Games of gents

Hoe was het deze week? Ach, u weet dat de meelbox van de HH overloopt met warme en soms erg koude reacties en toewensingen. Deze week bijvoorbeeld:

- waarom bespreken jullie nooit de faalangst van de giraffe?
- waarom geven jullie niet toe dat bierdrinken toch het enige is waar jullie het voor doen?
- waarom rondwandelingen die achteraf gezien niets opleveren?
- waarom is het zo koud dit jaar?
- geven jullie ook adviezen inzake winterbanden?

Maar ook:

- ik heb jullie vorige week gemist, wat een kl.te week is dat geweest voor mij
- jullie zijn toch niet gestopt mag ik hopen?
- waren er vorige week geen wereldproblemen die om een oplossing vroegen?
- hadden jullie wat beters te doen? Toch geen baan hoop ik?

Kijk, voor die dingen zijn de HH ook de aangewezen personen.

Een korte verklaring: sinds de HH zijn toegetreden tot het gilde van met toestemming tot ons nemen van medicatie heeft dat zijn weerslag gekend op de herinnering met name die over het verleden. Het kan dus gebeuren dat wij ongemerkt een week oversloegen alleen maar omdat HH elders en met anderen de benen strekte. Maar het geeft ook direct maar weer aan hoe diep deze wandelvriendschap geworteld is. Een paar nieuwe wandelschoenen is niet in staat om hier wiggen te drijven.

Nu dan, deze week. Natuurcentrum Slabroek. Niet zo makkelijk te vinden. Twee route plan systemen die met elkaar in discussie gaan. Persoonlijk ingrijpen van de HH leverde twee vertrekpunten op, een foutief en de ander niet.
De route is wel toegankelijk maar voor rolstoelers weer niet. Tja...

Tijdens de route krijgt u soms aanwijzingen die slechts dienen als extra herkenningspunten.
Zo, genoeg over deze en op naar het live verslag.
Het weer: koud genoeg

route dezes

De HH voelden zich opgejaagd want de zomertijd komt eraan en wij wilden voor die tijd uitgewandeld zijn. Nu kunnen we melden dat zoiets gelukt is, maar vooraf is deze onzekerheid erg pijnlijk.
Met parkeren moet u wel uitkijken want u is geen medewerker natuurlijk:

Ach, u weet het wel. Schoenen wisselen, apparatuur aanzetten, elkaar een fijne wandeling wensend, rugzak om, auto afsluiten en hopen op weer een goede afloop. Intussen de beslissing wel/geen handschoenen, wel/geen koude pasen dit jaar. Kortom, heel wat besluiten te nemen in een kort moment.

Dan maar op pad.

Eenmaal goed op weg bleken wij een ritueel gade te slaan getiteld: "het voederen der dieren". Leuk om te zien en best leerzaam. Overigens werd al snel duidelijk dat voor de dieren hier bedoeld dit niet de eerste keer was.

Hoewel wij er flink voor moesten omlopen willen wij u dit vertederende tafereel niet onthouden. Maar dat betekende wel het hele stuk weer terugwandelen om de route weer op te pikken. Maar ach, men geeft om de lezers welwaar!

Onderweg is ons geen uitdaging te groot, getuige deze spannende en in feite niet te nemen hindernis. Maar de HH kennen elkaars pappenheimers. Nadat wij toch een hongergevoel bekwamen, overigens pas nadat HH reeds enen male vocht had afgetapt ontstond de noodzaak tot bijvoederen. Alhier ontdekten de HH hun plekje, samen met onze ganzenvrienden. Slechts twee exemplaren van hetgeen was meegebracht werden verorberd.

rustplaats (tijdelijk) der HH

En verder ging het. Alsmaar verder. Na een overleg punt, een gezamenlijke plaspauze, ontmoeting met wederom de dieren was het toch echt het moment om na te denken over de retour wandeling.
Met wat beraadslagingen, aanduidingen die slechts ondersteunend van aard waren, een klein vergis wandelmoment daargelaten, verliep het allemaal voorbeeldig. Zodanig zelfs dat de HH direct in de gaten hadden dat de terugtocht in feite een grote opstapeling was van extra kilometers. De logica wandelaars onder u zullen een aantal zuchten slaken bij zoveel zinloosheid.

Bij het naderende einde werden wij geconfronteerd met deze onzedelijkheid midden in het bos:

Wij zagen dat men zelfs kleine kinderen bloot stelt aan deze ongekende lustobjecten. Dit zou in de randstad in feite moeten kunnen.

Als bijna sluitstuk liet men ons nog heuvelen beklimmen terwijl u zoveel links als rechts hiervan gewoon laag kunt blijven. Maar goed, klik, print en wandel wil het zo, dus daar gaan we.

Dat de gemeente Uden een zogenaamde explicatie geeft waarom men zo graag bossen kapt is aardig maar wel erg doorzichtig. De HH ontkomen er niet aan hiervan melding te maken.

Uiteindelijk de weg terug gevonden, weinig eigen inbreng, slechte ontvangst tijdens de route, maar enkele goede plekken eigenlijk.
Omkleed, terugrijden, ook dat was spannend, want de routeplanner wenste perse door een niet toegestaan traject. Maar de kop indrukken en zelf ingrijpen was en is het devies.

Terug naar de van Brienenoord, parkeren, hartelijk welkom en de man/heer twee beste bieren en bourgondische ballen. Hoewel de rekening werd aangepast bleef de prijs hetzelfde.
Tot de volgende keer.