Dé Lek wel, maar hét lek niet boven.

Moeilijk is het niet. Je neemt twee heren; geeft ze beide wandelschoenen; zoekt een route voor ze uit met duidelijke beschrijving en kaartje; laat ze naar het startpunt rijden in een auto van henzelf en spoort ze aan tot wandelen. Een kind kan de was doen, zou je zo denken. Ja, was alles maar zo eenvoudig. Diverse onderdelen van de zojuist geschetste, kunnen wij als geen ander. Een klein gedeelte daarvan wil nog wel eens voor verrassingen zorgen en met name dan voor onszelf. De geschiedenis gaf ons al diverse voorbeelden. Desondanks gingen de HH goedgemutst en vastberaden op pad in een poging deze keer alle onderdelen zonder dralen en/of haperingen uit te voeren. De keuze was gevallen op Vianen en haar omgeving gevallen deze dus. In 1 keer goed naar het startpunt gereden door HF en na wat dralen de auto geparkeerd en schoenentoestand gedaan. Tot zover geen vuiltje aan de lucht, hoewel die behoorlijk bewolkt en grijs was. Hondjes met baasjes, afgekloven vogel, viaduct, de Lek; allemaal zagen we en ondergingen we ze met plezier en zeker ook de pleziervaart. Heel dicht langs de Lek lukte ons best en bij de veerpont trokken we naar een mooie stadspoort van Vianen. HH wist van de schoonheid van straat en gebouwen, daar waar HF zeer onwetend bleek. Via bruggetje langs groot onderhoudsluis. HF wenste de waterzuivering op het verkeerde been te zetten, terwijl HH gewoon normaal deed. De tegemoetende komenden in de vorm van vrouw, dochter en dienstdoende hond waren vrolijk en gedagzeggend. De vrouw had nog een extraatje voor de HH door op onnavolgbare wijze met linkeroog in haar rechterbroekzak te kijken. Zo'n dag kan niet meer stuk. Onze kledingstukken konden wel stuk, want diverse hindernissen rijkelijk voorzien van prikkeldraad maakten hun opwachting. Maar door jarenlange training en zeer grote beweeglijkheid kwamen de HH er zonder letterlijke en figuurlijke kleerscheuren vanaf. De boer had geploegd en de grond een mooie roodachtige kleur gegeven. Een volgend viaduct onderdoor, maar deze had niet de grandeur van de voorganger. Bij de vistrap bij Stuw Hagestein konden we ons voorstellen dat sommige schippers in de war zouden kunnen raken. Het deerde de mama, papa en kindgansjes niet. Er werd lustig gezwommen. Langs de plas gingen na het zien van de warmtebouwbus. De hengels lagen netjes in het water en de bijpassende zevenpersoons visserstent stond er ook netjes bij. De drang om de Lekdijk weer op te betreden was erg groot, want snel verlangden we terug naar zicht op de Lek in al haar glorie. Maar daar heb je het al. De wens was dusdanig groot dat van het volgen de routebeschrijving vanaf hier geheel niet meer zou lukken. Vergelijkt u het kaartje van de route maar met het pad dat de HH hebben genomen. Na te zijn belaagd door bloeddorstige en wrede dieren vlakbij een gestrand schip en gelukkig nota hadden kunnen nemen van de brandstofnoodknop op het huis beklommen we de dijk weer. Eindelijk! ( Overigens wederom een goede training voor de Limburgreis, die de HH zeer binnenkort gaan ondernemen). Nu alleen nog even de aangekondigde markante beuken opzoeken en het feest kan verder gaan. Dat had u gedacht. Nee, we gingen wel tussen beuken door een privéterrein op, maar na de daar zeer oppassende en aanwezige personen te hebben aangesproken, keerden we met onze staartjes tussen de benen terug de dijk op met als doel de in onze ogen juiste afrit te vinden. Daarvan is het nooit gekomen. In Everdingen aangekomen besloten we dat we, naast behoefte hebbend aan bammetjes en drinken, de route maar de route moesten laten. Tijd voor geheel eigen invulling, zodat we wellicht nog voor donker thuis zouden zijn. Dit laatste vulden we alsvolgt in. Via de Vogelenzangweg met leuke huizen, boerderijen ( waarvan 1 de naam Vogelenzang draagt), nieuwbouw en waarschijnlijk vakantie-onderkomens terug naar Hagestein met opvallend verbouwd gemeentehuis en kerkgebouw en mooie middenstand om daar via de Dorpsstraat en de Lange Dreef de grenzen van Vianen weer op te zoeken. Veel paarden en iemand die hele lange laarzen schoonspoelde later even beregend, maar dat was snel weer voorbij. Ja, en toen stonden we dan binnen de stadsmuren van Vianen. Kerken, oude gebouwen en een verstoppoes ten spijt, liepen we doelvol de stad weer uit, nadat we vlak bij het Hofplein door een vrouwspersoon werden opgejaagd. Langs de waterpomp en door de poort naar het Jufferlaantje. Dat kwam goed uit, want even verderop stond de HF-citroen trouw te wachten. Huiswaarts ging het toen en tijdens een korte doch zeer doeltreffende stop bij een toekan bij Nieuwerkerk werden naast een leuk opgedost bittergarnituur wat La Trappe en Palm geconsumeerd.