Allereerst dit. Maar allerallereerst onze excuses voor slechts 1 wandelverhaal deze week. Ten tweede allerseerst dus: HH had voor deze keer de potloodkunstenaar HB uitgenodigd ten einde met ons te wandelaren en onderwijl te potloden. Zie hier enkele creaties.

Verder had HH ook nog een plan m.b.t. de te gane route.  Deze dus:
http://www.vvvbaarle.nl/file_handler/documents/original/download/55/Over-de-Strumpt.pdf .
Tevens te koop voor 1 euro. HF reed om en daardoor kon omgekeerd geparkeerd worden. Nadere details besparen we u. Onder luid motor met zijspangeluid werden schoenen etc. gedaan. Lopen en direct eigen inbreng, maar de verwarring was vrij snel uit de lucht en vrolijkheid was er sowieso. Niet uit de lucht en zorgend voor letterlijke hoogtepunten was de chikoekoek-helicopter van een luchtmacht. De campingbewoners boden en masse geen koffie aan, zodat we snel een haas zijn pad zagen kiezen. Daarom even een gedicht (dank u wel overigens Kees Stip). Zet u schrap.

 

OP EEN HAAS

 

Een haas had (een bijzondere bange) gehoord, dat koeien hazen vangen.

Om nu dit noodlot te ontgaan, probeerde hij, met vlekken aan

en hier en daar een noodprothese, een goedgelijkend rund te wezen.

Zijn streven leidde tot succes, vooral bij slager Van der Es,

want onder diens bekwame handen, werd hij van haas tot biefstuk van de.

 



Waar zijn de HH gebleven?

Bij de soort van menhirs dreigde de lucht en even later was de dreiging omgezet in natte regendruppels. De HH konden heerlijk even schuilen onder afdakking. (begint ook een bekend fenomeen te worden). Vrij snel daarna Frietamientjes en Het Hertekamp met slechts pony's zichtbaar. Wel werd HH-matig vastgesteld dat de Hollandse Bossen kwetsbaar zijn, maar ook plassen bevatten. De vlak daarna vallende regen deerde ons niet. Na de omheinde barakken gingen we rechtsaf bij het Castelsch Baantje. Hierdoor misten we de verkorting, maar een kniesoor was niet in ons midden. Eventjes in een boombosgedeeltje verstoppertje spelen met de regen en toen op naar de kalfjes, alwaar de parapluie's (HHPP) ontvouwen mochten worden. Op verklaarbare wijze bleef het HFPP-hoesje achter. De boerderijhond was erg verbaasd. De moeder met haar twee kinderen, allen voorzien van een fiets, niet en kwamen ons tegenliggen, maar ons doel was en bleef op dat moment Ulicoten.

In de verte de Ark

Daar is namelijk een uitzonderlijk buitentoilet en, minder van belang qua bezichtiging maar vooral vanwege droge plek, de H. Bernardus kerk. Tevens leverancier van bankbiljetten. De kapel van dezelfde H.B. werd wel geduid, maar de HH hadden weinig zin in een uitstapje daarnaartoe. Voor de liefhebbers: de Bosstraat even een flink stuk in. De voeders werden naar hartenlust gemengd en wij mengden ons voor korte tijd onder maar vooral bij wat koeien. De boer plantte plantjes en wij op zoek naar het Klompke. Onder toeziend oog van M. deden we versnaperingen en met gevaar voor electrocutie werd vocht bekeken en afgekeurd.

Geen versnaperingen

 De muis sliep gedurende deze handelingen gewoon door. Het was een zware nacht geweest. Op ons verdere pad werden we regelmatig voorzien van volle zoolprofielen. Maar afgezien van een autovoorbumper en doorgangbelemmerende waterophopingen verliep het ons goed. De koekoekgeluiden duidden op laterwaterregen. Ook was er sprake van bereik in meer dan 1 zinnen des woords. De behuizing voor solitaire bijen was niet te koop. Opmerkelijk waren de danshonden. Vlak daarna kregen we weer geen koffie bij de camping en zelfs geen thee.

Wel versnaperingen

Bovendien was de chikoekoek- vervangen door een Appalachen-helicopter en deden we zelf nog een stukje eigen inbreng. Toen was het mooi geweest en eerder dan we verwachtten stonden we toen stil bij Klein-Amerika. De ontvangst was er en kortheidshalve spreekt de foto voor zich qua consumpties. Nadat dames vreselijk moesten lachen gingen de HH huiswaarts; zich nu reeds verheugend op Wikiwalknummertje 100. Binnenkort in dit theater.

Druk wandelend in Kalmthout

100% recycling

Worden de HH gedreven? Ja. Was het weer wandeltijd? Ja. Het is altijd aangenaam om als u het niet bezit om bij anderen te kunnen zien dat standvastigheid, doorzettingsvermogen, dadendrang (drift?) aanwezig, moed om dit telkenmale aan de ander uit te leggen, zenuwslopende verslagen te doen, niet voor hun zelve, op naar de 100 voor een nieuw boek, maakt het weer niet meer uit, sterker nog tenzij anders zeker wel. Kortom, redenen genoeg om op deze druilerige dag op pad te gaan naar België, het land waar de HH hun wijsheid tevoorschijn halen, verknocht als zij zijn.
Een korte discussie over welke route, waar is het weer het allerbelabberdst en daar gingen zij. HF haf vooraf het telraam erbij gepakt en ten omgeving van Kalmthout zou er als volgt geteld worden:


11,10,18,9,55,8,7,2,1,90,93,78,96,95,97,98,69,68,2,1,70,64,3,67,99,14,13,11

Voor hen die nu ? opzetten verwijzen wij graag naar eerder genot.

Wij stopten bij het bekende bezoekerscentrum waar men de bijenteelt ook inpandig uitlegt. Schoenen snel uit en op weg. Het was immers tamelijk droog dus op zoek naar hemelwater. HH moest direct al wateren, later deden de HH dat nog eens opzettelijk en prima tegelijk over.

Alle voorgaande keren moest direct de heide opgezocht worden met behulp van grensoverschrijdingen, dit keer kon een volledig andere kant uit gelopen worden. Niet dat het u wat kan schelen maar de HH moesten hier erg aan wennen.

Maar laten we u niet opzadelen met schuldgevoelens. Wij liepen door en betraden zo'n beetje de suburbs van Kalmthout. Van alle kanten viel ons de schoonheid en de variatie ten deel, zowel het een als het twee hiervan. Je merkt dat hier niet beknibbeld wordt. Ook de kentekens zijn welwillend NL als ook lokaal. Sommige huizen zie je, andere wat minder. Exemplarisch is hier bijgevoegd. Daarnaast is het erg prettig dat op straatniveau gewaarschuwd wordt ter opletting.

Met een onwaarschijnlijke omweg kwamen wij uiteindelijk dan toch in het centrum waar de feesten op het beginpunt stonden. Opbouwen en gedoe was ons deel.

Dan toch maar het rondje om de kerk en via de andere kant gauw e.e.a. achter ons gelaten. Pff, wat een rust en wat een regen werd toen ons deel. Onze dierenvrienden waren oprecht geïnteresseerd in het waarom. Zelfs in deze omgeving werden wij een Maria onderkomen gewaar. Helaas konden wij geen gesprek aanknopen met mede interesse genoten, want die waren er niet.

Nadat wij toch kans zagen een deel van onze eigen inbreng in de route aan te brengen ging het dan toch naar de omgeving van de grensoverschrijding. Met name zo
rond 1 en 2 was vocht alom aanwezig, soms langer al, soms van zojuist, wat dat betreft was HF vorige week in de Ardennen zeer verstandig geweest een paraplu voor meerdere keren gebruik te kiezen. De HH memoreerden nog dat wij weinige jaren kenden waarop de weergoden ons zo goed gezind zijn geweest als dit jaar. Wie weet wat er nog aanstaande is?

Via omtrekkende bewegingen onder toeziend oog der schapen ging het dan van de andere zijde alsnog weer richting het bezoekerscentrum. Dat betekent een emotioneel weerzien met de uitkijktoren, de plassen om ons heen, de verbrande heide die langzaam maar zeker de sporen tracht uit te wissen en natuurlijk de strand overtrekkingen, waarbij er nog steeds geen uitzicht op het zee water is te bespeuren, maar wel her en der nieuw zand. Heerlijk kunnen ploegen door de rulheid. En dat lekker op het eind van de wandeling.

aanwijzing een

Na al deze omzwervingen was het goed aankomen bij het bezoekerscentrum en de uitspanning. Men bedient hier volgens de website al jarenlang de wandelaar maar de begroetingsblikken die de gemiddelde doorregende wandelaar dito fietser toegeworpen kreeg leken erop te duiden dat moeten meer is dan willen.

En dat is vier op een rij



Hoewel eerder beloofd niets over de avond van hiervoor uit de school te doen, hier een klein inkijkje. Het eerder genoemde Bomal had voor deze dag een markt met diverse onderdelen gepland vertelden de uitbaters des herbergs. Vinyl zou zeker tot de mogelijkheden behoren. En aangezien HF gisteren op zeer onopvallende en duistere wijze zijn parapluutje aan de omgeving had gedoneerd, kon een nieuwe misschien ook wel in het arsenaal te verkrijgen zijn. Na het smakelijk gebakken en ook smakelijk opgegeten eitje en wat dies meer zij en uiteraard afsluitende handelingen richting de ons zeer vriendelijk bejegend hebbende Tecla en George, trokken de HH vol goede zin naar Bomal. Tomtom bood ons een reis van ruim 1 uur en tien minuten aan, maar gelukkig gooide HH het roer om en snel stonden de HH toen op de markt.

Ook HH op de markt

HF op de markt

Vele goederen en dieren werden aangeboden Onze aandacht werd allereerst getrokken door de brocantezaal, waar veel waar werd aangeboden. HF nam wat bierglazen voor het thuisfront mee en HH scoorde enkele vinyliteiten. De plu was ook snel gekocht, zodat niets een voorlopig laatste wandeling in dit gebied meer in weg leek te staan. We kozen uit eigener zoektocht deze Comblain au Pont  van de bij wandeling 1 genoemde Ardennenwandelen.nl . Makkelijk vonden we het startpumt bij een gezellig bejaardenhuis. Daarmee was kwam een eind aan het makkelijke. Al snel bleek dat we voor onze kiezen en ook de rest van de lichamen een stevig partijtje glijklimmen/dalen zouden krijgen. Wat goocheltrucs en we kwamen na stijgklimmen bij het aangekondigde gat in de rots. Braaf de rugzakjes af.

Misspoes

Inspecties door zowel HH als ook in zijn kielzog HF leverden hetvolgende resultaat op: al dan niet corpulent; geen van beiden zal ooit deze doorgang in levende lijve doorgaan. Goede raad is in de Ardennen minder duur en zodoende de stijgklimming linea recta omgezet in daalklimming.
 Even omlopen en trachten de route weer op te pikken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Dachten we weer aanknoping te hebben middels een poort en daarna uitzicht, bleek niets van te kloppen. En omdat we al door 1 gat waren gevangen, bleken de andere gaten zich nog te verstoppen. De beloofde poorten hebben we nimmer als dusdanig ervaren en met molentjes lopen hebben we ook niet gedaan. Eentje gezien hebben we wel. Desondanks op gevoel verder en dat dus was een goeie zet. Onder het spoor door en een stukje stroomopwaarts langs L'Ourthe. We pikten de reisplanning weer op op Place LeBlanc in Comblain en streken even neer bij het tavernegedeelte van het griekse restaurant Chez George. Hierbij zij wel opgemerkt, dat deze George een heel andere is, dan die van onze verblijfherberg. Ook was de rust van een heel andere soort. Geen rust namelijk, maar wel veel dames op hogere leeftijd, die elkander ietwat luidruchtig veel te vertellen hadden en ook wat ruziënde kinderen uit één gezin. Maar de koffie was okee en de Scotch C.T.S. smaakte ons ook zeer wel. Net als de daarbij geleverde stukjes kaas voorzien van selderijzout. Daarna effe klimmen naar de Tour St. Martin, vanaf waar veel uitzicht was. Iets verderop in de beeldentuin aten we de lunchartikelen. Het stijgen naar het waterpompstation was eentje die er mag zijn. Echter een onverlaat deed de daling over dat pad voorzien van een crossmotor. We klommen nog verder en na wederom een kleine eigen inbreng begonnen we aan de afdaling naar het startbeginpunt. Zodoende kwamen we bij een gedenksteen en konden we kennisnemen van het feit dat op 13 juli 1889 op 67-jarige leeftijd Alexis Stas het leven daar liet voor wat het was. Zonder kleer- en/of andere scheuren bereikten wij overigens het oude station en dat was dan het slot van de wandeling. Het was ons gelukt om de oorspronkelijke 11 km. in te korten naar de helft daarvan. Even nazitten in Aywaille om de afronding van de zeer geslaagde wandelvierdaagse te plannen. Konden we gelijk nog even genieten van een bijna aanrijding. Op aangeven van HH werd besloten om de afsluiting te laten plaatsvinden in Lier. Konden we gelijk afkijken hoe je redelijk onopvallend een leeg marktplein nonchalant met de handen in je jaszak kunt inspecteren. D' Eycken Boom liet ons gebruik maken van het terras en wat versnaperingen. Aansluitend schoven we aan en gebruikten bij Peking een heerlijke op chinese leest geschoeide maaltijd. De toch al zo geweldige korte vakantie werd daardoor op een zeer geschikte manier ten einde gebracht.

Rainmen from Holland

Er moeten meters gemaakt worden. Vandaar dat nu reeds in wording is: wandeling-beschrijving nummer 3, te plaatsen tussen 1,2 en 4. Preciezer: tussen 2 en 4. Om die reden een advies vooraf: leest u eerst verhaal een en verhaal twee en daarna dit verhaal en als laatste verhaal 4.

Werkwijze: slaapt een nacht zorgen vrij. Staat op en geniet na een fatsoenlijke aankleding en douche van een reeds in bereiding zijnd ontbijt. Eitje erbij! De HH eten meestal 2 exemplaren des broods en nemen dan ook twee exemplaren mede. Hiervoor maar zeker niet alleen dienen de rugzakken die zij voortdurend met zich mee dragen en brengen. Als extra jus d'orange maar ook van het huis.
HF erbij thee, HH erbij koffie (vaak 2x).
Weest vriendelijk tegen de aanwezige mispoes.
Daarna als het lukt nog even de darmen dresseren, de laatste check en dan op weg, met genoemde rugzakken. Wanneer u wilt kunt u ze de hele tijd voor u houden, de HH bevalt het inmiddels het beste om deze op uw respectievelijke rug te dragen. Neemt voor de zekerheid dubbel water mee.
Afstand: vooraf 20 km, achteraf ca 26 km.

U verlaat de herberg en gaat LA, vervolgt via de Close Voie. Via een oversteek, tussen 2 huizen en rechtdoor komt u bij de Lembree. Aangezien het pad aan de overzijde verder gaat is oversteken een handige tip op dit punt. Voor het kapelletje van St. Roch komt u nog dit tegen. Hoewel het lijkt of HF met hele andere zaken bezig is lijkt niets wat het is en is niets wat het lijkt. Pff, eindelijk de kapel in zicht. Gewoon erlangs lopen lijkt een prima zet en blijf maar langs genoemde rivier lopen. Aangezien er sprake moest zijn van doorwaardbare plaatsen in combinatie met het stuwende water van de Lembree waren de HH te perplex om op te merken dat er voortdurend doorwaardbaar was in combinatie met alles erbij. De brug is niet nodig. Hoewel er gesproken werd over een vos kon dit niet worden gecontroleerd dus telt deze waarneming niet. Enfin, er kon gelukkig weer geklommen worden op weg naar My. Klinkt inmiddels bekend, zie ook wandeling een (de eerste, voor de tweede). Voor de beschrijving verwijzen wij u naar deze beschrijving van deze wandeling.

Vanuit My kunt u gelukkig weer klimmen, zodat bepaalde spieren kunnen worden aangesproken. Na enige strek oefeningen komt u in Ville. LA en na oversteking, LA, brandstichtende maar wel snel blussende oosterburen (Guten Morgen!) voorbij gaand liepen wij verder en bereikten een punt waarop links een niet in gebruik zijnd modelvliegtuigjesterrein en u RA gaat.
Voor de manege LA en dan moet u goed opletten of u een bosje ziet. Eenmaal gezien wandelt u gewoon verder (let op de witte bungalow links) en steekt rechts ervan over.  Als aan uw rechterhand, dat is gezien vanaf wandelend naar voren, een bos verschijnt (twas er eerst nie) gaat u RA dat bos in. Na gekronkel, zeer elementair, daalt u via een spectaculaire trap (zo maar aanwezig) af en passeert links nog een kapel alvorens u net als de HH een bak koffie gaat doen in Hamoir. Neem de eerste bakker op de rechterhoek, u kunt hier ook van het toilet gebruik maken. Heerlijke zwarte koffie in eigen kan schenkt men hier, zodanig zwart dat dit bij HF bepaalde organen en dito spieren aan het werk zette. Wij vertrokken dus iets later zult u begrijpen.

Wat u niet moet vergeten is om Hamoir op dezelfde manier te verlaten als bij aankomst.
Dus terug over de brug, tweede weg RA.
Waar slaat de titel dan op zult u zeggen? Nu hier komt het. Vooraf was ons een droge periode van 3 uur toegezegd. Dit punt was nu bereikt. Vandaar de aarzeling om op pad te gaan. Maar gelukkig, we waren net onderweg en daar begon het te regenen. HF had het al zien aankomen. Gelukkig had hij de paraplu nog, HH had en heeft hem nog. Wij konden dus onder de paraplu de suggestie van HH volgen om onder een dak van een schuur te schuilen. Kijk, die schuur, op die plek, op dat moment, voor de HH, daar gaat het om. Hopelijk ervaart u de symbiose en leest u met kippenvel verder.
Toen de droogte zich aandiende ging het met de handen helemaal vol op weg naar Lassus. Wilt u dit kasteel helemaal fotograferen dan dient u een andere wandeling te kiezen. Heerlijk op een doorgaans rustig omliepen wij dit terrein, ondertussen grappen makend, zagen monumentale bomen en stonden naast een kapel en ineens voor de Ourthe. Daar sta je dan lelijk zult u denken. Wij niet, want wij wisten dat de route LA verder ging. Weliswaar niet door een sluisje maar gewoon langs het water LA aanhouden. Uiteindelijk staat u naast e/o tussen de koeien in de wei en kan het avontuur beginnen. Wij stelden ons voor aan de koeien en zagen dat de aanvankelijke ongerustheid in de kiemen werd gesmoord. De HH konden het niet nalaten om nog even te memoreren hoe fantastisch onze dames dit deel van de wandeling als zodanig zouden hebben gevonden.

De koeien dan toch via een draaihekje achter ons laten komt u langs de rotsen van SY. Nu, die werden beklommen kunnen wij u vertellen.

Hoewel dit had gekund wensen wij niet verder uit te weiden en gingen naar een speciaal voor wandelaars en dito zonderlingen neergezet onderkomen. Teneinde de meegebrachte maaltijd te nuttige overigens. U kunt misschien zelf het vervolg al invullen?
Ook hier zaten wij net goed en wel droog in ons inkomen of de weergoden gaven aan dat er nog heel veel beschikbaar was en men deed moeite om dit in een keer over te dragen. Dit betekende dat de HH wederom later vertrokken, onderwijl gezellig keuvelend met geo-mensen.


Nadat het dan toch weer dreigde op te houden met regenen liepen wij verder en na wat omzwervingen werd SY bereikt. Aangezien dit reeds was bekeken konden wij direct door en overstaken langs de spoorbrug en bereikten ongeschonden de overzijde. Aldaar LA en langs de rivier blijven gaan. Bij een houten huis met een enorme grastuin kunt u na enig zoekwerk RA omhoog en ertussen. Tot vreugde van de HH was dit het begin van een lekker partijtje klimmen.

Eenmaal boven is het van belang dat u de weg vervolgt en pas bij een schuur loopt u verder rechtdoor en volgt de weg. Wij wisten van niets maar je loopt zo Herbet in. Overigens loopt u hier ook zo weer uit, als u de route aanduiding volgt dan gaat dit via een fraai vakantiehuis het dal in naar Bomal. Hier is horeca en toen wij er waren ook een wegblokkering. Wij besloten om hier een verdiende rustpauze in te lassen en terwijl wij genoten van bier en zo begon het (u raadt het al) weer te regenen. Zich daar niets van aantrekkend kwam er een rondreizend gezelschap op het terras. Het waren er wel twintig dus de HH bevonden zich ten opzichte van genoemd gezelschap onhandig zittend op het terras. Onvermurwbaar bleken zij echter zodat het gezelschap zich moest opsplitsen. Men was niet luidruchtig of zo. Na nog een drank en bij droog weer vervolgden wij links het dorp uit en gelukkig weer

Bijschrift toevoegen

klimmend gingen wij omhoog. Hoewel de HH het een vervaarlijk pad vonden met losse leuningen en zo bleek achteraf dat het niet hersteld behoefde. Na fraaie uitzichten, een hazelworm, twee monumentale bomen
waar u van tussen gaat, achter de flat langs, komt u na een behoorlijke tijd bij de kapel Saint Rahi. Wij namen een kijkje en gingen door zodat u uiteindelijk (misschien wordt u ook ingehaald door een piepende landrover) uitkomt bij de afdaling naar Vieuxville. Zo ziet u maar, wandelen is een bezigheid.

Over de avond rituelen kunnen wij geen nadere mededelingen doen.

Geen regen, wel plezier

Befaamde schoenwissel in beeld

Mooi hoor zo'n meerdaagse wandelvakantie in die omgeving, zult u misschien denken. Om u een verdere indruk te geven van het Ardense reilen en zeilen der HH: moet u dit eens lezen. Op dag twee kregen de HH tijdens een heerlijk ontbijt de gelegenheid een lunchpakket samen te stellen, hetgeen op hele fraaie manier door de eigenaresse van ons tijdelijke onderkomen op gezonde wijze werd aangevuld. Ook had zij geheel voor ons genot een wandeling samengesteld en een goeie deal met de weergoden gemaakt. De afspraak was, dat de luchten wel donker en dreigend zouden zijn, maar dat slechts een enkel spatje ons zou bereiken. Er werd woord gehouden en de HH hadden daardoor een droge voettocht. Deze startte heel toevallig bij de herberg en vroeg direct een behoorlijke inzet gezien het steigende karakter van 143 meter hoogte naar 266 over de eerste 2,5 kilometer. Aangezien de HH er heel veel zin in hadden volbrachten ze deze inspanning met glimlachen en jolijt. Genietend van het uitzicht en veel meer ging het over asfalt, elementair verharde, aarden, onverharde en holle paden naar My. Dit dorp is onder andere voorzien van een grote kerk, een veel grotere boerderij en een allergrootste burchtboerderij. De Maharadjasuite mag natuurlijk niet ongenoemd blijven. Verder ging het langs bordje 5 met ballon en over een akker met een losse flodder en echt geen uitkostpost; op naar Ferrières. Daar hadden we namelijk een afspraak in het Café des Sports. Hoewel de meneer met de hogedrukspruit flink tekeer ging en ons zijn bouwvakkers décolleté showde, smaakte de koffie goed. Geen ijs hier vandeaag en ook het speelgoedmuseum was niet goed genoeg voor ons Gewandeld wilde er worden. Zodoende en dan nu op naar Azalea-kwekerij. Houtkap had men gedaan en plotsklaps: twee herten!! Echt zich laten fotograveren waren ze niet van plan, maar na aandringen onzerzijds kregen we toestemming tot paparazziasering. Flink in onze nopjes verder; onder andere de Cherdale oversteken. Een stukje verderop bereiketen we het hoogste punt voor vandaag 363 meter. Vlak daarna mochten we een stukje GR 5 lopen en aan het begin daarvan gaven de ezel en ook de lama ons wat verdere instructies. Vlak voor en op de Route de Source de Harre maakten we wat mee. Over het eerste voorval willen niets kwijt. Het tweede betrof een klein keffertje. Zijn baasje gebaarde HF dat hij het een schop moest geven. HF twijfelde. De keffer beet zich daarop vast in de broekspijp van HH. Goed afgelopen verder, maar we hadden daardoor wel trek gekregen. Lekker op een boom gezeten, genoten de HH hun lunchpakket. Weer in de benen, want in Vieux Fourneau zaten ze niet op ons te wachten. Even wat vertwijfeling onderweg, maar al gauw met moderne middelen weer zeker van onze zaak. En zo kom je dan in Izier. Even werden we gefopt en dachten we dat de regenbestendige kleding tevoorschijn moest komen. Niet dus. Wel een exemplaar van de verstopvogel bij de Waalstalige Jehova's.

Verstopperd

 



Verstophert

Watertoren en voetbalvelden; ze leken onafscheidelijk. Met respect en zonder te fotograveren liepen we langs de rustplaats van de daar terplekke langs het pad begraven persoon. Bij Ozo hebben ze een geitenkaasboerderij ( we gingen er niet naartoe), maar ook een poel en een kerk. O ja, en ook een kapel. Dit willen we ook nog even kwijt trouwens. Daar waar HF vorig jaar de taak op zich nam om zoveel mogelijk straatkruizen vast te leggen, deed HH nu veel moeite kerken en kapellen te vereeuwigen. Hij heeft het druk gehad. Maar goed, Ozo dus. Daarna een weg oversteken. In het bestelbusje van VOO.BE gebeurde iets. Afgaand op de geluiden dachten de HH dat dat veroorzaakt werd door levende wezens. Willen de lezers die bekend zijn met dieren die zachtjes kreunen ons laten weten aan welk wezen we hier moeten denken? In afwachting daarvan zullen we het verhaaltje van vandaag afmaken. Leuk afdalen en op het eind ganzen en honden die luidkeels een erf verdedigen bij hellinghuis. Langs het museum la Bouverie en zomaar meer bij het beginput. Een paar biertjes, een overheerlijke avondmaaltijd en daarna een zitsessie in de uitbuikruimte later was het bedtijd. Immers, morgen weer een wandeling!!

Martinrive - from nine to eleven

U kent het wel, HH ze hebben aangekondigd nu eens echt te gaan wandelen. En zie daar, het tijdstip is gekomen om u te openbaren hetgeen zich onlangs heeft afgespeeld.
Hiertoe moest een lange reis worden ondernomen vanuit de regio Rotterdam helemaal naar de Belgische Ardennen. Dit betekende concreet dat de wagen van HF in dit geval veel verder moest rijden dan regulier al het geval is.
Nu was ten huize van HH inmiddels auto matig bereikbaar zodat voor de deur kon worden geparkeerd. HF kon van de gelegenheid gebruik maken of kortstondig binnen te komen en een grappig onderhoud aan te gaan met de aanwezige dame des huizes. HH kon intussen alle zaken verzamelen en bepakt met extra tassen werd de auto volgeladen. Er lagen immers al spullen.
Daarna kon het grote avontuur beginnen. Helemaal langs Antwerpen, richting en door Luik en nog verder moest het gaan.
Niettemin kon uiteindelijk bij Aywaille de weg worden verlaten en was er noodzaak tot benenstrekking middels een wandeling. Gestopt werd bij Martinrive, waarom zou je niet?


Na parkeren en schoenenritueel, goede zaken behoeven geen wijn, ging het dan op weg. Dit keer nog voordat de overnachting plek was bereikt.


Martinrive is een gehucht, maar kan daar niets aan doen. De wandeling daarentegen wel. Uren later dan gebruikelijk moest er dan worden gewandeld. De route beloofde negen, daarover straks meer. Wanneer u de N633 hebt overgestoken wordt beklimming verwacht. U kunt het hoofd schudden en bedenkelijk gezichten maar er is geen ontkomen aan.
Je zult nu een heel stuk behoorlijk moeten stijgen. Via wederom een gehucht Chambralles ga je RA en via landweggetjes en dito kom je weer in een gehucht hoegenaamd Hoyemont. Nu is dit ook een gehucht, dus verschil moet blijken uit kleine zaken. Zoals de naam bijvoorbeeld. Voor de kapel naar rechts en via een echt wel groot vakantiehuis wordt het pas echt spannend. Er is een zekere moed voor nodig maar uiteindelijk kom je bij het Croix de Septroux.

Vanaf het kruis is het ff opletten, zowel volgens de beschrijving maar niet voor ons. U daalt en daalt en daalt. Via de Rue des Bruyeres (wel de goede kant en goede richting) lukt het u vast om direct goed te lopen.
De HH gingen zelf op onderzoek uit en deden daarom en hierom dus meer KM dan was beloofd. Vandaar de titel zegt u? Zeker en vast. Wij bekwamen wel gezicht op lokale pracht en bewoning en kregen chips aangeboden.

Via de stijgende weg indirect maar nu dalend via een iets andere bosroute ziet u snel hoe het zit en in elkaar steekt. Dus naar beneden, gauw uit die schoenen en doorrijden naar ons vakantie adres.

Hoewel wij dergelijke reclames willen vermijden maken wij nu een uitzondering en willen werkelijk iedereen erom vragen om dit jaar in Vieuxville te gaan overnachten en wel op dit adres. U zult de HH er niet aantreffen en dat is maar goed ook. De eigenaren zullen er alles aan doen, soms meer, om het u naar de zin te maken. Basgitaristen, wandelaars, er is meer tussen hemel en aarde. Kortom, ruimgeestigen verzamelt u en doe deze locatie een eer aan zolang het nog kan.