Last pak? Welnee, een nat pak bedoelt u?

Die kleine was een schavuit hoor

Aangezien het een keer nu eens echt zou gaan regenen werd de afspraak zo scherp mogelijk gesteld. Alle zeilen werden geroepen, zo ook buienradar. En hoewel droogheid zeker zou kunnen hoopten de HH natuurlijk op nat.
Wij gaan niet opschrijven hetgeen al is gebeurd. Vandaar een kort door de bocht naar alhier.
Aangezien deze wandeling naadloos zou opgaan in Kalahari, Katwijk, Wassenaar, Atlantik, Capelle, Rotterdam, Den Haag en zo nog meer is oppassen deze keer gewenst maar meer nog noodzakelijk.
Want u kunt onderweg dellen tegenkomen (wij zagen er genoeg), alsmede het koninkrijk der eekhoorns.
En op de eenzame berg Mordor vindt u dan het uitkijkpunt Vlaggeduin.

En om op voorhand kritieken te kunnen pareren als zijn de dat de HH nooit beklimmingen en bedalingen zouden meemaken. Hoedt u voor!

Aangezien het een heel eind lopen zou zijn alvorens met wandelen te kunnen beginnen kozen de HH ervoor om dit keer met de auto van HF erheen te gaan. Zodoende zouden er van de totaal 130 km nog zo'n 15 km bewandelbaar overblijven.  U zult zeggen, wij antwoorden. De PC's der HH laten verstek vanwege dat zij geen nat pak wensen. Hetzij ter batling van onmetelbare opslagpremie. Wij lieten.

HK verzamelplaats

pomp

Ziet u de rommel?

Gevaarlijke oversteek

Onversaagd kwamen wij aan na het berijden van de A13 en de A4. Aldaar moet u er wel af anders gaat u te ver. Aankomend bij het waanzinnig huppelkut gehalte zijnde Hotel zagen wij de voorpret van wat natuurlijk een heel mooi feest gaat worden later. Men was uitgedost en had ook hoeden. Natuurlijk kon in deze kleding niet gewandeld worden dus was er een bus. Wij konden niet wachten op de afloop dus werden schoenen betrokken en kon het op pad. Hammetjes en andere zaken waren van huis al aanwezig in de rugzak die ervoor ging zorgen dat onze ruggen niet droog zouden blijven. Eerst langs de pomp (de uitdrukking: loopt naar de pomp zou hier van toepassing kunnen zijn) ging het een bos in. Hoewel vermoedens rezen wisten wij pas achteraf dat men hier een loopje met ons nam want enige tijd later waren wij vrijwel aan den beginne. Maar wel hadden wij inmiddels het koninkrijk der eekhoorns bezien. Wist u hoe? Doordat zij hun denne appels niet opruimen, zo. Enfin, met een laatste weemoedige blik op het bekende kon het grote avontuur beginnen. Betrapten wij een leuke jongedame die alleen van wandelingen hield en waarvan de HH best ter ondersteuning wilden dienen? Jazeker, maar alleen een vriendelijke begroeting kon eraf. Wij namen een stap (een kleine voor de mensheid maar een immense voor de HH) en betraden middels hek en zo het avontuur kon beginnen.  Volgens informatie die wij bij ons hadden kregen wij eerst gewone landschappen maar daarna andere. Men spreekt hier van de Kalahari, maar gelukkig bleek de HH dat dit een grap moest zijn. Waar zijn anders immers de giraffen, ijsberen, zeehonden, kangoeroe's, leeuwen ender zo meer? Nee, dit keer bleef het beperkt tot 25 meter afstand koeden (m/v/kids) die ons gelaten maar met gespeelde rust zagen passeren.  Aangezien ons woorden te kort schieten om dit deel van de route te beschrijven laten we foto's spreken. Gaat u gerust zelf eens kijken, tenzij u geen berggeit liefhebber bent want de klim en de daal hanteerden wij volop.

Niet de Kalahari hoor

Wij kregen de gelegenheid om onderweg een bakje koffie dan wel thee te nuttigen met appelgebak. Hiervoor duint u een tijd, naar believen. Wij zeiden nog tegen elkaar.
Goedgemutst moest HF de drank en spijzen binnen halen maar dat werd toch deels tegengesproken. Terwijl wij al keuvelend genoten kwam een lokale alien met helm de gelegenheid binnen en begon te pruttelen in lokale marstaal. De HH begrepen in de verste verte niets maar de lokale kroegheer gaf de indruk der wel. Na zoveler indrukken zagen wij opnieuw de wandeldame alleen maar dit keer was ons zelfs een blik niet meer gegund. Zij ging dus definitief alleen op pad.

Pril geluk

Wij moesten een heel eind terug naar het hek alvorens weer de niet-kalahari te kunnen betreden. Nu komt een heel moeilijk stuk, want behalve de dierenwereld moet u hier ook letten op 3 van der Plas plassen, de Wall (niet van heer Waters, maar van heer Adolf) en een heel gek bosje. Aangezien de HH van nature al heel gek zijn is het ons helaas niet meer gegeven om gekke bosjes op te merken, sterker nog, wij vonden vele bosjes gek genoeg.

Die Wall voor betreding

Kijk! Uitzicht...

Maar als u de Panbos richting maar weet te vinden en later Cantineweg (is echt weg) dan gaat alles goedkomen en komt u onderaan (ja wat dacht u) bij de bekliimg van Mont Vlaggeduin. De duitsers (ja die weer) hebben niet alleen een wall gebouwd maar zorgden ook voor vertier van de manschappen zodat zij ff een lekker potje konden. Eerst omhoog natuurlijk. Wij zagen 360 in het rond maar ook een heerlijk bankje waar wij een deel van onze hammetjes gingen nuttigen. Aldaar aangekomen kwamen de eerste dellen langs. Ons werd angst en beven maar toen wij later vorderden werd de kwaliteit en het aantal dellen steeds beter. Bravo. Hiermee vergaten wij de eenzame wandelaarster. Overigens hadden wij even hiervoor een close encounter of the first kind met een dame uit 1877 die nog steeds in dezelfde outfit dit gebied doorkruist. Wij hopen dat u ook een keer.

resultaat van het gehak

Zodoende zagen wij veel later pas de uitgehakte stukken land (dit deden de katwijkers ter bestrijding van verveling die op de loer lag). Onzin natuurlijk denken de HH. Niettemin was het daar. Nou is het zeker makkelijk om na al die jaren te zeggen dat andere methoden ter bestrijding meer voor de hand lagen, maar vergeet niet dat het in die tijd niet makkelijk was, er was geen TV, het internet bestond ook nog niet en mobiel bellen was destijds aan de lokalen niet besteed. Men was een erg zuinig volk dat wel twee keer met tandenpoets deed. De eerste keer en de 2e keer weer.


Zoals de foto belicht werd het tijd om naar het strand te gaan. HF vond de vele strand op - afgangen te gek. Lekker buiten adem zei hij dan weinig tot bijna niets. Op het strand gebeurde toen het gehoopte. De HH werden weer eens een keer nat, nu niet van eigen water maar van boven. Heerlijk maar oh wat vreemd. Wij naderden na ca 1.5 km de strandafgang en wisten meteen dat het uit zou zijn met de pret. Hup, naar de auto, hup schoenen uit, HF vergat de zijne achterin te plaatsen. En nu op volle toeren naar Capelle, alwaar boeken, bier en ballen ons deel werden. Eerst zat iedereen buiten, later steeds minder. Overigens werden hier ook inzamelingen van HK's georganiseerd en werd er met plezier gevolg aan gegeven.
Tot dusver ......