Hoewel de soldeerbouten van de Rotterdamse Vodafone niet snel genoeg werkten; de HH hadden ruimschoots op tijd hun afspraak gepland en gemaakt. Zodoende stond HF reeds vroeg bij HH aan te bellen, want het zou een fikse wandeling w
orden. Na kort overleg onderling werd besloten in verband met fileleed de wandeling bij Vianen maar even niet te doen en af te zakken naar het immer schone en aantrekkelijke Noord-Brabant. Voor de gelegenheid een Groene Wissel tevoorschijn getoverd en al citroenend naar Breda. Bij Dorstdrecht werden we tot tweemaal toe in de war gebracht middels billboards met vragen over Paris en/of Amsterdam. Maar veel deerde het niet en na even stil te hebben gestaan naast een achteruitrijbeslagenauto onze auto lekker ruim neer gezet op de P+R van het NS-station. Groene schoenenwissel en de HH waren klaar voor de inname van Breda en omstreken. De eerste rare verrassing was bij het hotel. Wir leben een auto zonder voorwielen; apart en onpraktisch waarschijnlijk. Even bij de VVV gevraagd, maar die gaven niet thuis. Op de brug viel trouwens haar kleur pas op. HF moest bij het Kasteel van Breda even vertellen over zijn roemruchte krijgsverleden, maar daarna werd het allengs gezelliger. We
l hadden de HH er goed aan gedaan zich warm te kleden. Zodoende was de buitentemperatuur niet heel erg van invloed op de algehele lichaamstemperatuur. Op de markt rook het al een beetje naar ou
de vis. Even later even stilstaan bij de zaak van HH hoorde natuurlijk bij het geheel. Na het tot tweemaal toe mogen bezichtigen van een karnemelkfabriek en onderdoor en overlangs en naar beneden via stijl pad kwamen we bij echte natuur. De HH, net als visser en zoon, werden nu gewaarschuwd voor dieren. Nou, na de lieflijk stromende beek zagen we deze en zij ons ook. Tussen
de koeien had zich een Harry verschanst. Zelf ging die er vanuit dat zijn vermomming als koe/gras geslaagd was, maar de HH, als kenners der natuur, ontmaskerden hem feilloos. Nadat HH vastgesteld had, dat de tuinbonen het nog niet goed deden in deze omgeving, passeerden we het zogenaamd onge-interesseerde drietal eetsters van menselijke makelij. Het dode vogeleitje ten spijt lieten we ons weer eens het bos insturen en met name dus het Mastbos. Nu hebben de HH daar al eens wat ervaringen opgedaan, maar nog steeds zijn er daar veel dingen in de categoriën groeien en bloeien, die ons daar boeien. Het varenbos was wel prachtig, maar terugkomen op een moment dat ze volgroeid en groen zijn, is geen overbodige luxe. Jasrits los, jasrits vast; dat zijn meestal tekenen van en aanleiding tot behoefte tot nuttiging van spijs en drank. Zo ook nu en het nieuwe bankje bij de grote meren was tevens een mooie uitnodiging tot het zittend genieten van
omgeving en laving. En zo zag dat er dus in een 360 graden view uit. Mooi he? Ja de HH genieten wat af. Tussen de meren door en over het wildrooster richting een café waar de HH zeer goede warme kachel- en kastanjesherinneringen hebben liggen, inclusief dubbel zonder. Maar omdat het geen kastanjetijd is, was de lokroep van Mark of de Mark liever gezegd, sterker. De mandarijneend kwam ons even feliciteren met onze keuze. Vriendelijke tegemoetkomers waarvan sommigen met onwaarschijnlijk dunne spillebenen en een stralende fietsmevrouw met aanhangwagen vielen ons ten deel langs de oever. Maar ja, we moesten volgens de handleiding bij het klaphekje rechtsaf de brug over. De vissers daar waren heel druk bezig met geen vissen vangen. Mini hondje met begeleiding, schone vrouwe zonder reactie en zonnebaden op balkon in volledige bekleding, niets van dit alles hadden we willen missen.
Net als de mededeling vanwege Uytdehaag. Hoewel dat had gekund, was dit voor de HH geen reden om hun conversatie verder te voeren met een haagse tongval. Dat de uitvinding van de vliegende auto al eeuwen terug heeft plaatsgevonden werden gewaar vlak voordat een mooie verzameling Peugeots ons kosteloos werd getoond. Als wederdienst een aantal notariskantoren en dergelijke van gratis advies voorzien en toen werd het tijd voor onze bijna legendarische misstap tijdens en met name aan het eind van Groene Wissels. De meneer met de hond liet ons als excuus weten dat ze nog erg jong is en hoepla de HH raken het spoor min of meer bijster. Maar even later op geheel eigen wijze, en na navraag bij de postbode over de weersgesteldheid, de draad gewoon weer opgepakt bij het Wilhelminapark. De bloesemende japanse kers was het slachtoffer geworden van een vetkrijt verspillende kunstenmaker. Helemaal klaar met die linkse hobby staken we, onder het genot van een loszittend onderdeel in de weg,
de brug over om langs een zelfverkoophuis te kunnen gaan. Even later bevonden we ons in een oase van winkelgenot. Tenminste, veel van de mensen die ons in de weg liepen hadden blijkbaar genot in het rondbanjeren in de winkelstraat. Het enige waar de HH echt van konden genieten, was de muzikant die een moppie speelde op zijn viooltrompe
t of trompetviool; daar willen we afzijn. We leerden nog dat crisis in je hoofd zit en niet op je hoofd. Ietwat ontwijkend gedrag richting de winkelstraat, maar uiteindelijk toch weer op het rechte pad aangekomen moest en zou een keuze worden gemaakt met in gedachte zon, bier en snacks. Even de trouwplechtigheden negeren en uiteindelijk neergestreken op de Havermarkt. De drie eerdergenoemde elementen waren volop aanwezig en de HH genoten wederom van én een geslaagde wandeling én de evaluatie daarvan.
Hoewel de soldeerbouten van de Rotterdamse Vodafone niet snel genoeg werkten; de HH hadden ruimschoots op tijd hun afspraak gepland en gemaakt. Zodoende stond HF reeds vroeg bij HH aan te bellen, want het zou een fikse wandeling w
orden. Na kort overleg onderling werd besloten in verband met fileleed de wandeling bij Vianen maar even niet te doen en af te zakken naar het immer schone en aantrekkelijke Noord-Brabant. Voor de gelegenheid een Groene Wissel tevoorschijn getoverd en al citroenend naar Breda. Bij Dorstdrecht werden we tot tweemaal toe in de war gebracht middels billboards met vragen over Paris en/of Amsterdam. Maar veel deerde het niet en na even stil te hebben gestaan naast een achteruitrijbeslagenauto onze auto lekker ruim neer gezet op de P+R van het NS-station. Groene schoenenwissel en de HH waren klaar voor de inname van Breda en omstreken. De eerste rare verrassing was bij het hotel. Wir leben een auto zonder voorwielen; apart en onpraktisch waarschijnlijk. Even bij de VVV gevraagd, maar die gaven niet thuis. Op de brug viel trouwens haar kleur pas op. HF moest bij het Kasteel van Breda even vertellen over zijn roemruchte krijgsverleden, maar daarna werd het allengs gezelliger. We
l hadden de HH er goed aan gedaan zich warm te kleden. Zodoende was de buitentemperatuur niet heel erg van invloed op de algehele lichaamstemperatuur. Op de markt rook het al een beetje naar ou
de vis. Even later even stilstaan bij de zaak van HH hoorde natuurlijk bij het geheel. Na het tot tweemaal toe mogen bezichtigen van een karnemelkfabriek en onderdoor en overlangs en naar beneden via stijl pad kwamen we bij echte natuur. De HH, net als visser en zoon, werden nu gewaarschuwd voor dieren. Nou, na de lieflijk stromende beek zagen we deze en zij ons ook. Tussen
de koeien had zich een Harry verschanst. Zelf ging die er vanuit dat zijn vermomming als koe/gras geslaagd was, maar de HH, als kenners der natuur, ontmaskerden hem feilloos. Nadat HH vastgesteld had, dat de tuinbonen het nog niet goed deden in deze omgeving, passeerden we het zogenaamd onge-interesseerde drietal eetsters van menselijke makelij. Het dode vogeleitje ten spijt lieten we ons weer eens het bos insturen en met name dus het Mastbos. Nu hebben de HH daar al eens wat ervaringen opgedaan, maar nog steeds zijn er daar veel dingen in de categoriën groeien en bloeien, die ons daar boeien. Het varenbos was wel prachtig, maar terugkomen op een moment dat ze volgroeid en groen zijn, is geen overbodige luxe. Jasrits los, jasrits vast; dat zijn meestal tekenen van en aanleiding tot behoefte tot nuttiging van spijs en drank. Zo ook nu en het nieuwe bankje bij de grote meren was tevens een mooie uitnodiging tot het zittend genieten van 
omgeving en laving. En zo zag dat er dus in een 360 graden view uit. Mooi he? Ja de HH genieten wat af. Tussen de meren door en over het wildrooster richting een café waar de HH zeer goede warme kachel- en kastanjesherinneringen hebben liggen, inclusief dubbel zonder. Maar omdat het geen kastanjetijd is, was de lokroep van Mark of de Mark liever gezegd, sterker. De mandarijneend kwam ons even feliciteren met onze keuze. Vriendelijke tegemoetkomers waarvan sommigen met onwaarschijnlijk dunne spillebenen en een stralende fietsmevrouw met aanhangwagen vielen ons ten deel langs de oever. Maar ja, we moesten volgens de handleiding bij het klaphekje rechtsaf de brug over. De vissers daar waren heel druk bezig met geen vissen vangen. Mini hondje met begeleiding, schone vrouwe zonder reactie en zonnebaden op balkon in volledige bekleding, niets van dit alles hadden we willen missen.
Net als de mededeling vanwege Uytdehaag. Hoewel dat had gekund, was dit voor de HH geen reden om hun conversatie verder te voeren met een haagse tongval. Dat de uitvinding van de vliegende auto al eeuwen terug heeft plaatsgevonden werden gewaar vlak voordat een mooie verzameling Peugeots ons kosteloos werd getoond. Als wederdienst een aantal notariskantoren en dergelijke van gratis advies voorzien en toen werd het tijd voor onze bijna legendarische misstap tijdens en met name aan het eind van Groene Wissels. De meneer met de hond liet ons als excuus weten dat ze nog erg jong is en hoepla de HH raken het spoor min of meer bijster. Maar even later op geheel eigen wijze, en na navraag bij de postbode over de weersgesteldheid, de draad gewoon weer opgepakt bij het Wilhelminapark. De bloesemende japanse kers was het slachtoffer geworden van een vetkrijt verspillende kunstenmaker. Helemaal klaar met die linkse hobby staken we, onder het genot van een loszittend onderdeel in de weg, 
de brug over om langs een zelfverkoophuis te kunnen gaan. Even later bevonden we ons in een oase van winkelgenot. Tenminste, veel van de mensen die ons in de weg liepen hadden blijkbaar genot in het rondbanjeren in de winkelstraat. Het enige waar de HH echt van konden genieten, was de muzikant die een moppie speelde op zijn viooltrompe
t of trompetviool; daar willen we afzijn. We leerden nog dat crisis in je hoofd zit en niet op je hoofd. Ietwat ontwijkend gedrag richting de winkelstraat, maar uiteindelijk toch weer op het rechte pad aangekomen moest en zou een keuze worden gemaakt met in gedachte zon, bier en snacks. Even de trouwplechtigheden negeren en uiteindelijk neergestreken op de Havermarkt. De drie eerdergenoemde elementen waren volop aanwezig en de HH genoten wederom van én een geslaagde wandeling én de evaluatie daarvan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank u oh medeburger