Verrassingen komen meestal, verrassend genoeg, bij verrassing. Verbazingwekkend hoe
veel verbazing dat kan wekken bij degenen die dat ondergaan. De HH worden niet snel verrast, gezien hunnies dingen die zij reeds voorgeschoteld hebben gehad. Maar dat dit jaar zomaar in de zomertijd zou zorgen voor een dusdanige onderbreking in het HH-ritme qua wandelbierbittergarnituur kwam voor ons niet geheel goed het keelsgat in, maar zeker niet onverwachts. Wat kan ons het eigenlijk schelen. Zoals Marty Feldman al beweerde: schelen zijn de mooiste niet en echt mooie schelen zijn er niet. Vraag maar aan Ben Turpin. Maar ja, laten we ook nog even stilstaan bij het optrekken van de Berlijnse Muur (en uiteraard de rest van de oost/westmuur) Zo, dit gedaan hebbende wordt het zo langzamerhand wel eens tijd voor waarom en natuurlijk ook achterom. Zo zal u foto's vanaf diverse hoeken voorgeschoteld krijgen. HF vroeg HH wat te doen met een bepaalde wijnsuggestie, maar van generlei wijze sprake. Dat zorgt natuurlijk voor iets. Met name dat va
n generlei zijde behalve die van de HH zelve werd
aangedrongen op voetgedoe en het kwam er van. Verbazing zal verre van u zijn. Wat dat betreft verblijft in goede HH gezelschap. Vanwege weer- en ook daardoor hemelwatervoorspelling wisten de HH een plan. DE KUST. Want wie kust, kust nietwaar. HF met dierenparaknots en blauw vestje werd van huis weggevoerd door HH. In geheel en goed vertrouwelijk overleg moest Oostvoorne het gaan ontgelden. De HH zijn daar inmiddels wel enigzins bekend, maar bij de VVV kon nog wel wat aan PR worden gedaan. De HH hebben dit opgestoken van diverse sessies met de Personal Coaches, die bij gebrek aan geldelijke middelen onzerzijds en de vraag daarnaar anderzijds, steeds minder vaak in letterlijk beeld komen. Desondanks was de damesmevrouw van de genoemde VVV na omkoping bereid tot iets. Wij deden er ons voordeel mee, zoals later ook nog eens duidelijk zou blijken. Maar op zaken vooruit lopen maakt het verhaal niet interessanter of leesbaarder. De Landgoederenroute schaften we aan. Van eerder wisten we van het bestaan, maar het hoe en waar
werd nu in volle glorie hersteld. Ongemakkelijk nam de VVV-dame afscheid van het papieren kleinood, maar de HH hadden nopjes. Na het overhandigen
van een bepaalde hoeveelheid schelpjes en spiegeltjes verscheen bij de verkoopster een brede glimlach en konden de HH zonder tussenkomst van veldwachters en koddebeiers aan de wandel. Als ras werden we uitgeluid door vrolijke carillonbegeleiding. Snel wilden de HH zonder verdere aankondiging huns weegs gaan, want "wandelen doe je voor je rust" is onderdeel van ons devies en staat ook in ons blazoen.Enige verbazing onzerzijds viel ons ten deel toen we ontdekten dat de plaatselijke Oost-voornaars op zeer voortvarende wijze plastic afval voor ons het bewaard. Zo links en rechts lieten we overigens liggen. Voortbordurend op oude gegevens en de ons zojuist toevertrouwde papieren, maakte we er een fijn en ook eigen geheel van, qua wandeling dan natuurlijk. Gesprekken met de plaatselijken hadden plaats midels begroeting en dergelijke. Maar de dieren waren uiteraard veel populairder. Zo herkende HF bij een hond/patrijs een drents accent. Langs Helena en een geheel vernieuwde aanzicht van buitenplaats Oosterhout. Tot een soort van pony omgebouwd konijn fungeerde. De HH liepen perplex. Even later een vriendelijke trio, waarvan 1 zelfs een jongedame bleek te zijn. Vreugde bij de HH. Via niet de Groeneweg, maar een zeer bejaarde BMW en ergzeer duidelijk geen bejaarde koeibeestjes (die immens van onze aanwezigheid en aandacht genoten en daarom met stomheid waren geslagen) zagen we voor ons bekende zaken. Spreekwoordelijk is juist dat bijtende honden
niet blaffen en vaak klopt het omgekeerde ook. Luister/zie maar eens op. Maar dan gewoon fluks naar de bebossing, waar koeden een vlaaienfabriek hadden geopend en de HH (zij het de ene meer dan de ander) van bebraming snoepten. Na enige dankzegging voor
de vlaaien verder naar een rustpunt. Hier werden plannen gesmeed. Want hoewel de HH uiteraard zeer relaxed hun dingen doen, moet, zonder sprake van dwangmatigheid, uiteraard wel een zekere afstandsprestatie geleverd worden. Zo kwam het dat een bestaande route een HH-wijziging onderging. Een vriendelijk eet smakelijk lieten we ons smaken en toen, ondanks verwarringscheppende opmerking van HF, naar Windgatseweg en verde
r. Het rondje Olaertsduyn smaakte ons tevens goed, net als het links laten liggen van de Tenellaplas. Even iets extraas en dan toch maar de Heveringen in. Wat een mens daar, behalve ornitoloogspotters, ziet, is met een pen te beschrijven. Dus niet hier. Iets verderop vroeg de begeleider van Joris (deze laatse bleek een waar hazenliefhebber te zijn) waar de plaatselijke Fazantenlaan is. Voor dergelijke vragen maken de HH wel tijd, maar een afdoende antwoord is uiteraard een laan te ver. Wel wenstten de HH een opmerkelijk vrouwspersoon met kind in kinderwagen volmondig mooie varkens te bevestigen. Soms kunnen we het niet laten. Ook oosternederlanders wezen we de "Grote Weg", ook al is over de inhoud van die kreet natuurlijk uit- en breedvoerig discussie mogelijk. Tijdens het afrondende gedeelte vroeg HH HF of nog sprake was geweest van muzikaal optreden zijnerzijds in de te naderen tot muziek uitnodigende buitenmuzieklgelegenheid. Met een schamel "dat is er nog niet van gekome
n" werd de gouden geste aan de kant geschoven. Deze domper werd overigens geheel overschaduwd door de ontvangst terugkomende bij de vervoerauto. Berustend in het niet mogen betreden van de ruïne ging het daarom op naar de Stationsweg, waar we Chipknipoplader en vers
naperingen vermoedden. Een schot in de roos. Want naast vele varianten van Twingo's kregen we vertier en Grimbergen dubbel met een daaraan gewaagd bittergarnituur voorgeschoteld. Uiteraard desgevraagd. Regen kregen we overigens gedurende al voornoemde bezigheden niet op onze hoofdjes. Door al deze mooie dingen liet HF wel zijn eerder genoemde blauw kledingstuk achter op het terras, maar vergat HH niet de weg terug.
De HH konden niet genieten van dit alles en liepen door en door. Onderweg ook getuige van braamdiefstal maar wederom geen tijd. Op de hoek van de gooyerdijk en broekweg werden wij op een klungelige wijze lastiggevallen door een van hulpfietsen voorziene kudde categorie grijze golf. Eerst werd enthousiast gereageerd maar later eiste men foto - en filmvastlegging. Omdat wij daar vanzelf geen gevolg aan gaven volgde toen de waarschuwing dat "onze tijd ook wel zou komen". Wij vonden het niet gepast om discussie te voeren over zaken die ons onbekend zijn en vonden het ook een waar genoegen om nu al zeker te weten dat dit feit zich zal aandienen. Dus in opperbeste stemming kwamen wij weer terug op de eerder geziene kruising en vervolgden de gooyerdijk naar de engweg. (Herinnert u zich onze waarschuwing van net geleden?) Op die manier keerden wij terug in Driebergen, langs de reiziger, maar aangezien wij wandelen was dit niet voor ons, zodoende werd het doorwandelen naar het wapen van Rijsenburg. Onderweg trouwpartij, waarbij de heer de dame al niet kon loslaten. Eenmaal gezeten en voorzien van bier en bitter ging een meneer in witte outfit in de kerkdeur staan en bleef net zolang doorbellen (herrie hoor!) dat pittige heren en pikante dames zich genoodzaakt zagen de huwelijksvoltrekking te moeten bijwonen. De HH mompelden slechts naar elkaar dat een aantal dames toch ergens verborgen moesten zijn gehouden, wij hadden ze immers nog nimmer gezien.
