Number 23

Ons eater egg: ergens is lood verborgen

Zo, nu eerst maar dit. Wandelen kan leuk zijn maar overdrijving voert tot prestatie en lood in den benen. Daarnaast is het natuurlijk zo dat wij ook graag anderen uitnodigen tot en daar niet tussen willen komen.
Vandaar dat deze week uitvoerig met anderen en diversen is overlegd hoe nu verder. Limburg is geweest, daar hebben we het niet meer over maar het wandelleven moet wel verder. Hoe nu verder? Oh, u wilt het echt weten!
Nu dan, HF kwam met behoorlijke aarzeling, hoegenaamd had hij een file ontdekt en was aansluitend erin gaan staan, veel later dan gebruikelijk en verwacht ten huize van HH ter uiteindelijke ophaling. Hoewel jassen en der paraplu deelgenoot kunnen wij nu reeds verklappen dat gebruik ho maar.

HH had op verzoek diverse schaduw en lommerrijke wandelingen opgezocht op ons onvolprezen www en dus ook internet. Tja, toen kwam het keuze moment en hoewel HF de keuze aan HH liet wist de laatste toch HF te bewegen een voorkeur uit te duiden. Zodoende gingen wij groen wisselen en wel de nummer 23. 18 km zou het worden , zowel en inclusief heen als terugwandeling.

Na aankomt in het onvolprezen Veenendaal werd ons de bereiking ender parkeer getracht te ontmoedigen. Maar na omzwervingen werd toch besloten vanaf het begin en laat alle openbrekingen en asfalteringswerkzaamheden maar de ... krijgen.

Schoenen gewisseld, bij HF loodvulling, en op weg.

Dichterslaan helemaal uitlopen en na verloop wordt dit landweg. Onderweg nog even dit. Wilt u nooit ender nimmer gebruikte groene wissels als teken van ondankbaarheid zomaar weggooien? Laat dit een les voor u zijn.

Bij een donkergroen electriciteitshuisje RA en dan gaat het feest beginnen. Steeds met een lekkere schaduw werden de HH begeleid bij de eerste onzekere stappen. Wandelend komt u ook langs het egelmeer. Hier is sprake van dramatiek en laag water. Om hier dan een dergelijke meterunit te plaatsen lijkt de HH overdreven, mar een effect wordt wel bereikt. U moet zich hier wel gaan realiseren dat u de hele amerongse berg gaat beklimmen. Slaat de schrik u nu reeds om het hart dan is retournering nog steeds een optie.

Hebt u de aanwijzingen met goed gevolg dan kunt u bij AP21793 (met zes sprongen) LA en een stijgend grindpad. Hiermee wordt voorkomen dat de berg naar u toe komt. Eenmaal boven is uitpuffing maar ook uitrusting mogelijk en begint de kalme afdaling naar Amerongen. U blijft aan de buitenzijde en via statige huizen en dito kerk wandelt u langs het kasteel. Alhier was sprake van de gelukkigste dag van hun leven.

De HH werden hier (wij denken voor de zekerheid) begeleid door 2 heren en 2 dames. Terwijl de HH wat mijmerden over de dames werd er natuurlijk wel verder gewandeld. Vlak voor het kasteel LA en gaat u de laagte weer in. Vlak voor Zandvoort gingen wij bankzitten naast een heer die de telefoon tot nadere acties wilde bewegen.

Wij daarentegen nuttigden drank en spijzen. Verderop RA en dan gaat u door de bos-uiterwaarden combinatie en met bescherming. Wij ontmoetten hier hooglanders met mannelijke kenmerken maar niettemin begaan met het lot der HH. Klaphekken en voor de molen LA. Pannenkoeken kunt u maar de HH gunden zich deze niet, aangezien HF de dag reeds begonnen was met loden exemplaren gevuld met lood. En deze zaten inmiddels in de benen.

Bij de pannenkoek voorzichtig oversteken (Elsterstraatweg) en dan gaat u gestaag RD. U moet wel in de negeer modus zijn ingesteld anders wordt de verleiding te groot. Via RA fietspad en let op zandweg gaat u LA en is landgoed Prattenburg binnen bereik gekomen. Hoewel wij ons kunnen voorstellen dat u direct moet u toch 100 meter verder wezen. Wandelt u zoals de HH dan volgt strak langs dennenbos. Dat laatste moet u echt letterlijk nemen. Dus strakten wij zo strak mogelijk, overstaken een overdekt heideveldje en bijna aan het einde kunt u RA om een kijkje te nemen bij kasteel Prattenburg. De HH keken tot zij samen 2 ons wogen maar nietus dus. U gaat middels "Y" splitsingen vaak RA en uiteindelijk LA. U komt dan uit bij de Dijkstraat hoewel deze zich niet direct zo bekend zal maken. Aldaar is het wandelen tot aan huis 132b en dan kunt u RA. U herinnert zich mooie herinneringen en aha. Inderdaad, hier begon het allemaal. Nog steeds was de 2e hands groene wissel niet opgeruimd (foei!) maar wij gingen naar de auto en middels dit vervoermiddel gingen wij boeken lezen onderwijl bier drinkend en garnituren nuttigend. HF bestelde een emmer Hoegaarden, HH een zware kelk met Jupiler.

Bij het weggaan werd HH nadrukkelijk aangeroepen. Dit bleek in de familiesfeer te liggen. Om bepaalde vrouwen niet onnodig bezorgd te maken laten de HH het hierbij.

Mogen wij u de volgende keer weer kijkend, lezend en hopelijk genietend aantreffen?
Nog een tip: deze verhalen laten zich heerlijk lezen terwijl u laaft aan een helder dan wel donker bier, al naar gelang uw voorkeur.

Op en neer op de franstalige manier (belgische variant); segment laatst

We kunnen u wel in vertrouwen nemen en vertellen dat op enig moment er in de afgelopen dagen schaarste was op de markt der onzer favoriete biersoort. Onze gastvrouwen bleken zeer goede bronnen te hebben aangeboord, want dorstig zijn we nimmer geweest. Een reden te meer om geen slaapangst meer te hebben en de nachtrust sloop daarom geruisloos en met onze toestemming de slaapkamers binnen. En ja, zoals dat gaat, na gedane slaap is het goed ontbijten en lunchpakketjes maken. Dit maal met als additief een perfect gekookt eitje voor beide maaltijden. Komt altijd van pas. En dan de afsluitende wandelding. De HH hadden echt zin om zich te verplaatsen in de Voerstreek. Als bijkomend aspect een bezoek aan de abdij van de producenten van het goddelijke Val Dieu en ziedaar een route vanuit Aubel bood zich nederig aan. Nu hadden we de afgelopen dagen al geen klachten over de weersomstandigheden, maar (wellicht door het orakel) de Voerstreek wenste de rest een streek te leveren en zorgde ervoor dat warmte en zon in overvloed aanwezig waren. Net als schaduwrijke stukken op de route overigens. Met de auto over een smokkelroute door het bos (de HH en HD hebben een tijd geleden dit te voet gedaan. Was ook leuk.) werd Aubel bereikt. Ook in Belgïe een schoenwissel, want goede gewoontes moeten gekoesterd, nietwaar. De HH werden overigens daarna middels een vrolijke zomermarkt met velerlei flora en meer ontvangen, maar vlak voor de wandelstart ontsproot de echte blijdschap van de plaatselijke bevolking en met een werkelijk prachtige muzikaliteit liet de fanfare hun ingestudeerde liederen op ons los en konden we het dorp verlaten. Langs de voetbalvelden het weiland in. Het grote paard at rustig verder. Gelukkig voor ons waren de waakganzen omheind. De geluiden waren niet minder indrukwekkend. Via de Vieux Telleul de veldweg op om de kapel van St. Anna te ontmoeten. Zij was echter gesloten, maar het was wel een mooie plek om alvast even wat te drinken. Geen van de aanwezige koeien verstond de nederlandse taal, zodat we geen antwoord kregen op de, op zich, vragen van algeheel belang. Het pad naar het beekje was wat bezaaid met prikkeldraad en brandnetels, maar ondanks de korte broeken meer dan de moeite waard. Daar waar autobanden bijna klaar waren voor de oogst, was een gite met een petanquehotel en een nieuwerwetse caravanshow met bijpassende gebruikers en muziek. Waren er gister veel mountainbikers, vandaag viel hun aantal mee. Slechts enkele malen dienden de HH een opzij te doen. Iets aparts is overigens het dorp St. Jean Sart. Niet vanwege de naam, maar meer vanwege het vele omhoog (of omlaag, al naar gelang). De HH deden stijging en onderweg was het dat een nederlandse meneer met drie honden en een tweetal jongens ons vertelde dat hij van de route was afgeweken. Deze openhartigheid had wat ons betreft niet gehoeven, maar even later werd het doel van de ontboezeming duidelijk. "Hoe ver is het naar Aubel? Want de jongens en de honden". Vriendelijk en behulpzaam als altijd lieten de HH de diverse opties de revue passeren. Dat leverde bij de afwijkmeneer diverse malen de oplossing op, dat hij zijn broertje maar ging bellen. U weet het dus nu: als u het niet meer weet, bel gerust uw broertje. Veel stijging was er met de belofte dat een geschutskoepel zou worden aangetroffen. HF kon niet wachten, maar moest wel eerst even de gehele klim afmaken. In zijn ogen iets van heftige allure. Maar nadat er boven gedronken en wat gegeten was, kon hij zonder hijggeluiden de view van de omgeving incluis koepel filmies vastleggen. De gezichtjes en armpjes werden even van een laagje zonnebrandcrêmepje voorzien en hoepla, fort met de peerden. Het kruisbeeld werd bewaakt door een tweetal mensen op leeftijd en, net als de hond en diens begeleidster groette men ons vriendelijk. De poes van verderop deed overigens al zonnebadend alsof er geen sprake was van langskomende HH. Inmiddels roken we de bron van genot. Even nog wat eten en drinken en op naar de abdij. De brug in aanbouw zou genoeg steun bieden aan een voeruig tot 3,5 ton. Los van de niet-breedte leek ons dat onwaarschijnlijk. Onder het gewicht van de HH bewoog het ding al dat het een lieve lust had. O ja, lieve lust. De abdij; de HH waren niet de enige bezoekers, maar een dergelijke hoeveelheid bezoekers deed de HH besluiten, dat, afgezien van wat foto's, er verder geen acties (in de vorm van vochtige versnaperingen o.i.d.) zouden gaan plaatsvinden. We bliezen de aftocht langs de lekkende bus en een persoon die ons wilde wijsmaken dat de bus door de warmte was gaan zweten. Hijzelf zocht afleiding in een broodje dat waarschijnlijk smakelijk door de inhoud van het flesje Jupiler gevolgd zou worden. Afdalend kwamen we een groot gezelschap tegen. Tot onze verbazing bleken het in totaal 31 personen te zijn. Hindert niet, dachten we. Iets later kregen we een mooi uitzicht over de abdij voorgeschoteld, hetgeen ons andermaal opriep tot voedsel en vocht. Met name inzake het vocht hebben de HH HD-adviezen in oren geknoopt. Van een daaropvolgend wegkruis was de bewoner, zonder opgaaf van reden en zonder verhuisbericht aan de HH, vertrokken. Het Bois Dancy was ook leuk, maar toen we het weiland van daarna betraden, zagen we een lama, die zich achter een paal ging verstoppen. Meer dan ooit op onze hoede voor een spuugritueel namen we een ruime bocht. En dan komt er zo'n bruine Jack Russel ons vertellen wat er aan de hand is. Op de vraag van HH of de hond in questie nog meer te vertellen had, kwam geen antwoord. De informatie stokte. Nu HH toch op dreef was vroeg hij op vaderlijke maar niet minder mis te verstane wijze de volgende afdaling aan de plaatselijk gestalde en grazende koeden toch vooral voorzichtig te zijn en hunzelven niet te bezeren aan het alom aanwezige prikkeldraad. Zo, weer even tijd voor een slokske en het afschudden van menselijke achtervolgens. HF markeerde de weg en dwong derhalve de bedoelde personen tot deviatie. Vlak voor het kapelletje gingen we rechts. De route-ontwerper(s) waarschuwden ons, dat vanaf nu de paden slechts verhard zouden zijn en de grootste pret beleefd was. Dat zullen we nog wel eens zien, veronderstelden we. Bij Coul dachten we nog een hardloper te zien, die ons een sleutel achterna kwam brengen, maar dat bleek niet het geval. Wel kwam het einde der wandeling in zicht. Een beetje links/rechts/troelala en daar was Place Nicolay, de startplek van weleer. De markt was zo goed als ten einde en ook de fanfare was reeds afgedropen. We namen onze toevlucht tot een zonverlaten terras ter afsluiting van de geweldige vergezichten en omgevingsindrukken en bestelden, u raad het nooit, een Val Dieu. Onder het genot van een schoonmaakactie van de pleinbeheerder, een heenenweertje van papa,mamaenzoon en andere bezienswaardigheden gingen de gedachten uit naar ook nog een versnapering van vaste substantie. In mooi Waalsfrans deed de ober ons kond van de mogelijkheden. Worst of chips zou het wat ons betreft niet worden, maar het eerste wat genoemd werd en dan twee maal. HF had verstaan dat een fijn stukje kip de HH ten deel zou vallen. De toegepaste saus zou mosterd worden. Alleen dat van de mosterd bleek juist. Er werd voorgeschoteld een doormidden gesneden koude gehaktbal; was de laatste en die mochten we delen. Lief toch? Op weg naar de auto rommelde het flink in de lucht. Samen met de donkere wolken een aankondiging van onweer. Wegwezen dus. In Rotterdam streken we voor afsluitend iets neer bij een portugees restaurant aan de Schiedamsedijk. Heerlijke tapas en pils en Palm sloten het geheel af. Unaniem zijn de HH het er over eens: de streek e.d. nodigt uit voor herhaling. Tot gauw.

Dag 2. Van Gronsveld naar Epen en niet weer terug

Savelsbos

Verslagingen van den tweede dag in us limburgia. Kiek, dat gaot er nuh aon. Twas gisternenavond dat wie weze in den smidse, slechts open tot 2300 dus die HH deden het licht oet. Maar it was goeh. Onrustige nacht achter de rug. Hoe komt vraagt u? Voortdurende angst om in slaap te vallen. Maar op enig moment is opgegeven moed en zodoende dan toch ineens ochtend. U hoeft hier geen wekker niet te zetten aangezien vogelgeluiden, volledig natuurlijk natuurlijk u van een welverdiende nachtrust zullen vrijwaren. Goed, natuurlijk weten de HH waar Abraham het weer haalt maar wij willen het alhier aanwezige per dag orakel niet passeren zonder raadpleging. Zodoende gaan wij zo middels ontbijt, weer eigen lunchpakket maken, kamernummer niet vergeten en geen nr vijf opschrijven, wederom naar veolia om middels instappen en later uitstappen de wandelroute te aanvangen en dus ook te starten. Dat laatste had gisteren voetenaarde omdat begin bleek dichtbij terwijl de HH verder zochten. Maar zodoende weten wij wel waar de vd Laartjes wonen. Tijdens de instap was een uitgedoste dame reeds in de bus en met een hartelijkheid als of men een dagje ging winkelen werden de HH bekeken en opgenomen. Toen later een tweede dame zich hierbij voegde werd de conversatie verplaatst naar onderling. Men vergeleek schoenen, tassen en andere dames attributen. De uitgelatenheid deed het ergste vermoeden en inderdaad bleek later dat een winkeldag in Maastricht aanstaande was. Toen ineens ook de 4 dames die wij tevorenavond in de Smidse hadden bekennist zich tot ons wendden met blijkgeving van herkenning kon onze dag niet meer stuk. Ook hier lag Maastricht in de route. Een van de dames had een groeibroek aan, inderdaad dezelfde, zodat rekening werd gehouden met veul eten en dito drank.

HH walk vol I

Waterlevering

HF in kenmerkende houding

Nu gingen wij niet (naar Maastricht dient hieraan toegevoegd te worden). Gronsveld was ver genoeg en middels geen overstappen bracht lijn 57 ons aldaar. Wij wisten inmiddels dus op de plek des onheils zochten wij het niet ver maar juist dichtbij. Dat zoiets niet zou helpen wisten wij nog niet. Dus ook enig omzwerven zou het duren alvorens savelsbos aangehaakt kon worden. (Gronsveld bezit minimaal 2 kerkhoven dient wel te worden vastgesteld). In genoemd bos kunt u zowel opstijgen als in tegendeel afdalen tegengesteld. Hoe dan ook, zelfs een uitgetreden trappenpad is uw deel. Vergeet de banken en de omgeving en richt uw blik op Sint Geertruid want daar gaat het heen. U kunt hier verblijven maar ook doorwandelen zodat via Honthem Margraten bereikt zal worden. Hierbij passeert u het indrukwekkende amerikaanse oorlogskerkhof aan uw linkerzijde. Een moment van stilzwijgen is hier gepast. Margraten mag u door en aansturen op Reijmerstok, waarbij u net als de HH het watervoorraadje ter plaatse kunt aanvullen, want dat doet men al vele jaren in ongedwongen sfeer. Overigens kunt u hier ook andere zaken kopen. Dat een oudere dame haar kleinzoon de boodschappenkar hardhandig afhandig maakte is mooi meegenomen. HF had dit niet meegemaakt vanwege de inkopen vandaar hier. Het was slechts minzaam heet voor de winkel willen de HH u wel kwijt. Vanaf hier gaat het evenals eerder niet meer over een plateau maar moet er echt gewandeld worden. Draaihekjes, langs de gulp, Karsveld bruggetjes en onduidelijke paden langs de geul brengen u uiteindelijk in Slenaken. Vergeet u onderweg die ene fijne beklimming niet?

HH walk vol II

Wij deden hier de boswachter de groeten en kregen bier en bitterballen als geschenk, hetgeen achteraf toch op eigen rekening bleek te zijn. Hoewel HF de schoenen eerst niet wilde gingen zij later toch uit. Toen hadden wij ook meer zitruimte en voelden ons niet helemaal verlaten. Om ons heen kwamen zij met auto's met zonder vaste daken, heerlijk geronk van de motorrijders, etc. HH lichtte HF nog wel even fijntes in dat er een beklimming zat aan te komen en wel omhoog gaand. Dus achter de boswachter gaat het, via de flabberweg (even opletten!) en dan het bos in en later weer uit. Camping links, wandelaars overal en later RS naar de julianastraat. Hee denkt u, dat klinkt bekend. Inderdaad. Bij "Ons Krijtland" zoekt u doodlopend en gaat hier gewoon in. Afdalend en naar beneden gaand volgt een hartelijk weerzien met weer een hondenliefhebber en kunt u naar het hotel der HH.

Ons bier

Wij namen hier alsof het gewoon was enig bier en gingen later pas de douche pakken. Onderwijl werd gekeuveld met uitgelaten dames (4x) en kwamen de dames der uitbating ons ook nog even gezelschap houden. Maar dat belette hen niet om aan te geven dat eten bestelling echt niet later dan 19.30 kon plaatsvinden want men had het echt druk. Zie daar de verklaring.

Dan maar naar de Smidse om een maaltijd af te nemen. Bierdrinken kon later nog plaatsvinden maar dat hoefde niet, want ook de Smidse weet dit te vinden. Moe en voldaan togen wij naar ons hotel waar we natuurlijk nog bier moesten drinken. Wij hadden na vandaag immers nog maar enen dag om de dames van hun voorraad af te helpen.

Corine en Pauline

Proost en welterusten.

Wie sjoen os Limburg is deel A

Eindeloos wachten werd eindelijk gaan. Hieperdepiep; de HH gaan een weekendje wandelen in het hun dierbare Zuid-Limburg en nabijgelegen Voerstreekje. Voorpret was ruimschoots vertegenwoordigd en omdat HH HF meenam naar Epen, konden we daar het onbeschrijflijk leuke wandelhotel Het Groene Dal reeds op donderdagavond betreden. Goede plannen en moed in de knapzakjes meegenomen. Na enige plichtplegingen hadden de HH het al enorm naar de zin en voelden zich thuis. Dit kwam onder andere door de bieren van Val Dieu ( Leest u hier even mee? ), waarvan de eersten vrij snel naast ons hadden plaatsgenomen. Het zouden niet de laatsten worden tot ons groot genoegen. Ook leerden we Sammy en Marty kennen. Vervolgens nog even via omweg naar Café Sport met fijne microfoonmeneer, om daarna via snelvettehap terug te keren naar de slaapplaats. Redelijk vlot wisten we de bedden te vinden, want de volgende ochtend om 08.30 uur was ontbijten aangekondigd. 08.32 uur wilden de HH de eetzaal betreden, maar de openingstijden waren ietwat verlegd. Echter luttele tellen later zat het duo, inclusief veel andere gasten, te genieten van een zeer smakelijk ontbijt en prepareerden we een lunchpakketje. Op naar de bus naar Simpelveld was toen aan de beurt. Van de uitgekozen Zuid-Limburg wandelroute ging namelijk het gedeelte van Simpelveld naar Epen het spits afbijten. Dat afbijten ging de buschauffeur ook goed en om 10.00 uur stonden de HH in Simpelveld en kon de door ons zeer gewenste wandelsequence beginnen. Eerst even ronddolen in de plaats op zich, maar na raadpleging van een verkeersregelaar, de plattegrond en tot slot een plaatsbepaler gingen we langs het oude station naar het punt waar we de route op wilden pikken. Watr werd er volop gezuiverd en dat was zo te ruiken maar goed ook. De ietwat kreupele hond kon overigens wel leuk blaffen. Wellicht streekgebonden, maar kreupelhonden met gewrichtsvergroeïngen kwamen we meer tegen. Overal op de route werden we vriendelijk gegroet door de plaatselijk bevolking. Zelfs nog nadat HH pijpen had afgeritst en de HH beiden in T-shirts verder gingen. Het kleine jochie met bloemplukkend zusje en oma zwaaiden zelfs uitbundig. Dat gaf ons een gevoel, hetgeen onze vorstin ook moet kennen. Inmiddels hadden we al diverse wegkruizen meegemaakt en velen zouden volgen. Slechts 1 nertsboerderij kwamen we voorbij, maar die lag op duits grondgebied. Ook het enige wild van die dag, een lief klein konijntje, zagen we daar. Door het bos met veel vogelbrievenbussen naar langs Abdij Sint Benedictusberg. De bladblazer stopte bald te blazen en groette. De koe met pootvergroeïng kreeg van onder de brug visite. Door het uiterst kleine Mamelis weer naar Duitsland. Een stukje van nix. Bij Orsbach langs duitse humor, de Öl Möhle en de paddentrekwaarschuwing. Ondanks de niet-aanwezigheid van de gele brievenbus toch lekker langs het beekje gegaan naar Oud-Lemiers. Overigens zijn daar 's nachts duistere feesten bij het kerkhof. Het werd nu tijd om naar de Schuurmolen te gaan, want daar stond ons, naast het bezichtigen van een paardeninstructiezwembad, een ontmoeting met een clown te wachten, die op fijne wijze de ketting van zijn fiets kon laten haperen. Om het immense recreatiepark heen om Vaals binnen te gaan. Veel wielfietsers en de HH begonnen aan een serieuze beklimming. Vreemd genoeg voelde dat voor HH als een afdaling en na enig nadenken (valt niet mee) was HF ook deze zienswijze toegedaan. Als er iets als een Vaalserberg is, dan hebben de HH deze ontmoet. Maar verder moest het en wel naar het Driepuntenland. Na argeloos een drietal meiden van duitse afkomst de verkeerde kant te hebben opgestuurd, doekn we langs het labyrint het bos weer in en vonden daar het meest geschikte stekje wat versnaperingen en andere dingen, die de mens deugd doen. Het werd nu toch wel tijd om Belgies grondgebied te betreden en dat deden we bij Gemmenich. We zagen fraaie beelden en twee oude Citroenen van de CX-serie. Het bos weer in een toen, een open plek, bleek dat uit de wind en in de zon nogal veel warmte bij ons opwekte. De voortzetting door het bos duurde in verhouding behoorlijk lang, maar nadat HH bij het uitpuilende huis door een hond tegen de schoen was pepiest en het zien van een enorme dassenburcht, gingen we bij de camping bosuitwaarts. HH blonk nu weer uit in plannensmeedwerk, zodat we, afwijkend van de originele route, via een ander camping met tekoopcaravans en visvijver terechtkwamen in Sippenaeken. Daar wist HH van het bestaan van Auberge Le Barbeau. De dubbele hoeveelheid nacho's met en de Barbeautjes waren zeer welkom, ook omdat we bijna uit onze T-shirst waaiden. Over de camping terug en langs de Geul. Het ene meisje had veel meer bloempjes en dergelijke geplukt dan het andere, maar dat kwam door een bepaalde reden, werd ons verteld. De Volmolen was niet vol in bedrijf, zodat de HH, na luttle meters verder te hebben gelopen, de "thuisbasis"bereikten. Die bleek op een haar na 29 kilometer van het wandelbeginpunt te liggen. Waar we het vandaan haalden is een raadsel, maar volgens ons hadden we een Val Dieu wel verdiend. Aangezien de barmevrouwen zich daar wel in kon vinden, konden we op het terras het kleinood verorberen. Enige tijd en een douchebeurt later, lieten we ons door dezelfde barmevrouwen een zeer smakelijk maaltijd (soep vooraf, geschenken toe) voorschotelen. Voldaan keken we terug op deze dag.

Pearl for men

Deze keer was het motto. We oefenen nog een keer voor Limburg maar het hoeft niet persé 20. Vandaar dat HH nog net op tijd een schone wandeling van 18 km had bekomen van het inmiddels beruchte www. Aldaar kunt u bij klik, print en wandel (let op de juiste volgorde) deze wandeling bekomen.
Zoals u uit het bovenstaande al kunt opmerken is 18 schromelijk onderdreven. Zonder extra beslommeringen (waar de HH om bekend staan) schuift u makkelijk 21 km weg. Voordat u begint is dat wel een moment van bezinning en overpeinzing. Ook kan de plattegrond die u kunt klik, print en wandel een beeld geven benevens de waarheid. Daar waar de HH voortdurend het hoofd naar beneden plaatsten vanwege onderdoor A58 kunnen wij u meedelen dat u nergens zult. Pfff, wederom dankzij en doordat de HH weer een zorg minder. Graag gedaan. U kunt met opgeheven voorhoofd en dito achterzijde de voltallige wandeling belopen.

Wij aten wat en deden H2O

HH leert paard rekenen

Waarom pearl en men in de titel vraagt u? Graag gedaan wederom. De pearl slaat op de men wandeling en men slaat op het feit dat het een parel van een walk is geweest. Waar kunt u in Nederland nog vrijwel een gehele wandeling onverhard lopen? Vanaf nu weet u het ook. U ziet, wij behouden informatie niet noodzakelijk bij ons.

Enfin, rijdt naar kampeerterrein de Hoevens en niet via de navigatie. Want dan gaat u 5 km onverhard via Poppel en u heeft de hele dag nog onverhard.

Aldaar aangekomen bewondert u de omgeving en de camping en daar waar HF het begin niet wist te raden was HH direct aan de wandel. HF volgde natuurlijk. U begint met de in principe gele pijlen te volgen. <96> U omloopt tipi, blokhutten, vijver, en nog veel meer. Via de gele beukenlaan gaat het naar de bruine beukenlaan. Deze wandeling bestaat heel veel uit nummers dus de talenknobbelaars onder u hebben het moeilijk. Dan naar <42>. Mocht u een aanwijzing op dit punt missen dan biedt de routebijschrijving verrassende oplossingen. Dan gaat het naar <40>. U kronkelt hier een jewelste en zachtveert ook nog eens. De volgende is <52>.  Merkt u de blauwe palen op?  In deze omgeving is ondergroei en crisis beplanting te bemerken. Dan volgt <53>. Ook een mooi punt. En voorzien van een brede laan. Richting <54> krijgt u rode palen. Me dunkt dat u nu wel ziet hoe het werkt. Na <54> wordt de richting <55>. Onderweg passeert u een grafheuvel. Gemist terwijl u dit leest? Geeft niets, er volgen meer. Vanuit <55> en observatiehut gaat u naar <56>.  Nu moet u eens opletten. We slaan hier alle tussenliggende getallen over en maken in een keer de sprong naar <60>. Hier loopt u mul en paarden maken mullers. Nu gaan we aftrekken want we mikken nu op <30>. Onderweg aten wij wat en dronken wat vocht. Pas bij het weggaan viel ons een rode plantenknipper op die zich bij het zien van de HH rakelings uit de voeten maakte. Bij <30> gaan we een rechte heide in en voorbeeldig komen we dan bij <27>.

Zicht op Riel

Hier verlaten we dan de rechte heide (lokaal foutief als regte heide omschreven) en pakken de tour naar <28> op. Bent u daar dan slaan we vele over en richten onze pijlen op <32>  Onderweg verweren de stenen en de spreuken maar mogelijk kunt u er wel garen bij spinnen. Het betreft poosplaatsen met reflectie. Vanwege de vele zonneschijn hadden wij daar geen gemak van. <32> is een fijn vispaadje zonder het gebruikelijke gedoe van visafslag, geschreeuw en zoute haring. Hier loopt ook de Leije. Mocht u niet zoals de HH onderweg al aan het bier willen dan kunt u hier  een onderbreek inlassen die u brengt naar Riel. Betekent helaas wel dat de route minder fraai is en u nog meer zult uitlopen. De HH koersen aan op Looijenhoek <23> maar voordat gaat u LA <24>. Dan is het volgende doel <25>. <25> verloopt naar <26> en via de Brakelse Heide met vreemde hoogtes en dito laagtes (en het is geeneens heide) komt u bij de in ere herstelde maagd Maria met een oncomfortabel bankje. Wij vroegen een lokale dame over het waarom van het oncomfort maar zij gaf als uitleg de wiebeligheid. Oordeelt u zelf. Hier maken wij een sprong in de tijd en gaan direct naar <59>. U heeft hier een betere bank met uitzicht, niet alleen op natuur maar ook bovenmenselijke hoeveelheden menselijke uitwerpselen. Via Riels Hoefke en handige people komt dan <59> in zicht vanwaar u naar <58> kunt gaan. Bij <58> niet naar De Hoevens gaan (erg saaie, rechte brede grindpaden) maar via Ooievaarsnest naar <57>. Hier ligt de lange knuppelbrug dwars door het natte dal van de Leije. Vanaf <57> naar <42>.

Hee denkt u bij <42>. Bekend terrein. Klopt, hier was u al een soort van reeds. Via de goorstraat gingen de HH direct op de camping aan en ontdeden zich van schoeisel en dergelijke. Het zoeken was naar Klein Amerika maar om achtervolgers af te schudden deden de HH net of zij in andere horeca zouden gaan zitten. U weet nu wel beter.

Wat volgde:

bittergarnituur
vurige nonnen, blonde snollen en reguliere dubbels.

De dame der bediening had direct in de gaten dan wij olijke HH zijn die niet ervoor terugdeinzen om elkaars dames om te ruilen. Tevens was zij voorzien van beroding in het gelaat toen zij ondeugende gedachtes kreeg. Dat roepen de HH blijkbaar in de dames op.

Dé Lek wel, maar hét lek niet boven.

Moeilijk is het niet. Je neemt twee heren; geeft ze beide wandelschoenen; zoekt een route voor ze uit met duidelijke beschrijving en kaartje; laat ze naar het startpunt rijden in een auto van henzelf en spoort ze aan tot wandelen. Een kind kan de was doen, zou je zo denken. Ja, was alles maar zo eenvoudig. Diverse onderdelen van de zojuist geschetste, kunnen wij als geen ander. Een klein gedeelte daarvan wil nog wel eens voor verrassingen zorgen en met name dan voor onszelf. De geschiedenis gaf ons al diverse voorbeelden. Desondanks gingen de HH goedgemutst en vastberaden op pad in een poging deze keer alle onderdelen zonder dralen en/of haperingen uit te voeren. De keuze was gevallen op Vianen en haar omgeving gevallen deze dus. In 1 keer goed naar het startpunt gereden door HF en na wat dralen de auto geparkeerd en schoenentoestand gedaan. Tot zover geen vuiltje aan de lucht, hoewel die behoorlijk bewolkt en grijs was. Hondjes met baasjes, afgekloven vogel, viaduct, de Lek; allemaal zagen we en ondergingen we ze met plezier en zeker ook de pleziervaart. Heel dicht langs de Lek lukte ons best en bij de veerpont trokken we naar een mooie stadspoort van Vianen. HH wist van de schoonheid van straat en gebouwen, daar waar HF zeer onwetend bleek. Via bruggetje langs groot onderhoudsluis. HF wenste de waterzuivering op het verkeerde been te zetten, terwijl HH gewoon normaal deed. De tegemoetende komenden in de vorm van vrouw, dochter en dienstdoende hond waren vrolijk en gedagzeggend. De vrouw had nog een extraatje voor de HH door op onnavolgbare wijze met linkeroog in haar rechterbroekzak te kijken. Zo'n dag kan niet meer stuk. Onze kledingstukken konden wel stuk, want diverse hindernissen rijkelijk voorzien van prikkeldraad maakten hun opwachting. Maar door jarenlange training en zeer grote beweeglijkheid kwamen de HH er zonder letterlijke en figuurlijke kleerscheuren vanaf. De boer had geploegd en de grond een mooie roodachtige kleur gegeven. Een volgend viaduct onderdoor, maar deze had niet de grandeur van de voorganger. Bij de vistrap bij Stuw Hagestein konden we ons voorstellen dat sommige schippers in de war zouden kunnen raken. Het deerde de mama, papa en kindgansjes niet. Er werd lustig gezwommen. Langs de plas gingen na het zien van de warmtebouwbus. De hengels lagen netjes in het water en de bijpassende zevenpersoons visserstent stond er ook netjes bij. De drang om de Lekdijk weer op te betreden was erg groot, want snel verlangden we terug naar zicht op de Lek in al haar glorie. Maar daar heb je het al. De wens was dusdanig groot dat van het volgen de routebeschrijving vanaf hier geheel niet meer zou lukken. Vergelijkt u het kaartje van de route maar met het pad dat de HH hebben genomen. Na te zijn belaagd door bloeddorstige en wrede dieren vlakbij een gestrand schip en gelukkig nota hadden kunnen nemen van de brandstofnoodknop op het huis beklommen we de dijk weer. Eindelijk! ( Overigens wederom een goede training voor de Limburgreis, die de HH zeer binnenkort gaan ondernemen). Nu alleen nog even de aangekondigde markante beuken opzoeken en het feest kan verder gaan. Dat had u gedacht. Nee, we gingen wel tussen beuken door een privéterrein op, maar na de daar zeer oppassende en aanwezige personen te hebben aangesproken, keerden we met onze staartjes tussen de benen terug de dijk op met als doel de in onze ogen juiste afrit te vinden. Daarvan is het nooit gekomen. In Everdingen aangekomen besloten we dat we, naast behoefte hebbend aan bammetjes en drinken, de route maar de route moesten laten. Tijd voor geheel eigen invulling, zodat we wellicht nog voor donker thuis zouden zijn. Dit laatste vulden we alsvolgt in. Via de Vogelenzangweg met leuke huizen, boerderijen ( waarvan 1 de naam Vogelenzang draagt), nieuwbouw en waarschijnlijk vakantie-onderkomens terug naar Hagestein met opvallend verbouwd gemeentehuis en kerkgebouw en mooie middenstand om daar via de Dorpsstraat en de Lange Dreef de grenzen van Vianen weer op te zoeken. Veel paarden en iemand die hele lange laarzen schoonspoelde later even beregend, maar dat was snel weer voorbij. Ja, en toen stonden we dan binnen de stadsmuren van Vianen. Kerken, oude gebouwen en een verstoppoes ten spijt, liepen we doelvol de stad weer uit, nadat we vlak bij het Hofplein door een vrouwspersoon werden opgejaagd. Langs de waterpomp en door de poort naar het Jufferlaantje. Dat kwam goed uit, want even verderop stond de HF-citroen trouw te wachten. Huiswaarts ging het toen en tijdens een korte doch zeer doeltreffende stop bij een toekan bij Nieuwerkerk werden naast een leuk opgedost bittergarnituur wat La Trappe en Palm geconsumeerd.