Je voelt pas nattigheid als je droog komt te staan.

We leven in barre tijden. Storm, hagel, veel regen en downrankings en dan hebben we het nog niet eens over het weer gehad. Maar wat er ook aan de hand is, als de HH gaan wandelen ( en dat is eigenlijk best vaak) mogen zij, soms tegen alle verwachtingen van wie ook in, dat doen in een redelijk van regenwater verstoken tijdsduur. Een overigens redelijk prettige bijkomstigheid. Om de stelling te bewijzen reed HF naar HH op een door de HH zelf afgesproken tijdstip. HH had een uitverslaping gedaan en werd daarna, hoewel aangenaam maar toch, opgehouden door telefonies. Gaf niks, HF kon nu eindelijk eens goed bekijken hoe HH toch zijn altijd weer smakelijke bammetjes klaar maakt. Gewoontegetrouw wilde HH wat huiselijke restanten meenemen. De restanten kwamen in opstand, maar na toeschieten van HF kon het inmiddels gedweë afval toch onritueel worden gestort. Wat de oorzaak was, is onduidelijk, maar zowel beide HH hadden onafhankelijk van elkander een voorkeur gekozen voor een tripje in en om Alphen aan de Rijn. Toevallig hé? Het zou dan ook dom geweest zijn om deze wandeling ( http://www.wandelzoekpagina.nl/dagwandelingen/wandeling.php?wnummer=12624 ) niet te maken en zodoende. Jawel, wederom een Groene Wissel. Lekker langs Waddinxveen ( van de kapotte brug, weet u wel) en gestaag achter tractoren naar het beginpunt. Dat valt best mee, als je weet hoe je daar moet komen. Mede door opbreeksels werd het starten der tour wat uitgesteld en kon HH HF laten zien waar het onheilsplekwinkelcentrum is. Een wedstrijdje tusssen een Sprinter en een Intercity eindigde onbeslist, zodat na ampel beraad geparkeerd werd in de blauwe zone (niet vanwege de alcohol) op de Kopenhagensingel. De stoere schoentjes met modder van de vorige week er nog aan aan en onder het spoor door middels het station. De Stationsstraat gingen we op nadat we eerst het goede voorbeeld aan kinderen hadden gegeven. Gelukkig waren we niet met de fiets, anders waren we die bij dit bord mooi kwijt geraakt. HH memoreerde nog even Conny Vonk, waarna we hakjes tiktak op de stoep mochten beluisteren. HF bediende zich de hele tijd al van de parapluie, waar HH gewoon stoer element na element trotseerde. De Adventskerk ( of advertentiekerk zoals sommigen zeggen) is groot. Na het trapjeafgang was er sprake van onnatuurlijke ijspret. Wel mooi natuurlijk. Echter hierdoor deden HH-handen koud worden en werd er simultaan handschoenen aangedaan. Met zicht op het Oude Raadhuis had er zich een mooi ongeluk kunnen voordoen tussen een vrachtwagen en een tankauto, maar er was niet de volledige medewerking. Resultaat: de HH staken over naar de kinderboerderij. De vragen aan de bambi's bleven onbeantwoord en verder was ons devies. De beller wilde eerst onze pas bijhouden, maar bij de onder-de-zijvleugel-van-een-flatgebouw moest hij al afhaken. Even uitrusten bij de er-kan-nog-een-trein-komen-oversteekplaats en dan langs de neptweedekamer naar de koeien van buitenlandse makelij. Stoïceins van beide kanten mochten we verder wandelen over het Weteringpad. Twee kilometer lang maar liefst, zodat we tijd hadden om vast te stellen dat: a) er is bedrijventerrein; b) er zijn woonhuizen; c) buiten werken heeft best soms voordelen; d) huizen moeten echt afgebouwd zijn voordat bewoning handig is; e) als er dan bewoond wordt, mag dat inderdaad best met lelijke stenen en een mooie voordeur. Na het oversteken van de drukke (?) weg troffen we de tunnel aan, waar graffititeren gedoogd wordt. Nog even een stukje verhard lopen en dan: de Kruiskade!!! Niet die smeltkroes in Rotterdam, maar gewoon lekker landelijk bij Alphen. De wasserette werd gelijk ge-smst, want als dit geen mooie vieze broeken op zou leveren, nou dan. Trouwens wel lekker hoor, zo buiten. Dat vonden die vier vrijwilligers van Staatsbosbeheer ook en daarom waren ze heerlijk aan het wilgenknippen en wat dies meer zij. Informatie uitgewisseld hebbende omtrent sommige afstanden, bladen en routes, konden we ons losrukken en op naar Spookverlaat. De achtergrondinformatie hierbij. Lees en huiver: " - Amalia en de
legende van het Spookverlaat - Amalia en Frederik waren verliefd, hadden
verkering en het was een mooie zomerse zaterdagavond. Ze zaten op een stil
plekje in de Riethoornse polder, net buiten Alphen aan den Rijn. Ze deden wat
verliefde mensen doen: zoenen. Frederik wil echter meer. Amalia wil dat niet.
Een worsteling volgt en de kuise Amalia geeft de hitsige Frederik een duw. Hij
valt in het water. Daarvandaan roept hij: "Amalia, Amalia, bemint gij mij?" Zij
ziet alleen zijn strohoed nog drijven. Frederik verdrinkt. Vanaf dat moment
leidt Amalia een droef leven. Ze gaat elke zaterdagavond terug naar het water en
telkens opnieuw hoort ze Frederik vragen of hij haar bemint. Anderen horen ook
weleens iets. Daarom heet het gebied, dat ooit ‘het Verlaat' heette, sindsdien
het Spookverlaat ". Noch van Frederik noch van Amalia werden we iets gewaar, maar het water wel. Ramptoeristen hebben er zelfs een kijkhut neergezet. Voor de HH een mooie gelegenheid en op initiatief van HH er naar toe om even droog een hapje en een drankje te doen. Onder het toeziend oog van onder meer en onder andere een woudaapje smulden we er op los, zodat de regen kon stoppen. Langs een verbodentoeganghuis over de boerenkade. Na het zien van kiekeboezwanen borrelden AHA-erlebnissen op bij de HH na het zien van de molen en de betonbrug en met name van een wandeling vanuit Hazerswoude-Dorp. Nu echter maar eens even naar dat mooie hotel/café/bootverhuur Klein Giethoorn (o.i. beter Erg Klein Giethoorn) met pauw en vooroorlogse tractor. Nou ja, dit gaf ons nog even de kans om op te laden voor het taaie stuk van de dag: de Burgemeester Smitweg. Huizenbouw in voor ons onbegrijpelijke stijl, maar wellicht heeft het te maken met de waarschuwing voor inbrekers; ook overdag. Waar de Romeinen ook van beschuldigd kunnen worden, het galjoen hadden ze mooi afgemeerd. Voordeurkippen en een mooi uitnodigend zitje en daarna maar weer eens wat modder betreden. HF was enigzins overmoedig geworden door het succesvol verlopen van de wandeling tot nu toe en ziedaar. Wat een prachtige landing in de modder had kunnen zijn, moest hij zonodig ten koste van zijn paraplu onderbreken. Al de hele tijd werden de HH wakker geschud door zichtbare en onzichtbare Bodegravenvliegtuigen en daar kwamen nu nog treinen en tegemoettredende natuurvorsers bij. Kon ons lekker wat schelen. Enigzins een eigen plan makend en daarna onder de N-11 door. Nogmaals een stukje gras/waterdijk negerend liepen we naar het Polderpeil. HH groette vanuit de grond van zijn hart een bejast hondje, maar de reactie was nihil. Dan maar even planologies de woningen aan een onderzoek onderwerpen. Gebreken alom, dus sloop is de enige optie. Nog even een Boeing 747 ofzo van dichtbij mogen bekijken en beluisteren en dan maar even naar Thailand. Het voelde ineens een stuk warmer aan, maar dat kwam door de buiten opgestelde verwarmingsspiralen. En zo kwam een einde aan alweer een mooie middag, waarop we meer hardlopers dan honden zagen. Lekker opwarmen in Alle Hens met twee open haarden en een fijn bittergarnituur. De bieren waren verschillend, erg lekker en luisterden naar de namen Brand Sylvester, Dobbel Palm en Brugse Zot Blond.