Het is nu eindelijk eens middels een onderzoek aangetoond, dat de ene kroket de andere niet is. Het gaat er bij de HH overigens niet in dat daar veel onderzoek voor nodig is. Desondanks was er deze week sprake van diverse oorzaken en gevolgen. Zowel op het wandel- als politieke bezuinigingsvlak. Overeenkomsten zijn onder andere: van tevoren afspreken hoe de vorm zal zijn. Verschillen komen meer naar voren uit: stilte omtrent de vorderingen. Ook willen de HH nog even kwijt, dat zij hebben aangeboden 18 miljard te doneren op fifty-fifty basis, waarbij HF dan 10 voor zijn rekening zou nemen. Drijfveer hierbij is grotendeels de zorgen die de HH zich maken over het überhaupt voortbestaan van dingen als kunst en cultuur. Maar blijkbaar is de drift tot bezuiniging bij RVW-regeringmetgedoog dusdanig groot, dat we geen reactie op het aanbod hebben gekregen. Omdat de Heinenoordtunnel op eigener houtje en uit eigener beweging brandweertje is gaan spelen, besloten we een wandeling te gaan doen op een afwijkende dag en tijd, maar wel in een bekende omgeving. De Zevenhuizerplas is daartoe dan een uitermate geschikte omgeving. HF met een verouderd gevoel naar HH om, na vochtverlies van HF, dan samen via omweg langs (in oude en nieuwe gestalte) Bertus te gaan met als uiteindelijke parkeerstek de altijd weer gezellige gaper des strands. Hoe dusdanig gapen in zijn werk gaat, mochten de HH echter niet gewaar worden. Vanwege niet-regulieredingen dan ook maar geen Schuhwechsel en dus direct uit de auto hoepla aan de wandel. Langs het water naar richting Oud-Verlaat. Men (we weten niet wie) verwachtte blijkbaar dat we veel afval mee zouden nemen, want er waren special heel veel nieuwe afvalbakken met hendel de grond in gegaan, nadat bergen zandmodder plaats hadden gemaakt. Rustig langs een familiemeerkoetbijeenkomst en treuzelhond naar andere treuzel in de vorm van miniminihondje. Dan wintersport. Nee, maakt u zich geen zorgen; de HH gaan niet naast de piste. De omgevallen oude prullenbak was er slechter aan toe. Dat brengt ons bij het feit dat sommigen geen architect nodig hebben om een serie prachtige gebouwen bij elkaar te plaatsen. Overigens lukt het anderen zelfs niet, ook al had men daar wel getracht aan de hand van een bouwontwerper tot mooie woningen te laten komen. Bij het klotsende water werd een gewichthefhond even afgeleid door aan-de-bips-gesnuffel. Namen de HH dat voor hun rekening? Voor u een vraag en voor ons een weet. Dat neemt niet weg dat iets verderop fietsfiguren (waarvan 1 zich middels zonnebril en beremuts onherkenbaar maakte) ons voor waren met het vullen ener hendelafvalbak. Het werd ons steeds duidelijker dat de hondenbelastingontvanger in deze omgeving hele goede zaken doet of kan doen, want de hoeveelheid blafviervoeters is te aldaar enorm te noemen. Sommige moeten achter weggegooide tennisballen aan, waarbij soms het water niet geschuwd wordt. Bij een eerdere Plastour bleven de HH dicht bij het water en trotseerden gevaarlijk zand en slootdingen. Nu bleef het bij een provisorisch aangelegde brug. Destijds had de familie H. een schitterend mooie woning met grote tuin en dito bijgebouwen, maar inmiddels is daar van gemeente iets aan gedaan, hoewel het opzicht op de Corsicalaan niet te versmaden is, las je er van houdt. Een tochtgat is het wel, maar gelukkig zijn er vele middenstanders die ieder op hun eigen wijze etenswaren aan de man willen brengen. Hier ergens was het dat HF vanuit Friesland een telefoonoproep kreeg. Dat zorgde bij HH voor het gaan branden van een lamp, die verderop dan weer, al dan niet op juiste wijze, ter vuilnis werd aangeboden. Na hetHerbatekooplifehuis en het grote hert werd het tijd om over een bruggetje te wandelen richting de boothelling. De vrouwen met de waterdoorwaadhond spraken over Biotex en tenen die enteren. Tot nu toe wisten en weten de HH niet wat entertenen zijn. Daarom even onverhard en de reeds eerder tegengekomen en gegroette meneer voorbij en over een wiebelbrug onder het genot van dicht-en rijmwerk uit de culturele sferen van onze Zuiderburen. Het zwemklasje zwanen deed het helemaal fout en op de verkeerde plek. De fuut schaamde zich daarvoor en dook daarom gedurende geruime tijd onder water om op een zeer onverwachtte plek weer boven te komen; de HH in verwarring achterlatend. Maar daar was eindelijk het vogelkijkpunt met tevens zicht op de op natuurlijke wijze aangelegde omgeving met verdronken bomen. In de bocht met de zeer druk in discussie zijnde personen toonde HH aan HF de plek waar soms een HH-fietstour wordt onderbroken. Later bleek dat er meer plaatsen zijn die daarvoor benut worden. De religiebus met hortensia's aan de verbrede weg achterlatend werden we vrolijk begroet door een handen-in-de-zakken-man. Ooit was ergens een graaf van een dijk of andersom, maar nu heeft die al een tijdje een gemaal tot gevolg. De herten wenstten ons niet van dicht bij te zien, maar toch gingen wij ons weegs naar niet de auto, maar naar café Oud-Verlaat. Hier genoten we van duiveltjes en nog meer. Het geheim van kippinda's (hebben ze een snavel en vleugels en dergelijke of zeggen ze alleen maar toktok?) kon de barmevrouw niet prijsgeven, want de kok was al weg. Als troost kwam een bittergarnituur, dat onder de klanken van the Middle of the Road en ander fraais een weg naar de HH-magen gewezen kreeg. Omdat we onszelven redelijk kennen, liepen we nog wat heen en weer vanuit de pleisterplaats en langs in-de-zon-poezen terug naar de auto.