen ruilen, dan runkeeper aanmelding, hammetjes etc in de tassen en we konden op weg.

De eerste verrassing van deze dag betrof  een kasteeltje, molen en leeuwen gebouwd door een ijverige Montfoortenaar. Prachtig gewoon.

Na doorwandeling van het bij HH bekende plaatsje kwam het oude water in zicht (voorbij de stadspoort) en konden wij de brug oversteken en direct linksaf. U gaat langs het oude water, even een klein verwarringspunt, maar let u zelf goed op. Wij zeiden langs het water. Doorlopen onder de drukke weg en daarna moet u de hele graskade uitlopen. Dus niet een stukje, of ff terug. Nee, u kunt nu niet meer terug en zult verder moeten. Bent u de hele graskade door dan hebt u leuke beestjes gezien en soms zoals wij ook gehoord. Ligkoeden en zangschapen waren ons deel. Vervolgens helemaal aan het einde van de graskade links op de asfaltweg en doorlopen tot een hoge brug met op – en afdaling. U loopt hier langs een slapende rivier dus stellen wij dat het een stilte gebied betreft. Wij gingen direct over de brug zitten, hoewel er zijn die u voor de brug op een bank willen hebben.

Exemplaar graskade

In de zon aten wij hammetjes en dronken rein water of van de Aldi. Lang zitten was er niet bij want de langste dag was al geweest en wij moesten voor donker.

Hoe dan ook kwam een fietsheerschap erbij die zichzelf overhoorde. Aangezien hij van hier was had hij alle antwoorden goed. Pff. Niettemin was de echte bedoeling ons snel duidelijk want toen wij ons pad vervolgden moest hij ook zonodig. Wij spraken klare wijn en maakten ons uit de voeten.

Kerk stond al scheef

Het huis van wie dan ook Linschoten blijft niet zichtbaar dus gaan wij er niets over vertellen. Zogenaamd toevallig stond het fietsheerschap hier weer te uitsloven. Wij doortrokken eigen plan en kwamen alras in Linschoten aan. Let u op de drukke oversteek. Vandaag waren er geen filmploegen, noch met fototoestel. Zodoende waren wij eigenlijk de enigen die een foto hier en een filmpje daar. Toen dit allemaal gebeurd was en men op een terras nee zei kwamen wij buiten Linschoten aan en u raadt het al. De volgende graskade moesten wij weer helemaal uitlopen.

Wat een gedoe zult u zeggen. Nou troost u, wij zeiden idem.

Als u deze hobble in de wandeling ook hebt genomen komt u weer bij een asfaltweg die RA genomen dient te worden helemaal tot in Montfoort. Via het oude water maar nu van een andere zijde kunt u de stadspoort weer onder door.

Montfoort bood ons wel een aanblik maar de eerste terrassen (in feite een) schonken wij geen waardige blik maar de geldautomaat deed het wel. Zodoende liepen wij door naar het kasteel(plein) alwaar wij ons neerzetten in een lokatie die van vroeger. Wat een ambiance. Hoewel aarzelend werden wij dan toch bediend en kregen witbier (4x), nam men de citroenen mee terug. En de gewone bittergarnituur (€ 12,00) was van een bijzondere klasse. Om die reden vereeuwiging.

Oh had u maar

Smakelijk en toch lekker.

Na al deze zaken moest de terugtocht worden aangevangen. HH wist HF te overtuigen van binnendoor zodat verdekt opgestelde soldaten zaken konden worden getoond. Zodoende. Toen HF borden Schoonhoven zag was het figuurlijke hek van de dam en met blijheid en ook weemoed werd HH dan toch in Capelle aan den Ijssel afgeleverd. Aldaar een moeilijk moment, zal er nog een wandeling ooit komen of was dit het dan. De HH denken van wel en u wordt er maar beter van.

Hoewel wij u niet willen vermoeien met teveel details moet u eens op het derde bosje letten als u door Schoonhoven rijdt. Wat een gek bosje zult u zeggen. Vertel het niet verder bij de Wassenaarse Slag.

Herinnert u zich dezen nog?

De muzikaliteit dan wel andere uitingen der crea van de beesten komt het best tot uiting in deze video's  bijdragen van genoemde beesten.

Wij stellen voor deze route een nieuwe naam voor: Grasherkaderoute

Grens en daar overheen met Mark

Jaja. Roofdieren. Als die eenmaal bloed hebben geproefd, zijn ze niet meer te temmen. De HH, als die eenmaal nattigheid hebben gevoeld, zijn ze desondanks niet argwanend jegens het weer. Vandaar ondanks bewolking en verwachtingen van allerlei aard op naar een belevingsavontuur. HH was op- en getogen naar HF's om allereerst de bestrating al dan niet goed te keuren en om daarna verder te zien dan diverse neuzen lang zijn. Zo ook. Na een hart dat ergens werd gestoken en een muuradvies kon dapper maar zonder Fons ingestapt worden( hoewel HH geen instapmodelletje heeft) en verwachtingsvol op pad op zoek naar Meer en meer. Ook Minderhout namelijk en met het Heike, dat voor de gelegenheid hun jaarlijkse sluiting vierde. Bij de sporttrofeeënwinkel kozen we nog geen uit, want eerst prestatie natuurlijk. Schoentjes hupla en dan naar het veld van Maria. Het Markvalleipad kent 39 km., maar de HH wilden slechts een klein gedeelte doen. Vandaar de zuidkant. Uiteindelijk bleek daar ruim 19 en een halve kilometer mee gemoeid te zijn. De helft dus zeg maar. Na deze nutteloze info even hetvolgende. Wist u dat in sommige streken keihard schreeuwen tegen zilvervliesrijst een boete van zestig kraaltjes en een spiegeltje op kan leveren? Hoedt u derhalve!!! Enfin, de HH gingen het Markvalleipad-Zuid http://www.vvvbaarle.nl/index_141.html#link764 doen. Eerst langs onder andere een be-héderaad huisje, waaruit een brievenbusglurende damesmevrouw tevoorschijn kwam. Dit alles onder het genot van agrariese geuren van de veehouderij soort. We genoten en spraken uit onze spijt dat u lezer de odeuren moet ontberen. HH ontdekte even later put nummer 0,90. Ook mochten de HH glimpen opvangen van oinkers die middels vrachtwagens op schoolreis gingen. Met deze kennis op zak en wat verwarring over het te volgen plan ( overigens eigenlijk niet nodig want overal wijzen de paarskleurige pijltjes netjes de weg) het Paterspad op. Vóór ons een haas, dus ook enigzins hazenpad. Al wetenswaardigheden uitwisselend bereikten we de Hal. Aan deze verbleven diverse paarden van zeer vriendelijke aard, zodat het uitdraaide op het opgename conversaties. Eerst en vooral en dikbilmevrouw en een schaapgesprek, waarna de HH door een weiland en langs dikbilkoetjes en -kalfjes aan het Merkske met uitzicht op de vele dikke billen hun eigenste buikjes rondaten en -dronken. Wat een genot om zo 1 te zijn met de omgeving. Maar ja, verder werd besloten. In de verte een flinke kudde gewone koeden en aan de andere kant een paardenkudde. Een onaf schuurdak en toen verboden toegang en goed ontsmetten. Logisch, want daar in Groeske staat een mooi kapelletje inclusief camerabewaking en muziek, alsmede soms een gezellig samenzijn bij de paters!?!?. En op naar Minderhout met ook een kapel, maar diens werf is op dit moment verboden te betreden. Dan maar op naar het Withof(overigens nog steeds geel) en de watermolen. Zo te zien ging er gevierd worden door de bredase HD-club. De watermolen en het kasteel ( om maar te zwijgen van de sinds 1915 niet meer ijskelder) en toen zagen de HH het gehele éénmansorkest praten met een ander persoon. Helaas is het hondenfokkershuis inmiddels verkocht, ondanks toezicht vanaf de overkant vanuit een oranje stoel. Aarzeling bij het ons wel bekende kruisboogcafé In Holland, maar mede door afluistermotorrijder doorwandeling. Het bos in. Vrolijk kwispelend kwamen twee hondjes naar ons toe. De begeleidster riep "niet springen". HH liet meteen weten dat hij helemaal niet van plan was om te springen, waardoor de lucht geklaard was. Dit overigens slechts in figuurlijke zin. Na herinnering aan ontmoeting tijdens Jan Huet met 2 oudere echtparen voor de laatste keer de Mark over en uitzicht op koetje met vooruitsteekuiers. Bij het kapelletje even gelaafd. Dit tijdens nies- en mettonginneuspeuterritueel van stierkalf. Flink(e) klote. Door het Gouverneursbos (met hertepootafdrukken) naar de Blauwbossen. Overigens niets blauws aan te ontdekken. Wel zijdelings herten en een enkele ezel. Wat voor nut heeft het doek van een zonnescherm als de zon niet schijnt? De HH moeten u het antwoord schuldig blijven. De steenfabriek fabriekte nog steen en de HH kwamen zo gestaag bij het beginpunt wat tevens als eindpunt fungeert. Toch maar geen trofee meegenomen, maar wel een goed gevoel en op het laastst nog een paar regendruppels. In de buurt van Chaam even naar Klein Amerika voor fijne versnaperingen ( Leffe Bruin en een jummie bittergarnituur) en muurspreuken. O ja, bijna vergeten: we werden onderweg weer ingehaald door Wilfried. Bedankt jongen. Bij de Moerdijkbrug werden we getrakteerd op vele blauwe zwaailichten. Vandaar een omweg naar huis.

Last pak? Welnee, een nat pak bedoelt u?

Die kleine was een schavuit hoor

Aangezien het een keer nu eens echt zou gaan regenen werd de afspraak zo scherp mogelijk gesteld. Alle zeilen werden geroepen, zo ook buienradar. En hoewel droogheid zeker zou kunnen hoopten de HH natuurlijk op nat.
Wij gaan niet opschrijven hetgeen al is gebeurd. Vandaar een kort door de bocht naar alhier.
Aangezien deze wandeling naadloos zou opgaan in Kalahari, Katwijk, Wassenaar, Atlantik, Capelle, Rotterdam, Den Haag en zo nog meer is oppassen deze keer gewenst maar meer nog noodzakelijk.
Want u kunt onderweg dellen tegenkomen (wij zagen er genoeg), alsmede het koninkrijk der eekhoorns.
En op de eenzame berg Mordor vindt u dan het uitkijkpunt Vlaggeduin.

En om op voorhand kritieken te kunnen pareren als zijn de dat de HH nooit beklimmingen en bedalingen zouden meemaken. Hoedt u voor!

Aangezien het een heel eind lopen zou zijn alvorens met wandelen te kunnen beginnen kozen de HH ervoor om dit keer met de auto van HF erheen te gaan. Zodoende zouden er van de totaal 130 km nog zo'n 15 km bewandelbaar overblijven.  U zult zeggen, wij antwoorden. De PC's der HH laten verstek vanwege dat zij geen nat pak wensen. Hetzij ter batling van onmetelbare opslagpremie. Wij lieten.

HK verzamelplaats

pomp

Ziet u de rommel?

Gevaarlijke oversteek

Onversaagd kwamen wij aan na het berijden van de A13 en de A4. Aldaar moet u er wel af anders gaat u te ver. Aankomend bij het waanzinnig huppelkut gehalte zijnde Hotel zagen wij de voorpret van wat natuurlijk een heel mooi feest gaat worden later. Men was uitgedost en had ook hoeden. Natuurlijk kon in deze kleding niet gewandeld worden dus was er een bus. Wij konden niet wachten op de afloop dus werden schoenen betrokken en kon het op pad. Hammetjes en andere zaken waren van huis al aanwezig in de rugzak die ervoor ging zorgen dat onze ruggen niet droog zouden blijven. Eerst langs de pomp (de uitdrukking: loopt naar de pomp zou hier van toepassing kunnen zijn) ging het een bos in. Hoewel vermoedens rezen wisten wij pas achteraf dat men hier een loopje met ons nam want enige tijd later waren wij vrijwel aan den beginne. Maar wel hadden wij inmiddels het koninkrijk der eekhoorns bezien. Wist u hoe? Doordat zij hun denne appels niet opruimen, zo. Enfin, met een laatste weemoedige blik op het bekende kon het grote avontuur beginnen. Betrapten wij een leuke jongedame die alleen van wandelingen hield en waarvan de HH best ter ondersteuning wilden dienen? Jazeker, maar alleen een vriendelijke begroeting kon eraf. Wij namen een stap (een kleine voor de mensheid maar een immense voor de HH) en betraden middels hek en zo het avontuur kon beginnen.  Volgens informatie die wij bij ons hadden kregen wij eerst gewone landschappen maar daarna andere. Men spreekt hier van de Kalahari, maar gelukkig bleek de HH dat dit een grap moest zijn. Waar zijn anders immers de giraffen, ijsberen, zeehonden, kangoeroe's, leeuwen ender zo meer? Nee, dit keer bleef het beperkt tot 25 meter afstand koeden (m/v/kids) die ons gelaten maar met gespeelde rust zagen passeren.  Aangezien ons woorden te kort schieten om dit deel van de route te beschrijven laten we foto's spreken. Gaat u gerust zelf eens kijken, tenzij u geen berggeit liefhebber bent want de klim en de daal hanteerden wij volop.

Niet de Kalahari hoor

Wij kregen de gelegenheid om onderweg een bakje koffie dan wel thee te nuttigen met appelgebak. Hiervoor duint u een tijd, naar believen. Wij zeiden nog tegen elkaar.
Goedgemutst moest HF de drank en spijzen binnen halen maar dat werd toch deels tegengesproken. Terwijl wij al keuvelend genoten kwam een lokale alien met helm de gelegenheid binnen en begon te pruttelen in lokale marstaal. De HH begrepen in de verste verte niets maar de lokale kroegheer gaf de indruk der wel. Na zoveler indrukken zagen wij opnieuw de wandeldame alleen maar dit keer was ons zelfs een blik niet meer gegund. Zij ging dus definitief alleen op pad.

Pril geluk

Wij moesten een heel eind terug naar het hek alvorens weer de niet-kalahari te kunnen betreden. Nu komt een heel moeilijk stuk, want behalve de dierenwereld moet u hier ook letten op 3 van der Plas plassen, de Wall (niet van heer Waters, maar van heer Adolf) en een heel gek bosje. Aangezien de HH van nature al heel gek zijn is het ons helaas niet meer gegeven om gekke bosjes op te merken, sterker nog, wij vonden vele bosjes gek genoeg.

Die Wall voor betreding

Kijk! Uitzicht...

Maar als u de Panbos richting maar weet te vinden en later Cantineweg (is echt weg) dan gaat alles goedkomen en komt u onderaan (ja wat dacht u) bij de bekliimg van Mont Vlaggeduin. De duitsers (ja die weer) hebben niet alleen een wall gebouwd maar zorgden ook voor vertier van de manschappen zodat zij ff een lekker potje konden. Eerst omhoog natuurlijk. Wij zagen 360 in het rond maar ook een heerlijk bankje waar wij een deel van onze hammetjes gingen nuttigen. Aldaar aangekomen kwamen de eerste dellen langs. Ons werd angst en beven maar toen wij later vorderden werd de kwaliteit en het aantal dellen steeds beter. Bravo. Hiermee vergaten wij de eenzame wandelaarster. Overigens hadden wij even hiervoor een close encounter of the first kind met een dame uit 1877 die nog steeds in dezelfde outfit dit gebied doorkruist. Wij hopen dat u ook een keer.

resultaat van het gehak

Zodoende zagen wij veel later pas de uitgehakte stukken land (dit deden de katwijkers ter bestrijding van verveling die op de loer lag). Onzin natuurlijk denken de HH. Niettemin was het daar. Nou is het zeker makkelijk om na al die jaren te zeggen dat andere methoden ter bestrijding meer voor de hand lagen, maar vergeet niet dat het in die tijd niet makkelijk was, er was geen TV, het internet bestond ook nog niet en mobiel bellen was destijds aan de lokalen niet besteed. Men was een erg zuinig volk dat wel twee keer met tandenpoets deed. De eerste keer en de 2e keer weer.


Zoals de foto belicht werd het tijd om naar het strand te gaan. HF vond de vele strand op - afgangen te gek. Lekker buiten adem zei hij dan weinig tot bijna niets. Op het strand gebeurde toen het gehoopte. De HH werden weer eens een keer nat, nu niet van eigen water maar van boven. Heerlijk maar oh wat vreemd. Wij naderden na ca 1.5 km de strandafgang en wisten meteen dat het uit zou zijn met de pret. Hup, naar de auto, hup schoenen uit, HF vergat de zijne achterin te plaatsen. En nu op volle toeren naar Capelle, alwaar boeken, bier en ballen ons deel werden. Eerst zat iedereen buiten, later steeds minder. Overigens werden hier ook inzamelingen van HK's georganiseerd en werd er met plezier gevolg aan gegeven.
Tot dusver ......

(Geen) Komkommertijd

Heer Henk en Heer Frans. Het duo is eigenlijk onvoorstelbaar. Toch een poging dan maar aan de hand van een korte biografie. Heer Frans is geboren, maar Heer Henk eerder. Zo dan. Vandaar wel dat hij de aangewezen persoon was. Dit geldt niet alleen met betrekking tot ophaling en ook toch voor de routeplanning. Dankzij A.D. i.s.m. A.N.W.B. of andersom kon Brielle en ook Den Briel mooi om- en ontlopen worden. Potjandoosie, wat staat de HH te wachten? Heeft u het al meegekregen? Wij wel, want vanwege iemand die direct het hazenpad richting de Dessa koos, konden de HH guerilla's worden of iets dergelijks van dien aard en dan vooral op plantaardig gebied. Maar vooral eerst nu de tesamenkomst. Nadat HH zich op buitennormale wijze had gekweten van huishoudelijke opdrachten, ging hij op zoek naar HF. Deze werd thuis aangetroffen, maar de toegang tot dat thuis werd min of meer verhinderd door tegelverwijdering. Na voorstellingsvermogen de HH op pad naar de aangwezen bestemming. Parkeren gebeurde op een olifantenparkeerstek, zodat genoeg ruimte te kust en te keur. HF wenste geen ander schoeisel dan datgene hij reeds ten tuize had bevoet. HH deed zijn gevoel volgen. Dit resulteerde en daarom leuk op pad. Nog geen 5 minuten onderweg of de HH werden door fiets al vriendelijk bedankt en er stond een aardig huisje te koop en een flinke bries. Met gevaar voor aanstormende automobilisten overstekend, want watertoren was beloofd. Nou, en wat voor één. En dat in een statige omgeving. Daarna bekende beelden, maar van lange goedkoop omgekeerd. Bij de Rik werd alles toch weer iets anders. Bijvoorbeeld een vereniging voortuinen te huur. Ook wilde men de HH middels straatbord laten vermoeden, dat het klooster weg is, maar eigener onderzoek leerde nieteswaar. Weliswaar is verbouwing en vanaf 1 juli van circa 13.00 uur bezichtiging. Dit is de HH lood om oud ijzer, hetgeen vlak daarbij is. Een stukje langs betonpinguin en lieve paarden later, kwam ons een personage tegemoet die scherp opmerkte dat de HH beiden met z'n tweeën waren. Het andere gedeelte van zijn opmerkelijkheid kan niet door de censuur. Op de Konneweg ontmoetten we een uitgeperste rat. Tevens vele tuinbouw, want veel achter glasramen. Overigens niet als dusdanig als 020-wallen. Buiteneters deden zich voor, al dan niet voorzien van een kenteken met in het blauw/wit of wit/blauw PL vermeld. Gapen en scheiten zagen we. Tevens ook veel paarden die ons vrolijk tegemoet geurden. Een onverlaat projecteerde en gaf blijk van zijn grootste wens om een paard uit de wei te halen. "Want dat rijdt lekker" was de toevoeging. Logisch. Gezien het soort en merk (begint met O) vehikel, dat door hem wordt gebezigd, is zelfs rijden op een betonblok een vooruitgang. Na het zien van een gaamse vlaai konden de HH zich niet meer bedwingen en hopsefluks de Polderweg op. Klazina. Een fraai vrijstaand huis en maar met wel veel onderhoudswensen bood zich niet aan, maar was wel aanwezig. Net als verderop vriendelijk groetende bouw- en tuinvakkers. Dezen bevonden zich bij de weg, die vernoemd is naar een ziekte, die zich vroeger in deze omgeving erg voordeed en die men dan 7 dagen lang had. Ja, en zo komt men dan bij Kruinigergors. Met als letterlijk hoogtepunt de Heindijk. Maar bazen boven bazen, want aan de Heindijk overtreffend hoogtepunt de Stenen Baak. http://www.oostvoorne.org/?pagina=stenenbaak Maar vooraleer daar nog een uiterst doch dringend verzoek aan de HH tot aan de kant gaan. De Baak bood de HH vele afleidingen. Ten allereerst bammetjes en vochtdrinken van de meegenomen soort. Pogingen
tot opzetten van partytenten (succesvolle afrondingen mochten we niet beleven) en natuurlijk interne beklimming. Ondanks de aangekondigde drie niveau's arriveerden we ongeschonden ten boven met ruim uit- en overzicht. Op advies van toegangsmeneer met beschuimde mondhoeken (TM) achtersteboven weer naar beneden. HH achtte de ruimte niet erg geschikt als woning. Totdat HF zijn visie gaf en vond dat bovenop ruimte genoeg is voor een buitenkeuken. Weer heellijvig buiten adviseerde de TM nogmaals en nu met betrekking op het te volgen pad naar Brielle. Dankbaar gebruikten we bovendijks, nadat de enigzins in onbruik geraakte kogelgloeioven was bekeken. Een natte en een droge hond jawel, maar vooral ook jachtbootjes recreatie. En wat dacht u van een heus spaans galjoentje. Ja, Alva is nog steeds in deze contreien vertegenwoordigd. Een hondenverzameling en WSV met iemand die het kantoor niet weggeeft passeren ging moeiteloos. Een tegemoetkomend zuurstofaangedreven scootmobiel en wat recreatieverblijfjes en daar waren de HH bij de Rochus Meeuwiszoonweg. Het guerillabloed begon te borrelen en ja hoor. HH verloor wat plantaardigs. Het wachtershuisje drukte ons niet echt in, in tegenstelling tot de ongehoorzame draaiende molenwieken. Zodoende. Heeft u er al genoeg van? Door alle snelheid waren de HH de brug al over, alvorens deze gehesen werd. Ja, toen was het tijd om een geschikte afsluitdrank-en happlaats te vinden. HF wist zogenaamd wel en ook nog op het Slagveld. Nou qua drinken kwam het wel goed (witbier en geelbier), maar begeleidende happen stelde de uitbater niet ter beschikking. HF biedt tot op heden nog vele malen excuus aan aan HH en spijt zichzelf ten schoenen uit. Desalniettemin is het geheel toch goed genoeg bevonden ter vermelding met analen. Dankuwel.