Deze variatie van boeren, winden en cafébezoek leek ons toepasselijk op de wandeling van deze week. Een week waarin Heer Frans zijn goedkeuring had gegeven, zodat de nieuwe paus een derivaat van zijn naam kon gaan gebruiken. Om samen op pad te kunnen gaan meldde HF zich bij HH. Tot HF's verbazing trof hij daar ook VA aan, die blootsvoets de deur open kwam doen. Er was namelijk sprake van ziekte en daardoor ontving HF geen ontvangstzoen. VA bleek verbaasd te zijn. Dat de HH nog geen wandeldoel hadden afgesproken leek haar onmogelijk. Niets was minder waar, want in haar bijzijn besloten de HH waar naar toe. HF is de trotse bezitter van een paar klompen en daarom viel de keuze op een tweetal te combineren Klompenpaden in de omgeving van Renswoude.
http://www.klompenpaden.nl/paden/utrecht/193-breeschoterpad.html
 |
| Kiekeboe |
De aanvliegroute werd door HF eigenlijk bijna zonder fouten gereden en, na een korte aarzeling vlakbij het wandelstartpunt (toevalligerwijs tevens autoriteindpunt) werd het parkeerterrein bij De Dennen verfraaid met de Citroën van HF. Voor de gelegenheid verwisselden we de gewone schoenen door wandelschoenen, maar niet door klompen. In gedachten natuurlijk wel, maar dat hindert niet, toch?
Als eerste stuk gingen we de blauwe route ( Daatselaarsepad) doen. Vol van verwachting m.b.t. hetgene dat zou gaan komen, gingen we door het beginhek en zagen een garage met een nieuw stuk betonnen vloer aan de buitenzijde. Volgens een bord op het hek waakte ik daar. Het te koop staande pand met van alles was nu nog niet interessant genoeg.Verbaasd over het verschil in weertypes tussen vorige en deze week werd even onderwerp van gesprek. De conclusie, dat het nu minder aangenaam was, werd voorzichtig unaniem aanvaard. Later wisten we dat volmondig en dat spraken af, dat het heel veel minder prettig was. Zo kwamen we sneller dan verwacht bij het overstappunt. Gelukkig had de deur van het in aanbouw zijnde schuurtje een voorbereiding voor een brievenbus. Naar rechts stapten we over. Nadat we de Barneveldsestraat en de Ubbeschoterweg hadden overgestoken was daar een grote camping. Het animo daarvoor was nihil, hoe goed een personeelslid ook zijn best deed om met een mooie bezem een stukje straat schoon te vegen. Overigens kwamen we gedurende de hele wandeling regelmatig campings (al dan niet mini) tegen, waar ook geen clandizie te bekennen was. Op eentje na dan. Het volgende opvallende was het Fort Daatselaar.
HF kwam daar nog een oude dienstkameraad tegen. De twee tegenwandelaars waren bijna net zo vriendelijk als wijzelf, maar zij bestonden uit meer kunne. Nog niet zo heel lang geleden waren we ook in deze omgeving en daarom gingen we wat bekenden van toen opzoeken, nadat HH een versnapering had uitgepakt en verorberd. Het kasteel was er nog, net als de schapen. Verder over een zeer gevaarlijke brug in de buurt van een grote kerk en na het begroeten van een drietal honden achter hek in de buurt van "ut klomp'nhuus", liepen we de kippenhokschoonmakers voorbij.
Dat schoonmaken deden ze met een hogedrukspuit. Aangestoken door dat voorbeeld trachtten de HH hetzelfde te gaan doen. Het resultaat was verbluffend. Op dit stukje bekend traject kwamen ook de herinneringen aan lipvergroting van HH naar boven. Dit, tesamen met de sneeuwbui, zorgde ervoor, dat een aanwijzing werd gemist.
In plaats daarvoor kwam een ontmoeting met een zestal pinken. Vol aandacht luisterden ze naar het lied, dat vooral HH uit volle borsten ten gehore bracht. Het woord "drie" bleek echter niet in goede aarde te vallen. Na de wel bewoonde minicamping besloten we dat we op eigen initiatief en verantwoorde wijze de route weer gingen opzoek. Dat werd een succesvolle actie, wellicht mede dankzij het paard zonder Sinterklaas. De achtergebleven Zwarte Piet zagen we veel later op de grond liggen. Over particulier terrein en langs blafhonden over ijzerhoudende grond.
Dat de klimmol zeer zeldzaam is, wisten we uiteraard. Des te verbaasder waren we toen we een, weliswaar niet bewegend, exemplaar konden vastleggen. Na de zoveelste sneeuwbui besloten we bij de brug met iets automatisch een hapje te gaan eten. Even langs het gedenkteken en de weg oversteken en we waren weer bij het begin-/tussenhek. Daar werden we opgewacht door een man en twee boksers (of boxers, daar willen we af zijn). Toen de man zij dat de boksers niets doen, logen wij, dat wij ook niets doen. Om dat te bewijzen liepen we verder en zagen ten tweede male de garage etc. Het te koop staande pand etc. trok nu wel onze volledige aandacht en via papieren informatie kwamen we de vraagprijs te weten. Hoewel zeer aantrekkelijk (tenminste volgens de verkoper) besloten we daar anders over te denken. Bij het overstappunt stapten we nu naar de linkerkant over.
Na een bocht en zo troffen we een houten bouwseltje aan. Na speculaties over de functie besloot HH onderzoek te plegen. De bovenkant bleek beweegbaar en een ruimte werd zichtbaar. Of het ook voor brieven geschikt is; we weten het niet. In ieder geval als krantenbus doet het doeltreffend zijn werk. Bij de volgende bocht was sprake van kunst, waarbij het inroepen van hulp van natuurlijke en levende wezens niet geschuwd werd. Gelukkig konden we hierna op het modderpad onze broeken vuil maken.
 |
| Kunst |
Bij het landgoed Heintjeskamp ( we hoorden "Mama, je bent de" enz.) werden we getracteerd op een sneeuwregenbui en een eierautomaat. Het deerde de gasten van het Landalpark op geen enkele wijze. Althans daar leek het op. Na de ponyvergadering duurde het nog even, maar toen zagen we de garage etc. weer. We besloten het begin/tussenhek niet de eer te gunnen ook nog als eindhek te fungeren, maar namen een slinkse steile sluiproute naar het parkeerterrein, zonder te vallen uiteraard. Na een behoorlijk vlotte terugreis streken we neer in een tot café/restaurant omgebouwde kast met boeken. Na een Hertogelijk Oerblond en een Leffe dubbel met daarnaast doppinda's en hapjes brachten onze stramme beentjes ons weer naar de Citroën en kon een volgend wapenfeit bijgeschreven worden.
Als eerste stuk gingen we de blauwe route ( Daatselaarsepad) doen. Vol van verwachting m.b.t. hetgene dat zou gaan komen, gingen we door het beginhek en zagen een garage met een nieuw stuk betonnen vloer aan de buitenzijde. Volgens een bord op het hek waakte ik daar. Het te koop staande pand met van alles was nu nog niet interessant genoeg.Verbaasd over het verschil in weertypes tussen vorige en deze week werd even onderwerp van gesprek. De conclusie, dat het nu minder aangenaam was, werd voorzichtig unaniem aanvaard. Later wisten we dat volmondig en dat spraken af, dat het heel veel minder prettig was. Zo kwamen we sneller dan verwacht bij het overstappunt. Gelukkig had de deur van het in aanbouw zijnde schuurtje een voorbereiding voor een brievenbus. Naar rechts stapten we over. Nadat we de Barneveldsestraat en de Ubbeschoterweg hadden overgestoken was daar een grote camping. Het animo daarvoor was nihil, hoe goed een personeelslid ook zijn best deed om met een mooie bezem een stukje straat schoon te vegen. Overigens kwamen we gedurende de hele wandeling regelmatig campings (al dan niet mini) tegen, waar ook geen clandizie te bekennen was. Op eentje na dan. Het volgende opvallende was het Fort Daatselaar. 
HF kwam daar nog een oude dienstkameraad tegen. De twee tegenwandelaars waren bijna net zo vriendelijk als wijzelf, maar zij bestonden uit meer kunne. Nog niet zo heel lang geleden waren we ook in deze omgeving en daarom gingen we wat bekenden van toen opzoeken, nadat HH een versnapering had uitgepakt en verorberd. Het kasteel was er nog, net als de schapen. Verder over een zeer gevaarlijke brug in de buurt van een grote kerk en na het begroeten van een drietal honden achter hek in de buurt van "ut klomp'nhuus", liepen we de kippenhokschoonmakers voorbij. 
Dat schoonmaken deden ze met een hogedrukspuit. Aangestoken door dat voorbeeld trachtten de HH hetzelfde te gaan doen. Het resultaat was verbluffend. Op dit stukje bekend traject kwamen ook de herinneringen aan lipvergroting van HH naar boven. Dit, tesamen met de sneeuwbui, zorgde ervoor, dat een aanwijzing werd gemist. 
In plaats daarvoor kwam een ontmoeting met een zestal pinken. Vol aandacht luisterden ze naar het lied, dat vooral HH uit volle borsten ten gehore bracht. Het woord "drie" bleek echter niet in goede aarde te vallen. Na de wel bewoonde minicamping besloten we dat we op eigen initiatief en verantwoorde wijze de route weer gingen opzoek. Dat werd een succesvolle actie, wellicht mede dankzij het paard zonder Sinterklaas. De achtergebleven Zwarte Piet zagen we veel later op de grond liggen. Over particulier terrein en langs blafhonden over ijzerhoudende grond. 
Dat de klimmol zeer zeldzaam is, wisten we uiteraard. Des te verbaasder waren we toen we een, weliswaar niet bewegend, exemplaar konden vastleggen. Na de zoveelste sneeuwbui besloten we bij de brug met iets automatisch een hapje te gaan eten. Even langs het gedenkteken en de weg oversteken en we waren weer bij het begin-/tussenhek. Daar werden we opgewacht door een man en twee boksers (of boxers, daar willen we af zijn). Toen de man zij dat de boksers niets doen, logen wij, dat wij ook niets doen. Om dat te bewijzen liepen we verder en zagen ten tweede male de garage etc. Het te koop staande pand etc. trok nu wel onze volledige aandacht en via papieren informatie kwamen we de vraagprijs te weten. Hoewel zeer aantrekkelijk (tenminste volgens de verkoper) besloten we daar anders over te denken. Bij het overstappunt stapten we nu naar de linkerkant over.
Na een bocht en zo troffen we een houten bouwseltje aan. Na speculaties over de functie besloot HH onderzoek te plegen. De bovenkant bleek beweegbaar en een ruimte werd zichtbaar. Of het ook voor brieven geschikt is; we weten het niet. In ieder geval als krantenbus doet het doeltreffend zijn werk. Bij de volgende bocht was sprake van kunst, waarbij het inroepen van hulp van natuurlijke en levende wezens niet geschuwd werd. Gelukkig konden we hierna op het modderpad onze broeken vuil maken. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank u oh medeburger