Op en neer op de franstalige manier (belgische variant); segment laatst

We kunnen u wel in vertrouwen nemen en vertellen dat op enig moment er in de afgelopen dagen schaarste was op de markt der onzer favoriete biersoort. Onze gastvrouwen bleken zeer goede bronnen te hebben aangeboord, want dorstig zijn we nimmer geweest. Een reden te meer om geen slaapangst meer te hebben en de nachtrust sloop daarom geruisloos en met onze toestemming de slaapkamers binnen. En ja, zoals dat gaat, na gedane slaap is het goed ontbijten en lunchpakketjes maken. Dit maal met als additief een perfect gekookt eitje voor beide maaltijden. Komt altijd van pas. En dan de afsluitende wandelding. De HH hadden echt zin om zich te verplaatsen in de Voerstreek. Als bijkomend aspect een bezoek aan de abdij van de producenten van het goddelijke Val Dieu en ziedaar een route vanuit Aubel bood zich nederig aan. Nu hadden we de afgelopen dagen al geen klachten over de weersomstandigheden, maar (wellicht door het orakel) de Voerstreek wenste de rest een streek te leveren en zorgde ervoor dat warmte en zon in overvloed aanwezig waren. Net als schaduwrijke stukken op de route overigens. Met de auto over een smokkelroute door het bos (de HH en HD hebben een tijd geleden dit te voet gedaan. Was ook leuk.) werd Aubel bereikt. Ook in Belgïe een schoenwissel, want goede gewoontes moeten gekoesterd, nietwaar. De HH werden overigens daarna middels een vrolijke zomermarkt met velerlei flora en meer ontvangen, maar vlak voor de wandelstart ontsproot de echte blijdschap van de plaatselijke bevolking en met een werkelijk prachtige muzikaliteit liet de fanfare hun ingestudeerde liederen op ons los en konden we het dorp verlaten. Langs de voetbalvelden het weiland in. Het grote paard at rustig verder. Gelukkig voor ons waren de waakganzen omheind. De geluiden waren niet minder indrukwekkend. Via de Vieux Telleul de veldweg op om de kapel van St. Anna te ontmoeten. Zij was echter gesloten, maar het was wel een mooie plek om alvast even wat te drinken. Geen van de aanwezige koeien verstond de nederlandse taal, zodat we geen antwoord kregen op de, op zich, vragen van algeheel belang. Het pad naar het beekje was wat bezaaid met prikkeldraad en brandnetels, maar ondanks de korte broeken meer dan de moeite waard. Daar waar autobanden bijna klaar waren voor de oogst, was een gite met een petanquehotel en een nieuwerwetse caravanshow met bijpassende gebruikers en muziek. Waren er gister veel mountainbikers, vandaag viel hun aantal mee. Slechts enkele malen dienden de HH een opzij te doen. Iets aparts is overigens het dorp St. Jean Sart. Niet vanwege de naam, maar meer vanwege het vele omhoog (of omlaag, al naar gelang). De HH deden stijging en onderweg was het dat een nederlandse meneer met drie honden en een tweetal jongens ons vertelde dat hij van de route was afgeweken. Deze openhartigheid had wat ons betreft niet gehoeven, maar even later werd het doel van de ontboezeming duidelijk. "Hoe ver is het naar Aubel? Want de jongens en de honden". Vriendelijk en behulpzaam als altijd lieten de HH de diverse opties de revue passeren. Dat leverde bij de afwijkmeneer diverse malen de oplossing op, dat hij zijn broertje maar ging bellen. U weet het dus nu: als u het niet meer weet, bel gerust uw broertje. Veel stijging was er met de belofte dat een geschutskoepel zou worden aangetroffen. HF kon niet wachten, maar moest wel eerst even de gehele klim afmaken. In zijn ogen iets van heftige allure. Maar nadat er boven gedronken en wat gegeten was, kon hij zonder hijggeluiden de view van de omgeving incluis koepel filmies vastleggen. De gezichtjes en armpjes werden even van een laagje zonnebrandcrêmepje voorzien en hoepla, fort met de peerden. Het kruisbeeld werd bewaakt door een tweetal mensen op leeftijd en, net als de hond en diens begeleidster groette men ons vriendelijk. De poes van verderop deed overigens al zonnebadend alsof er geen sprake was van langskomende HH. Inmiddels roken we de bron van genot. Even nog wat eten en drinken en op naar de abdij. De brug in aanbouw zou genoeg steun bieden aan een voeruig tot 3,5 ton. Los van de niet-breedte leek ons dat onwaarschijnlijk. Onder het gewicht van de HH bewoog het ding al dat het een lieve lust had. O ja, lieve lust. De abdij; de HH waren niet de enige bezoekers, maar een dergelijke hoeveelheid bezoekers deed de HH besluiten, dat, afgezien van wat foto's, er verder geen acties (in de vorm van vochtige versnaperingen o.i.d.) zouden gaan plaatsvinden. We bliezen de aftocht langs de lekkende bus en een persoon die ons wilde wijsmaken dat de bus door de warmte was gaan zweten. Hijzelf zocht afleiding in een broodje dat waarschijnlijk smakelijk door de inhoud van het flesje Jupiler gevolgd zou worden. Afdalend kwamen we een groot gezelschap tegen. Tot onze verbazing bleken het in totaal 31 personen te zijn. Hindert niet, dachten we. Iets later kregen we een mooi uitzicht over de abdij voorgeschoteld, hetgeen ons andermaal opriep tot voedsel en vocht. Met name inzake het vocht hebben de HH HD-adviezen in oren geknoopt. Van een daaropvolgend wegkruis was de bewoner, zonder opgaaf van reden en zonder verhuisbericht aan de HH, vertrokken. Het Bois Dancy was ook leuk, maar toen we het weiland van daarna betraden, zagen we een lama, die zich achter een paal ging verstoppen. Meer dan ooit op onze hoede voor een spuugritueel namen we een ruime bocht. En dan komt er zo'n bruine Jack Russel ons vertellen wat er aan de hand is. Op de vraag van HH of de hond in questie nog meer te vertellen had, kwam geen antwoord. De informatie stokte. Nu HH toch op dreef was vroeg hij op vaderlijke maar niet minder mis te verstane wijze de volgende afdaling aan de plaatselijk gestalde en grazende koeden toch vooral voorzichtig te zijn en hunzelven niet te bezeren aan het alom aanwezige prikkeldraad. Zo, weer even tijd voor een slokske en het afschudden van menselijke achtervolgens. HF markeerde de weg en dwong derhalve de bedoelde personen tot deviatie. Vlak voor het kapelletje gingen we rechts. De route-ontwerper(s) waarschuwden ons, dat vanaf nu de paden slechts verhard zouden zijn en de grootste pret beleefd was. Dat zullen we nog wel eens zien, veronderstelden we. Bij Coul dachten we nog een hardloper te zien, die ons een sleutel achterna kwam brengen, maar dat bleek niet het geval. Wel kwam het einde der wandeling in zicht. Een beetje links/rechts/troelala en daar was Place Nicolay, de startplek van weleer. De markt was zo goed als ten einde en ook de fanfare was reeds afgedropen. We namen onze toevlucht tot een zonverlaten terras ter afsluiting van de geweldige vergezichten en omgevingsindrukken en bestelden, u raad het nooit, een Val Dieu. Onder het genot van een schoonmaakactie van de pleinbeheerder, een heenenweertje van papa,mamaenzoon en andere bezienswaardigheden gingen de gedachten uit naar ook nog een versnapering van vaste substantie. In mooi Waalsfrans deed de ober ons kond van de mogelijkheden. Worst of chips zou het wat ons betreft niet worden, maar het eerste wat genoemd werd en dan twee maal. HF had verstaan dat een fijn stukje kip de HH ten deel zou vallen. De toegepaste saus zou mosterd worden. Alleen dat van de mosterd bleek juist. Er werd voorgeschoteld een doormidden gesneden koude gehaktbal; was de laatste en die mochten we delen. Lief toch? Op weg naar de auto rommelde het flink in de lucht. Samen met de donkere wolken een aankondiging van onweer. Wegwezen dus. In Rotterdam streken we voor afsluitend iets neer bij een portugees restaurant aan de Schiedamsedijk. Heerlijke tapas en pils en Palm sloten het geheel af. Unaniem zijn de HH het er over eens: de streek e.d. nodigt uit voor herhaling. Tot gauw.