Herhaling van zetten (of passen). Dat kan tot zeer duidelijke resultaten leiden. De rode draad in een bestaan bijvoorbeeld. Sommigen herkennen dat en best
empelen dat noodlot in goed Nederlands als "the story of my life". Anderen, die bijvoorbeeld in het Leven zitten, zijn blij met de Rode Draad, zodat ze naar hartelust eens kunnen ouwehoeren en slap lullen over datgene waarmee ze de kost verdienen en de nodige boterhammen kunnen aanschaffen. Weer een andere groep tijdgenoten zullen direct denken aan het flosdraadje (al dan niet gewaxed), dat door bloed de rode kleur heeft aangenomen. Op dat waxen zouden we graag wat dieper ingaan. HF had in verband met de pensioengerechtigde leeftijd van zijn wandelschoenen ( ruim 25 jaren trouwe dienst) de euvele moed tesamen geraapt en was richting een knaagdier, dat tevens voor outdoorsporters een uitkomst kan zijn, gegaan. Dat had hem naast een enkel windei een paar prachtige nieuwe voetvergezellers opgeleverd. Het waxen daarvan liet op zich wachten.
Als afscheidsreceptie had lijming der rechter oude schoen zich voorgedaan, zodat niet in stilte maar wel gepast een laatste odewandeling zou kunnen plaatsvinden. HH kwam HF op een nette wijze ophalen. Echter was er sprake van enige stagnatie op de VB-brug. Het installeren van de gekozen route (op verzoek van de HF-schoenen in Zeeland) vergde ook wat extra inspanning. Maar ruimschoots voor het middaguur vertrokken de HH naar Serooskerke (nee, die andere, op Schouwen-Duiveland). Om het geheel nog wat meer uitstel te verlenen, waren door derden wat vertragende elementen op de route aangebracht. Ook de routeplannert had blijkbaar opdrachten van die strekking ontvangen. Maar op een gegeven en waarschijnlijk bij toeval op het juiste moment, werd de startplek aangedaan, echter niet nadat het de zware taak van HH was een parkeerplek te vinden. Onderweg bleek overigens dat beide HH iets vergeten waren, maar wat; ja, dat was ook redelijk snel weer vergeten. Van buiten geheel koel deden de HH het schoenritueel. Iets in de atmosfeer was e
chter anders dan anders. Desalniette-ondanks vanaf de haven bij Schelphoek langs een pruttelmeeuw lekker richting de oude (of is het het oude) caisson, dat op geheel eigen wijze en risico betreden mocht worden. Voor het aftreden gold d
esgewenst hetzelfde. Langs de niet-duitse herder en plotseling op asfaltweg. Nu zijn we nog vergeten te vermelden, dat de route vandaag -you als kenmerk droeg. Het kaartje leek duidelijk, maar in combinatie met de richtingaanduidingen kon zelfs een blind paard in de war raken. Zodoende HH-ingrijping en vanaf dat moment heerlijk vrij wandelen. De HH verzekeren u; zelden was er sprake van een dergelijke ongedwongen sfeer. Lanterfanteren en zwierezwaaien zijn begrippen die niet eens zijdelings de zorgeloosheid der HH kunnen beschrijven. Zelfs het niet-mogen betreden van een ontdekgebied leverde geen enkele wanklank, maar slechts begrip op. Ja, als de HH de vrijheid ruiken is er spake van overgave, ook al is de aal (of paling, zoals anderen zeggen) voorzien van de kleur meestalbruin. Al ditgene maakte wel behoorlijk veel warmte in de HH los. Bij gebrek aan medemensen in de buurt ter deling der warmte werden kledingstukken uitgetrokken en toevertrouwd aan de HH-auto, die (geheel toevallig?) even dichtbij was. Langs de Fritureluur (geen zeldzame vogel, overigens) met het al dan nie
t zilte nat aan de rechter zijde en grasschapen ter linker flank, trok het duo naar een plek, waar even gestopt en gelaaft kon worden. Vriendelijk en mededeelzaam gezelschap werd ons deel. Al filosoferend over het doel van aanlagerwalbootjes, het meeuwenopstootje en vooral het lepelaargebeuren werden smaakvol bereidde broodjes al dan niet met gepeperde of gekipte spijzen naar de respectievelijke magen verwezen. Het vocht deed het afwerkende werk. Langs de uitkijktoren, die we graag rechts lieten staanliggen, kwam toen het moment van de begroeting van de papiertjeshoeve. Jonge plaatselijke jeugd was aan het klootviolen met een nepkinderwagen en dito-kind. HH wist de jeugd er haarfijn op te wijzen dat zij Van Der Hoekjes zijn. Grote verbazing bij diezelfde VDH-nazaten. Hoe kon HH nu de wetenschap bezitten omtrent hun achternaam? Zonder de ver
warring weg te nemen staken we de provinciale weg over, die toepasselijk de naam Provinciale Weg draagt. Langs de koppensnellers, die we te snel af waren, richting camping de Gevarendriehoek of een naam van gelijke strekking. Hier bleek dat de linkerschoen van HF behoorlijk gefrustreerd aan de wandeling was begonnen. Logisch, want alle aandacht ging uit de rechter, die middels allerlei kunstzinnige plakgrepen geacht werd het geheel naar behoren te kunnen beëindigen. Voor zover aanwezig, had het keelsgat van de linker daar een misselijkmakend gevoel aan over gehouden. Geheel onverwacht gebeurde dan ook het onverwachtte: in overleg met de schoen liet de zool bijna geheel los. Het kikkergelach en de gluurcamper ten spijt ging de reis gewoon voort, mede dankzij het dapper aanspreken door HH van een plaatselijke boerenmiddenstander
. Dat resulteerde in touwen in verschillende kleuren en in overleg met de bewakingshond werden mooie knopen aangelegd. Voor de HH was de zaak nu weer als voorheen. Wielfietsende tegenliggers en voetwandelende hondenbegeleiders enzo waren daar niet geheel van overtuigd. Maar genoeg over dat onderdeel van de dag. De boekenvrachtwagenbestuurder stuurde aan op dezelfde parkeerplaats als daar waar de HH. Alsof wij niet in de gaten hadden dat hij, ondanks de leus op de wagen, ruimschoots genoeg had van boeken. Schoentjes uit en op naar de plaats waar van oudsher (naar verluidt reeds in 1599 NC) de brouwers een haven hebben. Na rijp beraad kozen de HH voor het terras bij de Chinese Lange Muur, omdat die bij de Australische Lange Muur
niet open was. Affligem dubbel en kleine loempia's verhoogden het plezier van de aanblik van kunstwerken, die voor onze ogen en aanwezigheid werden geschapen. De broodmagere meneer vanuit Duitsland kon van de binnen een uur naar binnengeklokte 2 liter bier slechts een beetje genieten. De HH daarentegen gingen zwaar voldaan terug richting stadse fratsen.
empelen dat noodlot in goed Nederlands als "the story of my life". Anderen, die bijvoorbeeld in het Leven zitten, zijn blij met de Rode Draad, zodat ze naar hartelust eens kunnen ouwehoeren en slap lullen over datgene waarmee ze de kost verdienen en de nodige boterhammen kunnen aanschaffen. Weer een andere groep tijdgenoten zullen direct denken aan het flosdraadje (al dan niet gewaxed), dat door bloed de rode kleur heeft aangenomen. Op dat waxen zouden we graag wat dieper ingaan. HF had in verband met de pensioengerechtigde leeftijd van zijn wandelschoenen ( ruim 25 jaren trouwe dienst) de euvele moed tesamen geraapt en was richting een knaagdier, dat tevens voor outdoorsporters een uitkomst kan zijn, gegaan. Dat had hem naast een enkel windei een paar prachtige nieuwe voetvergezellers opgeleverd. Het waxen daarvan liet op zich wachten. 
Als afscheidsreceptie had lijming der rechter oude schoen zich voorgedaan, zodat niet in stilte maar wel gepast een laatste odewandeling zou kunnen plaatsvinden. HH kwam HF op een nette wijze ophalen. Echter was er sprake van enige stagnatie op de VB-brug. Het installeren van de gekozen route (op verzoek van de HF-schoenen in Zeeland) vergde ook wat extra inspanning. Maar ruimschoots voor het middaguur vertrokken de HH naar Serooskerke (nee, die andere, op Schouwen-Duiveland). Om het geheel nog wat meer uitstel te verlenen, waren door derden wat vertragende elementen op de route aangebracht. Ook de routeplannert had blijkbaar opdrachten van die strekking ontvangen. Maar op een gegeven en waarschijnlijk bij toeval op het juiste moment, werd de startplek aangedaan, echter niet nadat het de zware taak van HH was een parkeerplek te vinden. Onderweg bleek overigens dat beide HH iets vergeten waren, maar wat; ja, dat was ook redelijk snel weer vergeten. Van buiten geheel koel deden de HH het schoenritueel. Iets in de atmosfeer was e
chter anders dan anders. Desalniette-ondanks vanaf de haven bij Schelphoek langs een pruttelmeeuw lekker richting de oude (of is het het oude) caisson, dat op geheel eigen wijze en risico betreden mocht worden. Voor het aftreden gold d
esgewenst hetzelfde. Langs de niet-duitse herder en plotseling op asfaltweg. Nu zijn we nog vergeten te vermelden, dat de route vandaag -you als kenmerk droeg. Het kaartje leek duidelijk, maar in combinatie met de richtingaanduidingen kon zelfs een blind paard in de war raken. Zodoende HH-ingrijping en vanaf dat moment heerlijk vrij wandelen. De HH verzekeren u; zelden was er sprake van een dergelijke ongedwongen sfeer. Lanterfanteren en zwierezwaaien zijn begrippen die niet eens zijdelings de zorgeloosheid der HH kunnen beschrijven. Zelfs het niet-mogen betreden van een ontdekgebied leverde geen enkele wanklank, maar slechts begrip op. Ja, als de HH de vrijheid ruiken is er spake van overgave, ook al is de aal (of paling, zoals anderen zeggen) voorzien van de kleur meestalbruin. Al ditgene maakte wel behoorlijk veel warmte in de HH los. Bij gebrek aan medemensen in de buurt ter deling der warmte werden kledingstukken uitgetrokken en toevertrouwd aan de HH-auto, die (geheel toevallig?) even dichtbij was. Langs de Fritureluur (geen zeldzame vogel, overigens) met het al dan nie
t zilte nat aan de rechter zijde en grasschapen ter linker flank, trok het duo naar een plek, waar even gestopt en gelaaft kon worden. Vriendelijk en mededeelzaam gezelschap werd ons deel. Al filosoferend over het doel van aanlagerwalbootjes, het meeuwenopstootje en vooral het lepelaargebeuren werden smaakvol bereidde broodjes al dan niet met gepeperde of gekipte spijzen naar de respectievelijke magen verwezen. Het vocht deed het afwerkende werk. Langs de uitkijktoren, die we graag rechts lieten staanliggen, kwam toen het moment van de begroeting van de papiertjeshoeve. Jonge plaatselijke jeugd was aan het klootviolen met een nepkinderwagen en dito-kind. HH wist de jeugd er haarfijn op te wijzen dat zij Van Der Hoekjes zijn. Grote verbazing bij diezelfde VDH-nazaten. Hoe kon HH nu de wetenschap bezitten omtrent hun achternaam? Zonder de ver
warring weg te nemen staken we de provinciale weg over, die toepasselijk de naam Provinciale Weg draagt. Langs de koppensnellers, die we te snel af waren, richting camping de Gevarendriehoek of een naam van gelijke strekking. Hier bleek dat de linkerschoen van HF behoorlijk gefrustreerd aan de wandeling was begonnen. Logisch, want alle aandacht ging uit de rechter, die middels allerlei kunstzinnige plakgrepen geacht werd het geheel naar behoren te kunnen beëindigen. Voor zover aanwezig, had het keelsgat van de linker daar een misselijkmakend gevoel aan over gehouden. Geheel onverwacht gebeurde dan ook het onverwachtte: in overleg met de schoen liet de zool bijna geheel los. Het kikkergelach en de gluurcamper ten spijt ging de reis gewoon voort, mede dankzij het dapper aanspreken door HH van een plaatselijke boerenmiddenstander
. Dat resulteerde in touwen in verschillende kleuren en in overleg met de bewakingshond werden mooie knopen aangelegd. Voor de HH was de zaak nu weer als voorheen. Wielfietsende tegenliggers en voetwandelende hondenbegeleiders enzo waren daar niet geheel van overtuigd. Maar genoeg over dat onderdeel van de dag. De boekenvrachtwagenbestuurder stuurde aan op dezelfde parkeerplaats als daar waar de HH. Alsof wij niet in de gaten hadden dat hij, ondanks de leus op de wagen, ruimschoots genoeg had van boeken. Schoentjes uit en op naar de plaats waar van oudsher (naar verluidt reeds in 1599 NC) de brouwers een haven hebben. Na rijp beraad kozen de HH voor het terras bij de Chinese Lange Muur, omdat die bij de Australische Lange Muur
niet open was. Affligem dubbel en kleine loempia's verhoogden het plezier van de aanblik van kunstwerken, die voor onze ogen en aanwezigheid werden geschapen. De broodmagere meneer vanuit Duitsland kon van de binnen een uur naar binnengeklokte 2 liter bier slechts een beetje genieten. De HH daarentegen gingen zwaar voldaan terug richting stadse fratsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank u oh medeburger