Wat een leuk idee. Eens een stukje wandelen aan de hand van een Groene Wissel. In dit geval nummer 46 en dan de hele tour. Voor het zover was, deed HF er even iets lan
ger over om HH van en uit zijn huis op te halen. Maar niet getreurd alom. Gezien de waargaanweminderaanuitgevenonderhandelingen van ons illustere kabinet achtten we het wenselijk even onze neuzen in Den Haag te laten zien. Dat we de wandeling niet zoals bedoeld bij station HS startten is voor ons logisch. De citroenauto werd daarom in het bijzijn van diverse en ook niet verse andere citroenen geparkeerd in de buurt van Huis ten Bosch, zodat ook onze vorstin op de hoogte was van onze aanwezigheid. HH niet, HF wel schoengedoe en na even kijken bij huppelkoetjes de wandeldraad oppakken in h
et Haagse Bos. Al filosoferend op naar het Malie(Occupy)veld en het bijbehorende hertenpark. Veel herten hielden zich verre van ons, maar een paar mochten we van dichtbij bekijken. De gans toonde trots haar jongen, zodat we zorgeloos richting de Prinsengracht konden gaan. Dat zorgeloze werd ons bijna fataal, toen we een tram over het hoofd zagen. Niettemin op naar het Binnenhof. We kozen
daartoe de Doelenstraat, maar helaas was die niet voor dat doel bruikbaar. Een arbeider ter plaatse dacht de oplossing te weten en dacht nog een keer en had toen bedacht dat een vergadering met iemand erbij erg nuttig zou zijn. We hadden de tijd daar niet voor want op het Binnenhof wachtte ons een rokje met bijpassende benen. Onder de indruk vergaten we bij het souvenierstalletje een T-shirt van onze premier te kopen; althans dat dacht HF. Een beetje gedraal en eigen inbreng en ziedaar de HH langs marteldingen van weleer over de kermis bij en op het Lange Voorhout. Hé, wat horen de HH nu? Oh, het is het drukke denkwerk, dat men bij de Algemene Rekenkamer verricht. De bouwvakkers en de verwarde vrouw achterlatend richting het stan
dbeeld en even later het Vredespaleis. Daar tussenin stonden veel touringcars, waarvan 1 middels het kenteken duidelijk wilde maken, dat het een bus was. De Morris Minor was klaar voor de trouwpartij. Het viel de HH op, dat de hele weg men de best had gedaan om onze vraag naar een zitbankje ruimschoots te honoreren. Daar waar elders ten lande de banken zeer schaars verdeeld zijn, was nu sprake van een overweldigend aanbod. Te veel om op te noemen. Maar de uitverkorene zat er nog ni
et bij. Wel kwam Park Sorghvliet in zicht. Na ampel overleg besloten we geen jaarkaart te kopen en Sorghvliet niet van onze aanwezigheid te laten genieten. In het park daar tegenover werd HF enigzins onaangenaam verrast door een schooier. Een plaatselijke vrouw wist ons te vertellen, dat iets eetbaars
de rare vogel gunstig zou stemmen. Nou, daar trapten de HH niet in. De vijvers bij het Indisch Monument bleken reigervijvers met veel Haagse Harries. De keuvelhonden en -vrouwen voorbij en zodoende het Westbroekpark in. Na wat kunst en lelijke bankjes, een blik op het Kurhaus en Metterwoonhuisvesting nabij horeca-opleiding en een zeer bejaarde Fiat 500 diende zich bij een klein open plekje in de Nieuwe Scheveningse Bosjes een echt alleraardigst bankje aan. De HH konden de uitnodiging tot zitten niet weerstaan en onder het genot van het zitgebeuren aten en dronken we wat. Jongens, wat een genot! Toch konden we de verleiding om te blijven zitten weerstaan en zetten de voettocht voort. Het werd een beetje naar eigen inzicht, maar op en neer ging het zeker. Een goede oefening voor onze toekomstige tochten van binnenkort door het Limburgse landschap. Plots zag HH een prachtige afwateringsplek en ook HF was onder de indruk. Langs de bijna verborgen koffietent en
de vrije school naar Klein Zwitserland. Waar de naam aan te danken is, is de HH een raadsel. Ijskelders, rennende honden, auto op smalpad en nog veel meer, maar geen enkele berg te bekennen. Maar we gingen op zoek naar het dak van een oude bunker. Best hoog na klim- en trapwerk. Het uitzicht werd toch wel door natu
urbomen enigzins belemmerd. Na de school (en niet eerder) linksaf en op naar de complexe kruising. De landgoederen waren nu aan de beurt. Langs de niet-betredenwaldijk naar de laaggelegen Hollandse Tuin van 1915. Wat de Handhavingmeneer in zijn dienstauto met de daarbij staande mevrouw te bespreken hadden is ons een raadsel. Vlak voordat we de tocht beëindigden hoorden we een man luidkeels een Amber-alert schreeuwen. De vrouw of hond in kwestie kwam echter niet opdraven. Na de verdwaalde restanten van een hunebed hielden we het voor gezien en reden niet in de file, maar wel richting verwisselde Leffe Blond en Hertog Jan Lentebock en rotterdamse bitterballen.
ger over om HH van en uit zijn huis op te halen. Maar niet getreurd alom. Gezien de waargaanweminderaanuitgevenonderhandelingen van ons illustere kabinet achtten we het wenselijk even onze neuzen in Den Haag te laten zien. Dat we de wandeling niet zoals bedoeld bij station HS startten is voor ons logisch. De citroenauto werd daarom in het bijzijn van diverse en ook niet verse andere citroenen geparkeerd in de buurt van Huis ten Bosch, zodat ook onze vorstin op de hoogte was van onze aanwezigheid. HH niet, HF wel schoengedoe en na even kijken bij huppelkoetjes de wandeldraad oppakken in h
et Haagse Bos. Al filosoferend op naar het Malie(Occupy)veld en het bijbehorende hertenpark. Veel herten hielden zich verre van ons, maar een paar mochten we van dichtbij bekijken. De gans toonde trots haar jongen, zodat we zorgeloos richting de Prinsengracht konden gaan. Dat zorgeloze werd ons bijna fataal, toen we een tram over het hoofd zagen. Niettemin op naar het Binnenhof. We kozen
daartoe de Doelenstraat, maar helaas was die niet voor dat doel bruikbaar. Een arbeider ter plaatse dacht de oplossing te weten en dacht nog een keer en had toen bedacht dat een vergadering met iemand erbij erg nuttig zou zijn. We hadden de tijd daar niet voor want op het Binnenhof wachtte ons een rokje met bijpassende benen. Onder de indruk vergaten we bij het souvenierstalletje een T-shirt van onze premier te kopen; althans dat dacht HF. Een beetje gedraal en eigen inbreng en ziedaar de HH langs marteldingen van weleer over de kermis bij en op het Lange Voorhout. Hé, wat horen de HH nu? Oh, het is het drukke denkwerk, dat men bij de Algemene Rekenkamer verricht. De bouwvakkers en de verwarde vrouw achterlatend richting het stan
dbeeld en even later het Vredespaleis. Daar tussenin stonden veel touringcars, waarvan 1 middels het kenteken duidelijk wilde maken, dat het een bus was. De Morris Minor was klaar voor de trouwpartij. Het viel de HH op, dat de hele weg men de best had gedaan om onze vraag naar een zitbankje ruimschoots te honoreren. Daar waar elders ten lande de banken zeer schaars verdeeld zijn, was nu sprake van een overweldigend aanbod. Te veel om op te noemen. Maar de uitverkorene zat er nog ni
et bij. Wel kwam Park Sorghvliet in zicht. Na ampel overleg besloten we geen jaarkaart te kopen en Sorghvliet niet van onze aanwezigheid te laten genieten. In het park daar tegenover werd HF enigzins onaangenaam verrast door een schooier. Een plaatselijke vrouw wist ons te vertellen, dat iets eetbaars
de rare vogel gunstig zou stemmen. Nou, daar trapten de HH niet in. De vijvers bij het Indisch Monument bleken reigervijvers met veel Haagse Harries. De keuvelhonden en -vrouwen voorbij en zodoende het Westbroekpark in. Na wat kunst en lelijke bankjes, een blik op het Kurhaus en Metterwoonhuisvesting nabij horeca-opleiding en een zeer bejaarde Fiat 500 diende zich bij een klein open plekje in de Nieuwe Scheveningse Bosjes een echt alleraardigst bankje aan. De HH konden de uitnodiging tot zitten niet weerstaan en onder het genot van het zitgebeuren aten en dronken we wat. Jongens, wat een genot! Toch konden we de verleiding om te blijven zitten weerstaan en zetten de voettocht voort. Het werd een beetje naar eigen inzicht, maar op en neer ging het zeker. Een goede oefening voor onze toekomstige tochten van binnenkort door het Limburgse landschap. Plots zag HH een prachtige afwateringsplek en ook HF was onder de indruk. Langs de bijna verborgen koffietent en
de vrije school naar Klein Zwitserland. Waar de naam aan te danken is, is de HH een raadsel. Ijskelders, rennende honden, auto op smalpad en nog veel meer, maar geen enkele berg te bekennen. Maar we gingen op zoek naar het dak van een oude bunker. Best hoog na klim- en trapwerk. Het uitzicht werd toch wel door natu
urbomen enigzins belemmerd. Na de school (en niet eerder) linksaf en op naar de complexe kruising. De landgoederen waren nu aan de beurt. Langs de niet-betredenwaldijk naar de laaggelegen Hollandse Tuin van 1915. Wat de Handhavingmeneer in zijn dienstauto met de daarbij staande mevrouw te bespreken hadden is ons een raadsel. Vlak voordat we de tocht beëindigden hoorden we een man luidkeels een Amber-alert schreeuwen. De vrouw of hond in kwestie kwam echter niet opdraven. Na de verdwaalde restanten van een hunebed hielden we het voor gezien en reden niet in de file, maar wel richting verwisselde Leffe Blond en Hertog Jan Lentebock en rotterdamse bitterballen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank u oh medeburger