Omdat ik het zég



 

 

Tijdens de wedstrijd mag iedereen op het veld



Vol met Volvo's

Gebeurtenissen kunnen elkaar in een moordend tempo opvolgen. Een voorbeeld van dat dat niet altijd gebeurd, is dat de HH hun wandeling van twee weken geleden lieten rijpen en eerst gister weer gingen. Gaf HH mooi de tijd om de Spaanse economie enigzins te steunen en HF de kans en ruimte om een hem onbekende dame te bezoeken en tegen betaling haar te laten verklaren dat hij een best gezonde heer is. Het weerzien der HH ging, met tussenpozen, gepaard met onder andere ter beschikking stelling van goederen van laagBTWgehalte en wel zo dat HH Skippy met stukjes kreeg en HF de, het en een Leckere. Zodoende werd dan ook ras besloten op weg te gaan naar Made middels stuurkunsten van HH. Deze kunsten bevielen beide HH dusdanig prettig, dat er via een snelwegomweg iets langer over gedaan werd om Made binnen te rijden. Ook het startpunt werd eigenhandig verlegd, zodat de Routeyouroute een andere begin kende dan. De HH verkozen namelijk een parkeerplaats zo dicht mogelijk bij de lingeriezaak, want daar was de nieuwe najaarscollectie 2012 reeds binnen. Nou, u moest eens weten. Of niet, zie maar. Na de schoenenhandelingen ( HH deed eens geen moeite tot sokkenomwisseling) op weg naar de snelweg. Middels Speculaas Nu en een naar Nederland ge-emigreerde brood-automaat. De trage 24-uurs glasservice voorbij en lekker onverhard tot aan de A-59. Het bushokje behoefde geen glas trouwens en het energiekastje was mooi versierd. Over heerlijk asfalt, langs rijk gevulde koelkastladen en ook nog door Den Hout. Ja, de HH smulden van van alles (in figuurlijke zin). De alleenzittende maar niet eenzame poes bekeek ons met een beetje argwaan. Of was het een waarschuwende blik. Een stukje verderop waren namelijk kikker Wladimir en zijn vriendin Wladimina platgereden. Vlakbij de hoogspanningsmaten. Toeval? We weten het niet en daarom op naar kapotte magnetronoven en, nog belangrijker, het pannenkoekenhuisrestaurant. Daar wachtte ons een opwachting door een rookmeneer. HH toverde toen, onder een mom, een prachtige speculaasgedaante tevoorschijn en deelde deze met HF, zodat een waar smulfestijn (in letterlijke zin).

Ziet u wel?

Over de brug en langs de Poolse Irenesteen, het meertje en de golfdingen de Bergsebaan over. Vlak na de splitsing met de Pannenhuisstraat begon het asfalt ons op te breken en gingen we onverhard naar de paarden en de verstopkippen. Echter werd door de niethardloopster onmiddelijk de achtevolgen ingezet. Na het enigzins verstophuis met bewaakbello volgden de dingen in hoog tempo elkander op: het tekoophuis, watermeertje bij golfveld, HH vindt golfbalpinnacle, man van golfclub dwingt HH tot afstaan van pinnaclegolfbal, golfclubman geeft aan dat HF niet wil weten hoeveel golfballen er daar in de buurt liggen, HF vraagt vriendelijk doch beslist om het aantal dan maar niet bekend te maken, man maakt getal toch bekend, HF vindt begraafkuil, HH fotografeert HF bij begraafkuil, koeien herkouwen, we mogen niet sneller dan 15 km/uur, recre-eren op het platteland middels minicamping en eindelijk een beetje rust bij de Salesdreef met vastegrondasfalt. Speciaal voor de HH had men de lege flessen van de afgelopen week ingezameld en langs de weg neergezet. Een vrolijk geheel, maar onze aandacht werd meer getrokken door de werkverkeerman met fototoestel en dergelijke. Opmerkelijk was het sandaaltje op het paaltje en de verwijzen naar het Spaanse kerkhofje. Gefascineerd gingen de HH op zoek naar dit, maar blijkbaar was het te klein verstopt om onze ogen het te laten ontdekken. Dan maar niet, dus. De Salesbrug over en wederom eigen ingrijpen in de route. Het Markkanaalpad, zegt u dat iets? Nou, ons inmiddels wel. Nog vóór het reeds genoemde pannenkoekenhuisrestaurant waren we reeds gewaarschuwd dat er sprake is van de Bankenweg. Nou, inderdaad. Aangezien het reeds tijd was geworden voor het smikkelen van de meegenomen bammetjes en vochtigheden waren de HH naarstig op zoek naar een bank. Uiteindelijk werden dat paaltjes met een begeleiding van rood/witslagbomeratie. Aangesterkt even naar de roofvogel kijken en op naar de paarden met gekleurde jasjes.
Het blafhondje ging eerst niet mee en toen weer wel en toen weer niet. Ja, toen waren we al op de Witteweg en bij Zomooi aangekomen. Verderop hadden ze voor de komende feesten een mooie ronde betonnen circustent neergezet. Het zusje van de wispeltuurhond was elders neergstreken; samen met een verstoppoesje. Het mooiste van de Witteweg is toch wel, dat, met subsidie vanuit Brussel ( ja, meneer W. te V.) de capaciteit van de wettelijke mestopslagcapaciteit is vergroot. De waakhond in spé begroette de HH zeer hartelijk en zonder poespas, waarna een mnooi klinkermozaïk zich voordat. Onder de snelweg door en wederom wederom eigen route-inbreng. Sportvelden met een voetbalquiz.

 Uiteindelijk niet-oplettende leerlingen en een bejaarde. O ja, en later nog een bejaarde. Maar eerst bereikbare winkels en een mama met dochter die niet fietsten volgens de kleine meid en we citeren: " ik het zeg ". Hadden we eigenlijk al vermeld, dat de Made-omgeving zeer wordt verfraaid door vele Volvo-automobielen? En als we schrijven vele bedoelen we onwaarschijnlijk veel. Nu de wandeling ten einde liep, dienden de HH een besluit te nemen omtrent het afsluitende gedeelte. Na ampel beraad werd gekozen om een Bazar te bezoeken aan de W. de W.straat in Rotterdam. De gebakken calamarissen en gekruide feta trachtten we te animeren middels Affligemmen. In deze opzet zijn we geslaagd.