Een lesje Horsten en een eiland

Conclusies en leermomenten: vunzigheid sluimert niet allen in zwammen; daar waar een zeer grote hoeveelheid fietsen zich verzamelen, kan een treinstation gebouwd worden; meneer Assange gaat op vakantie naar Zweden, hoewel hij het liefst naar de Verenigde Staten van Noord Amerika zou gaan; er dienen meer wandelroutes te worden gecreëerd nu de wereld er 7 miljard mensen op na houdt; de HH zullen zichzelf als directiesecretaressen of -secretarissen in dienst nemen, zodra dat niet ten koste van gemeenschapsgeld gaat; verwacht geen thee met een kaakje van mensen die met vakantie op Curacao zijn; een eiland is een eiland. Uiteraard kunnen we u op meer vlakken van dienst zijn met tips en handige trucs, maar in het licht van de Wikiwalksgedachtelamp doceerdoseren we liever. Graaggaarne zouden we daarom nu u mee laten genieten van een wederom zonovergoten verzameling van dingen die de HH doen en waar deze blog bol van staat. De plannen gingen en wel dusdanig dat HF op gepaste wijze HH uit huis ontvoerde. HH wist daarop met wijze hand terug te slaan en liet een wandelroute zien in de buurt van Voorschoten (wieg van het v/d Valk-concern) en wel met name Koninklijk Landgoed De Horsten. Hier had HF op geen enkele wijze spijt van, zodat eigenlijk niets een reis daar naartoe in de weg stond. Viavia en langs het gebouw waar de HH elkander voor het eerst spraken, op naar station Voorschoten. Na kort maar resoluut aarzelen parkeerde HF op 1 van de 2 beschikbare parkeerplaatsen en konden op bankjes schoenen uit en aan gedaan worden. Even een blik op de stationsklok en met de smaak van honingdrop in de mond klonk voor ons het vertreksein. Minder lawaaierig doen de treinen dat doen, trokken de HH op en begaven zich naar het Geestwoningpad. Een grasnuffelaar voorbij en aan het einde van een hek LA voorbij aan begraafplaats naar wandelpark Rosenburgh en even later RA het park in. Daar zagen we een hertenschool, terwijl we onderweg ook al een indonesische en een britse school hadden gezien. Er valt dus nog genoeg te leren in Nederland. Plotsklaps werden we tot een ontmoeting gedwongen met een living-dead in vrouwsgedaante. We ontdekten de buisplek, waardoor deze de begraafplaats had verlaten. Uiteindelijk LA langs de spoorlijn want er kan nog een trein komen nietwaar, maar dat wisten die eenden natuurlijk ook niet. Hier is overigens het plan ontstaan om de PVB (Partij Voor Bier) op te richten, na een korte ontmoeting met een werkverkeerautomobiel. Nadere berichten hierover volgen wel of niet. Door een tunnel onder het spoor door. Een behelmd hoofd in een gele kanonskogel van zeer groot formaat ging ons voorbij, terwijl we net waren bijgekomen van de indrukken, die de ondergrondse toegansdeuren naar onze watervorst, op ons hadden gemaakt. Dan maar op naar een entree van De Horsten. Een toegangsbewijs tot het landgoed kost 1 euro per persoon mits indien 65 jaar of jonger. Ouderen dienen 0,50 euro af te dragen. Het is ons nu duidelijk waarom onze kroonprins en zijn meisjes een staatstoelage nodig hebben.Een lokale heer wist ons te vertellen dat wij geenzins kunnen doorgaan voor personen die slechts 0,50 euro dienen te betalen. Na dit compliment van deze vanaf dat moment zeer gewaarde vriend, wisselden we fluks en blijde twee eurostukken in voor toegangskaartjes. Direct daarna bloeiden Citroenharten op. Een pracht GS. Maar dit hoeft u niet op te slaan als zeer belangrijke informatie; alhoewel. In opdracht van de route-ontwerper liepen we niet een gekleurde en uitgestippelde, maar een eigenwijze http://www.wandelzoekpagina.nl/dagwandelingen/wandeling.php?wnummer=11062&from=../groene_wissels/station . Er werd machinaal hout gespleten en langs de rondondendron namen we het rommelige pad. De vijver bleek beblad en het pad meer dan erg rommelig. In het stiltegebied, wat verboden toegang bezit, troffen we een bellende damesvrouw aan, maar uiteindelijk was daar dan de halfverharde baan, die geheel verhard was door ijzeren platen. De meneer van de grondverzetmachine had tijd voor een sigaretje en een praatje. Zijn collega in het bootje bleek, naast beperking in afstandneming, ook nog een prettige man van 63 ( 1 euro) te zijn. Na uitwisseling van wetenswaardigheden over de Horstenbewoners mochten we verder. De sigaretmeneer achtervolgde ons echter in een blauwe VW-bus, totdat hij ons inhaalde. Vlak daarna hoorden de HH een soort knagend geluid, dat hen bleef achtervolgen. Het bleken onze maagjes te zijn. Op een leuk bankje met uitzicht werden daarom bammetjes al dan niet met kaas gegeten. Nou, daar kikkerden we zienderogen van op. We werden nu getracteerd op langs-boerderijen-wandelen en door park met stukjes water. Bovenop stond een torentje en nadat we vrolijk door bejaarden waren
toegezwaaid liep uw tweetal omhoog en stelden vast dat voor rolstoelers deze gang ten zeerste ongeschikt is. Boven aangekomen sloeg een ander tweetal op de vlucht, zodat de HH vrijelijk konden genieten van het uitzicht over bos en land. Naar beneden maar weer en daar zagen we een rolstoeler die waarschijnlijk niet op de hoogte was van eigener en heuveltjesbeperking. HF vroeg HH af, gezien de hoeveelheid mede-aanwezigen, of er wellicht sprake was van dagvergissing aan HH-zijde. Dit laatste bleek niet het geval. De drukte is waarschijnlijk te danken aan het hoge plaatselijke percentage aan personen met te veel (geld en) vrije tijd. Toch ongedrukte pret en om meertje heen middels HH-wijze en naar het theehuis. Hoewel gesloten deed HH een bestelling en deze zou ons nagebracht worden. HF informeerde nog even of de bestelling ook mede bestond uit een maria-kaakje. Hierover bestaat tot op heden onduidelijkheid. Door deze verwarring diende HF een overtreding te maken en verschafte zich, ondanks art. 451 W.v.Str. toegang, daar waar verboden. Gelukkig van korte duur, zodat verder gewandeld kon worden. Het aangegeven seringenbos merkten we te laat op, net als een aanwijzing. Hierdoor konden de HH een mansmetvrouwspersoon wel de uitdebrandweerhulphand bieden door richtingsgevoelige informatie te verstrekken. Even later ons bewustwordend van eigen dwaling, waren er schreden waarop we terugkeerden. Dit laatste kunnen we een ieder van hartewarmte aanbevelen, dat van die schreden en dergelijke. Eindelijke de Horsten verlaten hebbende via de Papeweg-uitgang werd het tijd om in de buurt van Margaretha even wat te drinken. Het laatste stuk van het traject voerde ons langs een drukke weg. Een ons onbekende meneer kreeg het daarvan zo angstig benauwd, dat het hem op de blaas sloeg en hij ontzettend wild ging plassen. Voorbij een grenspaal met overal enorme gaten (sommige zelfs met leidingen) ontdekten we dat in deze omgeving aardappelschijfjes er uitzien als bij ons zand er uitziet. Rare jongens. Wij daarentegen gingen via het treinstation naar de HF-mobiel. Eenmaal gezeten daarin werd besloten de Valk Gouden Leeuw aan te doen. We reden er naartoe en langs maar namen om ons moverende redenen de beslissing door te rijden naar het Eiland van Ome Nick. Hoewel buiten bleek dat men daar platvis had, namen de HH een bittergarnituur dat met smaak werd verorberd en overgoten met Palm Bock.