Eindeloos wachten werd eindelijk gaan. Hieperdepiep; de HH gaan een weekendje wandelen in het hun dierbare Zuid-Limburg en nabijgelegen Voerstreekje. Voorpret was ruimschoots vertegenwoordigd en omdat HH HF meenam naar Epen, konden we daar het onbeschrijflijk leuke wandelhotel Het Groene Dal reeds op donderdagavond betreden. Goede plannen en moed in de knapzakjes meegenomen. Na enige plichtplegingen hadden de HH het al enorm naar de zin en voelden zich thuis. Dit kwam onder andere door de bieren van Val Dieu ( Leest u hier even mee? ), waarvan de eersten vrij snel naast ons hadden plaatsgenomen. Het zouden niet de laatsten worden tot ons groot genoegen. Ook leerden we Sammy en Marty kennen. Vervolgens nog even via omweg naar Café Sport met fijne microfoonmeneer, om daarna via snelvettehap terug te keren naar de slaapplaats. Redelijk vlot wisten we de bedden te vinden, want de volgende ochtend om 08.30 uur was ontbijten aangekondigd. 08.32 uur wilden de HH de eetzaal betreden, maar de openingstijden waren ietwat verlegd. Echter luttele tellen later zat het duo, inclusief veel andere gasten, te genieten van een zeer smakelijk ontbijt en prepareerden we een lunchpakketje. Op naar de bus naar Simpelveld was toen aan de beurt. Van de uitgekozen Zuid-Limburg wandelroute ging namelijk het gedeelte van Simpelveld naar Epen het spits afbijte
n. Dat afbijten ging de buschauffeur ook goed en om 10.00 uur stonden de HH in Simpelveld en kon de door ons zeer gewenste wandelsequence beginnen. Eerst even ronddolen in de plaats op zich, maar na raadpleging van een verkeersregelaar, de plattegrond en tot slot een plaatsbepaler gingen we langs het oude station naar het punt waar we de route op wilden pikken. Watr werd er volop gezuiverd en dat was zo te ruiken maar goed ook. De ietwat kreupele hond kon overigens wel leuk blaffen. Wellicht streekgebonden, maar kreupelhonden met gewrichtsvergroeïngen kwamen we meer tegen. Overal op de route werden we vriendelijk gegroet door de plaatselijk bevolking. Zelfs nog nadat HH pijpen had afgeritst en de HH beiden in T-shirts verder gingen. Het kleine jochie met bloemplukkend zusje en oma zwaaiden zelfs uitbundig. Dat gaf ons een gevoel, hetgeen onze vorstin ook moet kennen. Inmiddels hadde
n we al diverse wegkruizen meegemaakt en velen zouden volgen. Slechts 1 nertsboerderij kwamen we voorbij, maar die lag op duits grondgebied. Ook het enige wild van die dag, een lief klein konijntje, zagen we daar. Door het bos met veel vogelbrievenbussen naar langs Abdij Sint Benedictusberg. De bladblazer stopte bald te blazen en groette. De koe met pootvergroeïng kreeg van o
nder de brug visite. Door het uiterst kleine Mamelis weer naar Duitsland. Een stukje van nix. Bij Orsbach langs duitse humor, de Öl Möhle en de paddentrekwaarschuwing. Ondanks de niet-aanwezigheid van de gele brievenbus toch lekker langs het beekje gegaan naar Oud-Lemiers. Overigens zijn daar 's nachts duistere feesten bij het kerkhof. Het werd nu tijd om naar de Schuurmolen te gaan, want daar stond ons, naast het bezichtigen van een paardeninstructiezwembad, een ontmoeting met een clown te wachten, die op fijne wijze de ketting van zijn fiets kon laten haperen. Om het immense recreatiepark heen om Vaals binnen te gaan. Veel wielfietsers en de HH begonnen aan een serieuze beklimming. Vreemd genoeg voelde dat voor HH als een afdaling en na enig nadenken (valt niet mee) was HF ook deze zienswijze toegedaan. Als er iets als een Vaalserberg is, dan hebben de HH deze ontmoet. Maar verder moest het en wel naar het Driepuntenland. Na argeloos een drietal meiden van duitse afkomst de verkeerde kant te hebben opgestuurd, doekn we langs het labyrint het bos weer in en vonden daar het meest geschikte stekje wat versnaperingen en andere dingen, die de mens deugd 
doen. Het werd nu toch wel tijd om Belgies grondgebied te betreden en dat deden we bij Gemmenich. We zagen fraaie beelden en twee oude Citroenen van de CX-serie. Het bos weer in een toen, een open plek, bleek dat uit de wind en in de zon nogal veel warmte bij ons opwekte. De voortzetting door het bos duurde in verhouding behoorlijk lang, maar nadat HH bij het uitpuilende huis door een hond tegen de schoen was pepiest en het zien van een enorme dassenburcht, gingen we bij de camping bosuitwaarts. HH blonk nu weer uit in plannensmeedwerk, zodat we, afwijkend van de originele route, via een ander camping met tekoopcaravans en visvijver terechtkwamen in 
Sippenaeken. Daar wist HH van het bestaan van Auberge Le Barbeau. De dubbele hoeveelheid nacho's met en de Barbeautjes waren zeer welkom, ook omdat we bijna uit onze T-shirst waaiden. Over de camping terug en langs de Geul. Het ene meisje had veel meer bloempjes en dergelijke geplukt dan het andere, maar dat kwam door een bepaalde reden, werd ons verteld. De Volmolen was niet vol in bedrijf, zodat de HH, na luttle meters verder te hebben gelopen, de "thuisbasis"bereikten. Die bleek op een haar na 29 kilometer van het wandelbeginpunt te liggen. Waar we
het vandaan haalden is een raadsel, maar volgens ons hadden we een Val Dieu wel verdiend. Aangezien de barmevrouwen zich daar wel in kon vinden, konden we op het terras het kleinood verorberen. Enige tijd en een douchebeurt later, lieten we ons door dezelfde barmevrouwen een zeer smakelijk maaltijd (soep vooraf, geschenken toe) voorschotelen. Voldaan keken we terug op deze dag.
n. Dat afbijten ging de buschauffeur ook goed en om 10.00 uur stonden de HH in Simpelveld en kon de door ons zeer gewenste wandelsequence beginnen. Eerst even ronddolen in de plaats op zich, maar na raadpleging van een verkeersregelaar, de plattegrond en tot slot een plaatsbepaler gingen we langs het oude station naar het punt waar we de route op wilden pikken. Watr werd er volop gezuiverd en dat was zo te ruiken maar goed ook. De ietwat kreupele hond kon overigens wel leuk blaffen. Wellicht streekgebonden, maar kreupelhonden met gewrichtsvergroeïngen kwamen we meer tegen. Overal op de route werden we vriendelijk gegroet door de plaatselijk bevolking. Zelfs nog nadat HH pijpen had afgeritst en de HH beiden in T-shirts verder gingen. Het kleine jochie met bloemplukkend zusje en oma zwaaiden zelfs uitbundig. Dat gaf ons een gevoel, hetgeen onze vorstin ook moet kennen. Inmiddels hadde
n we al diverse wegkruizen meegemaakt en velen zouden volgen. Slechts 1 nertsboerderij kwamen we voorbij, maar die lag op duits grondgebied. Ook het enige wild van die dag, een lief klein konijntje, zagen we daar. Door het bos met veel vogelbrievenbussen naar langs Abdij Sint Benedictusberg. De bladblazer stopte bald te blazen en groette. De koe met pootvergroeïng kreeg van o
nder de brug visite. Door het uiterst kleine Mamelis weer naar Duitsland. Een stukje van nix. Bij Orsbach langs duitse humor, de Öl Möhle en de paddentrekwaarschuwing. Ondanks de niet-aanwezigheid van de gele brievenbus toch lekker langs het beekje gegaan naar Oud-Lemiers. Overigens zijn daar 's nachts duistere feesten bij het kerkhof. Het werd nu tijd om naar de Schuurmolen te gaan, want daar stond ons, naast het bezichtigen van een paardeninstructiezwembad, een ontmoeting met een clown te wachten, die op fijne wijze de ketting van zijn fiets kon laten haperen. Om het immense recreatiepark heen om Vaals binnen te gaan. Veel wielfietsers en de HH begonnen aan een serieuze beklimming. Vreemd genoeg voelde dat voor HH als een afdaling en na enig nadenken (valt niet mee) was HF ook deze zienswijze toegedaan. Als er iets als een Vaalserberg is, dan hebben de HH deze ontmoet. Maar verder moest het en wel naar het Driepuntenland. Na argeloos een drietal meiden van duitse afkomst de verkeerde kant te hebben opgestuurd, doekn we langs het labyrint het bos weer in en vonden daar het meest geschikte stekje wat versnaperingen en andere dingen, die de mens deugd 
doen. Het werd nu toch wel tijd om Belgies grondgebied te betreden en dat deden we bij Gemmenich. We zagen fraaie beelden en twee oude Citroenen van de CX-serie. Het bos weer in een toen, een open plek, bleek dat uit de wind en in de zon nogal veel warmte bij ons opwekte. De voortzetting door het bos duurde in verhouding behoorlijk lang, maar nadat HH bij het uitpuilende huis door een hond tegen de schoen was pepiest en het zien van een enorme dassenburcht, gingen we bij de camping bosuitwaarts. HH blonk nu weer uit in plannensmeedwerk, zodat we, afwijkend van de originele route, via een ander camping met tekoopcaravans en visvijver terechtkwamen in 
Sippenaeken. Daar wist HH van het bestaan van Auberge Le Barbeau. De dubbele hoeveelheid nacho's met en de Barbeautjes waren zeer welkom, ook omdat we bijna uit onze T-shirst waaiden. Over de camping terug en langs de Geul. Het ene meisje had veel meer bloempjes en dergelijke geplukt dan het andere, maar dat kwam door een bepaalde reden, werd ons verteld. De Volmolen was niet vol in bedrijf, zodat de HH, na luttle meters verder te hebben gelopen, de "thuisbasis"bereikten. Die bleek op een haar na 29 kilometer van het wandelbeginpunt te liggen. Waar we
het vandaan haalden is een raadsel, maar volgens ons hadden we een Val Dieu wel verdiend. Aangezien de barmevrouwen zich daar wel in kon vinden, konden we op het terras het kleinood verorberen. Enige tijd en een douchebeurt later, lieten we ons door dezelfde barmevrouwen een zeer smakelijk maaltijd (soep vooraf, geschenken toe) voorschotelen. Voldaan keken we terug op deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank u oh medeburger