Zing eens een liedje.

De weersomstandigheden van de afgelopen tijd en andere zaken. Daarover gaat deze les. Allereerst het weer. Immer en altoos een dankbaar onderwerp tijdens om het even wat voor omstandigheden. De HH kozen voor deze wandelkeer een weertype dat valt in en tussen de categorie warm en zonnig. Weer eens wat anders. De andere zaken: er waren er vele. Van een niet-als-vrouw-vechtende Khadaffi tot Irene (niet die van von Lippe enzo), maar zij die de oostkust van de VS even in haar ban hield. Ja, zo zijn vrouwen nu we het daarover hebben. Ook dichterbij gebeurde er veel, maar nu stond er voor de HH een prachtige looproute bij Oisterwijk in de wachtrij. En wel hierom, dat HH naar HF toog middels Zweeds accent. HF wist dusdanig van de komst zodat eigenlijk van verrassing aan de HH-zijden weinig sprake was. Ondanks een wrede rustverstoring onderweg vanwege een af-en-toe straatgenoot van HF wist HH op zeer kundige en attractieve wijze de Reebok te traceren en te aldaar parkeerachtige acties uit te voeren. Voor HF was er toen toch weer sprake van verrassing. Terwijl hijzelve nietsvermoedend schoentransformatie deed, bleek HH blootsvoets in open schoeisel of iets dergelijks over te gaan. Kort na het bekomen van de commotie sloot HF zich aan en wel dusdanig dat de HH onderweg gingen om de Troubadour te doen. Meneer Aldi bedanken we bij deze voor de rondleiding. Hoewel niet altijd getrouw aan de route op zich, hadden de HH zich voorgenomen in deze omgeving niet toe te geven aan eigener inbreng. Dientengevolge werd er nergens afgeweken van de instructies. Het kostte enige moeite, maar achteraf moeten we erkennen dat het geheel nu al regelmatig zeer prettige gevoelens naar boven bracht. Langs een boomkwekerij met een brandweerauto (B.D.) als woonhuis en dan door een klaphek (daarvan zouden nog vele volgen) Kampina binnen om via modderig modderpad en over Rosep bij de eerste van de talrijk aanwezige vennen aan te komen. Hoewel gewaarschuwd werd voor IJslandse paarden en ander vee, daalde rust in de HH en het genieten was ruimschoots begonnen. Een beetje verwarring en fietsers later, de overweldigende heide op. Hoewel ook diverse andere wandelaars acte de présence gaven, overheerste toch het gezoem en dergelijke van vliegende en nectarverzamelende insectjes. De HH zochten naarstig naar een zitbankje zodat enige laving kon plaatsvinden, maar door de financiële crises bleken dergelijke zitplekken weggefuseerd. Twee beuken leken uitkomst te bieden, maar de daar aanwezige levende luchtmacht deed ons verder zoeken. Wel nog wat onderling gefotografeer en persoonlijke verzorging. We hadden kunnen verkorten tot 7 km., maar alles lonkte en daarom de volle 16 km. We kunnen nu al verklappen dat dat 1 van de beste keuzes ooit is geweest. Na een beetje zicht op nog een paar vennen, wandelaarsters en een paar IJslandse knollen kwam daar Huize Kampina. Men had stoelen aanwezig en zitboomstammetjes maar de HH kozen voor een omgevallen boom met een geel puntje zodat van een geslaagde lunchpoging gesproken mag worden. Over de dreef van Maria naar de Beerze. Dit riviertje had in eerste instantie dezelfde indruk gewekt als de Rosep, maar al snel bleek dat we hier met een veel indrukwekkender exemplaar te maken hadden. Stroomversnellinkjes in overvloed en voor HH zelfs een enkele braam ter versmulling. De beloofde ijsvogels troffen we niet aan. Wel een volgens de begeleidsters een uiterst lieve zwarte hond. Even een kijkje vanaf een brug over de Beerze en gauw weer verder. Bewoning kregen we voorgeschoteld te bezichtigen vanaf het tussen-bos-en-weilandpad. De aanwezige niet-IJslandpaarden wensten geen aandacht aan de HH te schenken ondanks aardige woorden onzerzijds. Wel werd HF een kort moment een blik gegund op een ree dat vanuit het weiland een heenkomen zocht in bebossing en/of struweel. Dan het bos maar weer in en even later na wildrooster en vervaarlijk fietsmevrouw naar parkeerplaats. Daar een leuke verwelkoming middels potje met plantendelen en een waterpeilmeter. Vreemde mannen kwamen onze richting uit. Reden genoeg om door een alweer een klaphek fluks het bos weer in te gtaan richting heide en vennen. Daar troffen we de lieve hond enzo weer aan, maar tijd voor geintjes was er niet. Temeer omdat ook Woody Woodpecker zich ergens had aangediend. Kloek doorstappen was het devies, want een rolstoelpad en een gedenkteken lagen verderop. Voor het zover was diende er even gekuierd te worden. HH deed voor en HF merkte toen dat kuieren eigenlijk vanzelf gaat als je je er aan overgeeft. En vlak daarna dus de eerder genoemde dingen. Bij het gedenkteken vroeg iemand of er een foto van ons gemaakt mocht worden. En ziehier. Toen met volle teugen genieten van het Kogelvangersven (met een korte zwemles van de kikkerzweminstructeur). Van gedachtenwisselend over spits


enzo deed zich een spitsmuis voor. Erg spitsvondig was deze dan weer niet en gaf zich zonder slag of zucht over. De iets daarna tevoorschijnkomende salamander was dat wel. Tsjongejonge wat kostte het HF moeite, ondanks de hulp van HH, om het amfibietje fotovast te leggen. Bij het Palingven (geen aal te bekennen) vermoedden we vele dingen. Licht en donker waren hier bijeen. Omgezaagde bomen leverden wat oponthoud op, maar ook nog weer een aanblik van en naar salamanderoogjes. De Rosep weer overgestoken en wat aangemodderd en zie daar de boomkwekerij wederom. Nu was het de beurt aan HH om een ree te zien wegschieten en dankzij de snelle kreet van HH kon HF ook nog een glimp opvangen. Wij als HH kunnen u verzekeren dat in deze omgeving dus volop sprake is van zeer aangename flora en fauna. Om niet oververhit van alle indrukken in de retourauto te stappen, werd besloten om voor de verandering en geheel tegen principes in, een horeca aan te doen. Zo gezegd zo ook wel gedaan. Maar na heerlijk verkwikkende Jupiler van allerlei maten (begeleid door "ontzettend hete" bitterballen) kon de thuisreis toch worden aangevangen.