Vervent carnavalvierders als de HH zijn, gingen zij richting Noord-Brabant en met name Sprundel. Verkleed als wandelaars wilden wij aan de plaatselijke optocht meedoen en ons mengen in het vrolijke feestgedruis met al haar leuke bijkomstigheden, waarvan wij slechts het laat naar bed gaan en bierdrinken in de schijnwerpers willen zetten.
Dat we niet beschikken over RK-achtergrond leek ons geen belemmering. Dat pakte anders uit, want op het moment dat we arriveerden resteerden slechts confetti op de grond, naast bierflesglas en andere feestattributen.
 |
| Treinontwerp |
Dom misschien, maar de HH waren óf een paar dagen te laat óf veel dagen te vroeg. Hoe dan ook: de wandelaarsoutfit hadden we voor niets uit de kasten gehaald, want geen carnavalsgebeuk. Maar de HH, ja zij, zijn wel vangbaar, edoch niet voor één gat. Daarom snel iets bedacht om de teleurstelling om te smeden naar een meer positieve beleving. Puur toevallig is in de buurt van Sprundel de Bliklooproute uitgezet en nog puur toevalliger beschikten de HH over een papieren uitvoering van de routebeschrijving.(
http://www.routesinbrabant.nl/media/docs/bliklooproute2.pdf ) En aangezien 1 en 1 twee is, werden de wandelschoenen in stelling gebracht. HF had voor de verandering weer een keer wel zijn fototoestel meegenomen, zodat weinig een nieuw avontuur in de weg kon staan. Onbedoeld tegen de instructies in, eerst even naar molen De Hoop om daarna naar Fatima haar straat te gaan. Het viel gelijk op dat men hier in Sprundel dingen van Schiedam heeft afgekeken, want veel "te koop"-borden sierden diverse huizen. Benieuwd naar de brouwerij de brouwerijstraat in. Ietwat twijfel bij de Smoutstraat, maar standvastig de Voreneindseweg op.
 |
| Kerberos vertelt het niet |
Daar stuitten de HH op een onmogelijke taak. 100 meter na huisnr. 24 staan huizen en de onverharde weg is verdwenen gelijk sneeuw bij een dooiaanval. Dan maar een stuk doorlopen (tevens bezichtigingsmogelijkheid van het eerste dode dier van vandaag: een uiterst zeldzame op-de-rug-lig-ekster) en een pad voor bestemmingsverkeer nemen. Een beetje modderig, maar dat is gelijk en mooie aanleiding om de broeken weer eens bij de was te doen.
Geheimzinnig was de nevel boven de sneeuw wel een beetje. Bij de Rucphensebaan nr 48 oversteken om kennis te maken met dood dier numero 2: een veldmuisje. HH had al goede ontvangst en daarom nam hij verderop onder aan de zendmast een wandelsnack. Op het Moervenstraatje is Ros geen paard, maar iets voor nagels en schoonheid. Bovendien zagen we het prototype van de niet zo succesvolle trein. Aan de mini Kerberos vroegen we vriendelijk de weg, maar " we moesten het zelf maar uitzoeken " aldus de bewaker. Het bankje bij de kruising met Bakkersmeer kwam te vroeg voor boterhammenverslinding, de iets eerder gedane waarschuwing voor wielerinstructie ten spijt. Het Bolderbos gingen we niet in, maar verderop langs de sloot was daar dood dier drie. Overigens van onherkenbare origine. Op de Kolkstraat een wakker dier in de vorm van een kikker. De aanwezige herten spraken we aan over hun teamgenoten in en bij de Amsterdamse Waterleidingduinen. Zo, dan nu even stoppen voor van allerlei bij de vogelkijkhut. Fijn hoor om met gevulde buikjes en lege blazen verder te kunnen. Van het volgende stukje is de wheelydog memorabel. Op de Oosteindseweg stikte het van de al dan niet groetende fietsers. Bewoond of niet, maar in ieder geval was deze boerdeij geheel onderhoudsvrij, zo te zien. In tegenstelling tot de boerderij bij de hoek Turfstraat/de Wildert.
Daar was meer sprake van nieuwsgierigheid en gluurderigheid van de boer. De Oude Turfvaart leek in de loop der jaren gekrompen. Langs afbrandschuur en dergelijke de Bredasebaan oversteken. Het dienblad was anoniem, net als de schoen, waarvan een stuk verderop een familielid lag. Beiden ontveterd overigens. Bij de boerderij vroegen we elkaar af wat voor dieren daar waren gestald in de stal. We bleven elkaar de antwoorden schuldig. En toen was daar dood dier nummer vier: een redelijk opgeblazen schaap.
 |
| Dodedierenalmanak |
Reden genoeg voor de HH om terug te lopen naar de auto. Enige opmerkingen aangaande carnavaleske bouwdingen werden nog geuit en daarna was het uit met de pret retteketet. Hadden we u al verteld dat de HH onderweg allerlei vrolijke liederen, al dan niet van HH-makelij, uit volle borsten lieten klinken? Afsluitend werd te Capelle bitterballen en dubbele Leffe's genomen.
Dat we niet beschikken over RK-achtergrond leek ons geen belemmering. Dat pakte anders uit, want op het moment dat we arriveerden resteerden slechts confetti op de grond, naast bierflesglas en andere feestattributen. 
Geheimzinnig was de nevel boven de sneeuw wel een beetje. Bij de Rucphensebaan nr 48 oversteken om kennis te maken met dood dier numero 2: een veldmuisje. HH had al goede ontvangst en daarom nam hij verderop onder aan de zendmast een wandelsnack. Op het Moervenstraatje is Ros geen paard, maar iets voor nagels en schoonheid. Bovendien zagen we het prototype van de niet zo succesvolle trein. Aan de mini Kerberos vroegen we vriendelijk de weg, maar " we moesten het zelf maar uitzoeken " aldus de bewaker. Het bankje bij de kruising met Bakkersmeer kwam te vroeg voor boterhammenverslinding, de iets eerder gedane waarschuwing voor wielerinstructie ten spijt. Het Bolderbos gingen we niet in, maar verderop langs de sloot was daar dood dier drie. Overigens van onherkenbare origine. Op de Kolkstraat een wakker dier in de vorm van een kikker. De aanwezige herten spraken we aan over hun teamgenoten in en bij de Amsterdamse Waterleidingduinen. Zo, dan nu even stoppen voor van allerlei bij de vogelkijkhut. Fijn hoor om met gevulde buikjes en lege blazen verder te kunnen. Van het volgende stukje is de wheelydog memorabel. Op de Oosteindseweg stikte het van de al dan niet groetende fietsers. Bewoond of niet, maar in ieder geval was deze boerdeij geheel onderhoudsvrij, zo te zien. In tegenstelling tot de boerderij bij de hoek Turfstraat/de Wildert. 
Daar was meer sprake van nieuwsgierigheid en gluurderigheid van de boer. De Oude Turfvaart leek in de loop der jaren gekrompen. Langs afbrandschuur en dergelijke de Bredasebaan oversteken. Het dienblad was anoniem, net als de schoen, waarvan een stuk verderop een familielid lag. Beiden ontveterd overigens. Bij de boerderij vroegen we elkaar af wat voor dieren daar waren gestald in de stal. We bleven elkaar de antwoorden schuldig. En toen was daar dood dier nummer vier: een redelijk opgeblazen schaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank u oh medeburger